Tuesday, January 29, 2008

ေဝးခဲ့ရတဲ့ ေရႊၿပည္ေတာ္
၁၉၉၄ခုႏွစ္မ်ားကာလဆီက က်ေနာ့္ရဲ့ကိုယ္ေတြ႔ခရီးသြားအေတြ႔အၾကံဳေလးတခုကို ကဗ်ာတပုဒ္အၿဖစ္ ေရးဖြဲ႔ထားတာပါ။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့နယ္ေၿမေဒသတခုမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ကာလ
ေတြကိုအမွတ္တရအၿဖစ္နဲ႔ေရးဖြဲ႔ထားၿခင္းဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္စာ
မဖြဲ႔ေလာက္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဘဝမွာ ဒီေလာက္ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းၿပီး ပင္ပန္းတဲ့ခရီးမ်ိဳးတခါမွ် မသြားခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ အခုလိုကဗ်ာတပုဒ္အၿဖစ္ဖန္တီးမွ်ေဝလိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီခရီးကိုအတူတူသြားခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕က ရန္သူစစ္အုပ္စုနဲ႔တိုက္ရင္းက်ဆံုးခဲ့ၾကရသလို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ယေန႔တိုင္ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္လ်က္ရွိေနၾကပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့တတိယႏူိင္ငံအသီးသီးမွာေရာက္ရွိေနၾကၿပီးႏွစ္အေတာ္ၾကာၿပတ္ေတာက္ခဲ့ၾကရတဲ့ပညာေရးဘက္ကိုၿပန္ၿပီးေၿခဦးလွည့္ေနၾကရပါတယ္။ ဒီအထဲမွာက်ေနာ္လည္းတေယာက္အပါအဝင္ၿဖစ္ပါတယ္။ မလိမ္မညာတမ္းဝန္ခံရရင္ က်ေနာ္တို႔လို ေရွ႕တန္းမွာအၾကာၾကီးေနၿပီး ရန္သူစစ္အုပ္စုနဲ႔ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲဝင္ေနခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြဟာ ပညာကိုလိုလိုလားလားနဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာငတ္ခဲ့ၾကရတာပါ.
အေၿခအေန အေၾကာင္းတစံုတရာစီေၾကာင့္က်ေနာ္တို႔ဟာတတိယႏိူင္ငံတခုစီမွာေၿခခ်ခဲ့ရေပမယ့္
အတိတ္ ကာလနဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွေမ့မရႏူိင္ဘူးဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္သာအသိဆံုးၿဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဟာ တေယာက္တေနရာစီေဝးကြာရင္း နယ္ေၿမသစ္ကိုယ္စီမွာရုန္းကန္ေနၾကရေပ
မယ့္ မေမ့ႏူိင္တဲ့အတိတ္ကိုယ္စီကိုၿဖင့္ သံေယာဇဥ္လြန္းတင္ဖြဲ႔ရင္း …

ကိုးညနဲ႔တမနက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္
လူသူရယ္လို႔ ငါတို႔တဖြဲ႔ကလြဲလို႔ဘယ္သူမွ်မရွိ
ၾကည့္လို႔လွတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြေပၚကေတာင္တန္း
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ၾကမ္းတယ္ …

လမ္းရယ္လို႔ခုတ္ထြင္ထားတာမရွိ
ေမွာင္အတိၿပီးတဲ့ ဒီေတာဒီေတာင္မွာ
ဓားတေယာက္တလက္စီနဲ႔လမ္းထြင္ရင္း
ေခၽြးၿပင္းၿပင္းက်
ပခံုးေပၚကေက်ာပိုးအိတ္လႊတ္ခ်ခ်င္ေလာက္ေအာင္
ေက်ာသိုင္းထားတဲ့ေမာင္းၿပန္ကိုလႊင့္ပစ္ခ်ခ်င္ေလာက္တဲ့အထိ….

အဲဒီခရီးက
ေတာင္ေတြနဲ႔အတိၿပီးတယ္..
လမ္းမွာ က်ားေၿခရာေတြ႔
ေမ်ာက္အူသံေတြကေတာ့ ေတာဓေလ့အတိုင္းညံ
သစ္ရြက္နဲ႔ေလတိုးသံကလည္းၾကမ္းပါ့
သစ္ပင္ၾကီးေတြမွာ ပုခက္ခ်ည္အိပ္ခဲ့ရညေတြ…

ေၿမၿပန္႔ကိုေရာက္ၿပီအထင္နဲ႔ ခပ္ေၿပေၿပအဆင္းေတြ႔တိုင္း
ေရွ႕မွာေနာက္ထပ္တလံုးကၾကိဳဆို
ေတာင္ဆိုရင္မုန္းလွပါၿပီဆိုတဲ့အသိ
ငါတို႔ကိုယ္စီရဲ့စိတ္ထဲမွာကိန္းဝပ္ခဲ့ၾက
၉၄ ရဲ့ကာလမ်ားထဲမွာ…

ဆာေလာင္မြတ္သိပ္တဲ့စိတ္က
ေမ်ာက္ေတြကို ငါတို႔ရဲ့ဟင္းစားၿဖစ္ေစခဲ့
မုဆိုးမရွိတဲ့ အဲဒီေတာေတာင္မွာ
အေနၾကာခဲ့တဲ့ေမ်ာက္ေတြေတာင္ သားေကာင္ၿဖစ္သြားခဲ့ရ…

ဒီလိုနဲ႔ ေန႔ေတြကိုေက်ာ္တက္္
ညေတြကိုကူးၿဖတ္
၁၀ ရက္ေၿမာက္တဲ့ေန႔မွာ.ငါတို႔ဟာစခန္းသစ္တခုကိုေဖာက္္
လက္လုပ္တဲေတြကိုေဆာက္လုပ္တယ္…

ေနရယ္လို႔ ေန႔မွာေတာင္ေနေၿပာက္မထိုးတဲ့
သစ္ၾကီးဝါးရိပ္ေတြရဲ့ေအာက္မွာ
ေန႔မွာအစာရွာရင္း..
ညမွာေတာ္လွန္ေတးေတြကို ဂီတာတလက္နဲ႔ညဥ္းဆို
ထင္းမီးဖိိုလံႈရင္း ေရဒီယိုသတင္းနားေထာင္
တခါတရံ ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔တေယာက္ေၿပာင္ေလွာင္ၾက
ၿပန္မရႏူိင္ေတာ့တဲ့
ငါတို႔ရဲ့ ၉၄ ေရႊၿပည္ေတာ္ညမ်ား….

အဲဒီေတာမွာ
ငါတို႔ဟာ သံုးလေက်ာ္ၾကာခဲ့
ေၿမၿပန္႔နဲ႔ေဝးကြာရင္း
ငွက္ဖ်ားနဲ႔ေစာင္ၿခံဳရင္း
အေမ့ရင္ေငြ႔လႈံဖို႔ေဝးကြာၿခင္း ေၿခာက္ႏွစ္တင္းတင္းၾကာေသာကာလ
ေရႊၿပည္ေတာ္ညဟာ အထီးက်န္ခဲ့လွေပါ့..

ေန႔မွာေတာင္မီးပံုထားခဲ့ရတဲ့ေရႊၿပည္ေတာ္
အေအးၾကိဳက္လွပါခ်ည္ရဲ့ဆိုသူေတာင္ေပ်ာ္ႏူိင္မွာမဟုတ္
အဲဒီမွာ.ငါတို႔တအုပ္ ေက်ာက္ၿပိန္းကိုဝမ္းစာလုပ္ရင္း
အသားဓာတ္ရဖို႔. ေတာမုဆိုးလုပ္ရင္း
ႏွစ္ရွည္စီမံကိန္း စခန္းတခုကိုေဆာက္
ေတာေတြကိုလမ္းေဖာက္ သစ္ပင္ေတြကိုခုတ္ထြင္
ေတာင္ယာအသြင္ေၿပာင္းရင္း ပ်ိဳးပင္ေတြစိုက္
ေရႊၿပည္ေတာ္ေန႔ညေတြမွာ အိပ္မငိုက္အားခဲ့ၾက…

ေၾသာ္..အခုေတာ့
တို႔တေတြ တေယာက္တေၿမဆီေဝးကြာ
ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ ေရႊၿပည္ေတာ္တမ္းခ်င္းဖြဲ႔
င့ါရဲ့ညေတြကအေနာက္ဆိုရင္
တခ်ိဳ႕ေန႔ေတြကအေရွ႕
ေရႊၿပည္ေတာ္မွာေတာ့ ေနေၿပာက္မထိုးေသး
ေအးၿမဲ ေအးဆဲ
ငါတို႔တေတြကလည္း
ေဝးဆဲ ေဝးၿမဲ
ဒါေပမယ့္
ေအးခဲမသြားတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔အတူ…..။
ဒီကဗ်ာေလးကို ဇန္နဝါရီလရဲ့ေနာက္ဆံုးပို႔စ္အၿဖစ္တင္လိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ မွ်ေဝခံစားႏူိင္ၾကပါေစလို႔ဆုေတာင္းရင္း…….
ေဆာင္းယြန္းလ

7 comments:

Nyein Chan Aung said...

ေၾသာ္..အခုေတာ့
တို႔တေတြ တေယာက္တေၿမဆီေဝးကြာ
ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ ေရႊၿပည္ေတာ္တမ္းခ်င္းဖြဲ႔
င့ါရဲ့ညေတြကအေနာက္ဆိုရင္
တခ်ိဳ႕ေန႔ေတြကအေရွ႕
ေရႊၿပည္ေတာ္မွာေတာ့ ေနေၿပာက္မထိုးေသး
ေအးၿမဲ ေအးဆဲ
ငါတို႔တေတြကလည္း
ေဝးဆဲ ေဝးၿမဲ
ဒါေပမယ့္
ေအးခဲမသြားတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔အတူ…..။

ေ၀းခဲ့ရတဲ့ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္နဲ႔ အျမန္ဆံုး နီးၾကရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကဗ်ာဆရာရဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လို႔ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။

Kaung Kin Ko said...

ကဗ်ာေလးခံစားသြားတယ္ အစ္ကို။ စြန္ ့လႊတ္စြန္ ့စားသူတို ့ရဲ ့အေၾကာင္း ဖြဲ ့ထားတဲ့ ကဗ်ာဟာ လွေနတယ္ဗ်ာ။

Yaw Han Aung said...

သံေယာဇဥ္ေတြ ေတြ႔ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

Unknown said...
This comment has been removed by the author.
Unknown said...

က်ေနာ္တို႔ဟာ တေယာက္တေနရာစီေဝးကြာရင္း နယ္ေၿမသစ္ကိုယ္စီမွာရုန္းကန္ေနၾကရေပ
မယ့္ မေမ့ႏူိင္တဲ့အတိတ္ကိုယ္စီကိုၿဖင့္ သံေယာဇဥ္လြန္းတင္ဖြဲ႔ရင္း …

ကဗ်ာေလးက ရင္နဲ႔ရင္းထားမွန္း သိသာပါတယ္...
တေန႔ေတာ့ ေရႊျပည္ေတာ္ၾကီးဟာ သာယာလာမွာပါ...။

အားလုံးအဆင္ေျပပါေစဗ်ာ..။

ျပည့္စုံ

Smilemay said...

ေအးခဲမသြားတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔အတူ….

သံေယာဇန္ဆိုတာ အေနေ၀းေပမဲ့ ေအးခဲ သြားတတ္တဲ့ အရာမဟုတ္ဘူး။

Anonymous said...

ဆရာ ေရ လာ ဖတ္ သြား ပါ တယ္..
www.myanmarpoliticalwatchdog.blogspot.com