Sunday, November 23, 2008

”ေဝးခဲ့ရတဲ့ ေရႊၿပည္ေတာ္”
၁၉၉၄ခုႏွစ္မ်ားကာလဆီက က်ေနာ့္ရဲ့ကိုယ္ေတြ႔ခရီးသြားအေတြ႔အၾကံဳေလးတခုကို ကဗ်ာတပုဒ္အၿဖစ္ ေရးဖြဲ႔ထားတာပါ။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့နယ္ေၿမေဒသတခုမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ကာလ
ေတြကိုအမွတ္တရအၿဖစ္နဲ႔ေရးဖြဲ႔ထားၿခင္းဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္စာ
မဖြဲ႔ေလာက္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဘဝမွာ ဒီေလာက္ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းၿပီး ပင္ပန္းတဲ့ခရီးမ်ိဳးတခါမွ် မသြားခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ အခုလိုကဗ်ာတပုဒ္အၿဖစ္ဖန္တီးမွ်ေဝလိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီခရီးကိုအတူတူသြားခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕က ရန္သူစစ္အုပ္စုနဲ႔တိုက္ရင္းက်ဆံုးခဲ့ၾကရသလို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ယေန႔တိုင္ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္လ်က္ရွိေနၾကပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့တတိယႏူိင္ငံအသီးသီးမွာေရာက္ရွိေနၾကၿပီးႏွစ္အေတာ္ၾကာၿပတ္ေတာက္ခဲ့ၾကရတဲ့ပညာေရးဘက္ကိုၿပန္ၿပီးေၿခဦးလွည့္ေနၾကရပါတယ္။ ဒီအထဲမွာက်ေနာ္လည္းတေယာက္အပါအဝင္ၿဖစ္ပါတယ္။ မလိမ္မညာတမ္းဝန္ခံရရင္ က်ေနာ္တို႔လို ေရွ႕တန္းမွာအၾကာၾကီးေနၿပီး ရန္သူစစ္အုပ္စုနဲ႔ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲဝင္ေနခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြဟာ ပညာကိုလိုလိုလားလားနဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာငတ္ခဲ့ၾကရတာပါ.
အေၿခအေန အေၾကာင္းတစံုတရာစီေၾကာင့္က်ေနာ္တို႔ဟာတတိယႏိူင္ငံတခုစီမွာေၿခခ်ခဲ့ရေပမယ့္
အတိတ္ ကာလနဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွေမ့မရႏူိင္ဘူးဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္သာအသိဆံုးၿဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဟာ တေယာက္တေနရာစီေဝးကြာရင္း နယ္ေၿမသစ္ကိုယ္စီမွာရုန္းကန္ေနၾကရေပ
မယ့္ မေမ့ႏူိင္တဲ့အတိတ္ကိုယ္စီကိုၿဖင့္ သံေယာဇဥ္လြန္းတင္ဖြဲ႔ရင္း …

ကိုးညနဲ႔တမနက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္
လူသူရယ္လို႔ ငါတို႔တဖြဲ႔ကလြဲလို႔ဘယ္သူမွ်မရွိ
ၾကည့္လို႔လွတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြေပၚကေတာင္တန္း
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ၾကမ္းတယ္ …

လမ္းရယ္လို႔ခုတ္ထြင္ထားတာမရွိ
ေမွာင္အတိၿပီးတဲ့ ဒီေတာဒီေတာင္မွာ
ဓားတေယာက္တလက္စီနဲ႔လမ္းထြင္ရင္း
ေခၽြးၿပင္းၿပင္းက်
ပခံုးေပၚကေက်ာပိုးအိတ္လႊတ္ခ်ခ်င္ေလာက္ေအာင္
ေက်ာသိုင္းထားတဲ့ေမာင္းၿပန္ကိုလႊင့္ပစ္ခ်ခ်င္ေလာက္တဲ့အထိ

အဲဒီခရီးက
ေတာင္ေတြနဲ႔အတိၿပီးတယ္..
လမ္းမွာ က်ားေၿခရာေတြေတြ႕
ေမ်ာက္အူသံေတြကေတာ့ ေတာဓေလ့အတိုင္းညံ
သစ္ရြက္နဲ႔ေလတိုးသံကလည္းၾကမ္းပါ့
သစ္ပင္ၾကီးေတြမွာ ပုခက္ခ်ည္အိပ္ခဲ့ရညေတြ…

ေၿမၿပန္႔ကိုေရာက္ၿပီအထင္နဲ႔ ခပ္ေၿပေၿပအဆင္းေတြ႔တိုင္း
ေရွ႕မွာေနာက္ထပ္တစ္လံုးကၾကိဳဆို
ေတာင္ဆိုရင္မုန္းလွပါၿပီဆိုတဲ့အသိ
ငါတို႔ကိုယ္စီရဲ့စိတ္ထဲမွာကိန္းဝပ္ခဲ့ၾက
၉၄ ရဲ့ကာလမ်ားထဲမွာ…

ဆာေလာင္မြတ္သိပ္တဲ့စိတ္က
ေမ်ာက္ေတြကို ငါတို႔ရဲ့ဟင္းစားၿဖစ္ေစခဲ့
မုဆိုးမရွိတဲ့ အဲဒီေတာေတာင္မွာ
အေနၾကာခဲ့တဲ့ေမ်ာက္ေတြေတာင္ သားေကာင္ၿဖစ္သြားခဲ့ရ…

ဒီလိုနဲ႔ ေန႔ေတြကိုေက်ာ္တက္္
ညေတြကိုကူးၿဖတ္
၁၀ ရက္ေၿမာက္တဲ့ေန႔မွာ.ငါတို႔ဟာစခန္းသစ္တခုကိုေဖာက္္
လက္လုပ္တဲေတြကိုေဆာက္လုပ္တယ္…

ေနရယ္လို႔ ေန႔မွာေတာင္ေနေၿပာက္မထိုးတဲ့
သစ္ၾကီးဝါးရိပ္ေတြရဲ့ေအာက္မွာ
ေန႔မွာအစာရွာရင္း..
ညမွာေတာ္လွန္ေတးေတြကို ဂီတာတလက္နဲ႔ၿငီးဆို
ထင္းမီးဖိိုလံႈရင္း ေရဒီယိုသတင္းနားေထာင္
တခါတရံ ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔တေယာက္ေၿပာင္ေလွာင္ၾက
ၿပန္မရႏူိင္ေတာ့တဲ့
ငါတို႔ရဲ့ ၉၄ ေရႊၿပည္ေတာ္ညမ်ား….

အဲဒီေတာမွာ
ငါတို႔ဟာ သံုးလေက်ာ္ၾကာခဲ့
ေၿမၿပန္႔နဲ႔ေဝးကြာရင္း
ငွက္ဖ်ားနဲ႔ေစာင္ၿခံဳရင္း
အေမ့ရင္ေငြ႔လႈံဖို႔ေဝးကြာၿခင္း ေၿခာက္ႏွစ္တင္းတင္းၾကာေသာကာလ
ေရႊၿပည္ေတာ္ညဟာ အထီးက်န္ခဲ့လွေပါ့..

ေန႔မွာေတာင္မီးပံုထားခဲ့ရတဲ့ေရႊၿပည္ေတာ္
အေအးၾကိဳက္လွပါခ်ည္ရဲ့ဆိုသူေတာင္ေပ်ာ္ႏူိင္မွာမဟုတ္
အဲဒီမွာ.ငါတို႔တအုပ္ ေက်ာက္ၿပိန္းကိုဝမ္းစာလုပ္ရင္း
အသားဓာတ္ရဖို႔. ေတာမုဆိုးလုပ္ရင္း
ႏွစ္ရွည္စီမံကိန္း စခန္းတခုကိုေဆာက္
ေတာေတြကိုလမ္းေဖာက္ သစ္ပင္ေတြကိုခုတ္ထြင္
ေတာင္ယာအသြင္ေၿပာင္းရင္း ပ်ိဳးပင္ေတြစိုက္
ေရႊၿပည္ေတာ္ေန႔ညေတြမွာ အိပ္မငိုက္အားခဲ့ၾက…

ေၾသာ္..အခုေတာ့
တို႔တေတြ တေယာက္တေၿမဆီေဝးကြာ
ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ ေရႊၿပည္ေတာ္တမ္းခ်င္းဖြဲ႔
င့ါရဲ့ညေတြကအေနာက္ဆိုရင္
တခ်ိဳ႕ေန႔ေတြကအေရွ႕
ေရႊၿပည္ေတာ္မွာေတာ့ ေနေၿပာက္မထိုးေသး
ေအးၿမဲ ေအးဆဲ
ငါတို႔တေတြကလည္း
ေဝးဆဲ ေဝးၿမဲ
ဒါေပမယ့္
ေအးခဲမသြားတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔အတူ…..။
ဒီပို႔စ္ေလးကိုလြန္ခဲ့တဲ့၁၀လေလာက္ကက်ေနာ့္ဘေလာ့ခ္ေပၚမွာတင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မဖတ္ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ မဖတ္ရေသးတဲ့ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြအတြက္ၿပန္တင္ေပးလိုက္တာပါ။
ခ်စ္ခင္စြာၿဖင့္…..
ေဆာင္းယြန္းလ

5 comments:

pandora said...

ေတာလမ္းခရီးၾကမ္းကို မ်က္စိထဲ ျမင္လာတယ္ ကိုေဆာင္း.. အခုအထိ မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူးေနာ္။

ကုိေအာင္ said...

ျပန္ဖတ္ခြင့္ ရတာ ေက်းဇူး ကိုေဆာင္း။

Nyein Chan Aung said...

ပထမတစ္ခါတင္တံုးကလည္း ဖတ္ဖူးတယ္။ ဘ၀ထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ.. ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ။

ဟန္လင္းထြန္း said...

ကုိယ္ကုိတုိင္မႀကံဖူးေပမယ့္ ခံစားလို႔ ရတယ္ဗ်ာ။

လူလ said...

မဂၤလာပါ ကိုေဆာင္း


ေတာဆင္းရိုင္းေတြ သြားထားတဲ့လမ္းေတြ
ေမ်ာက္ေတြ မ်ဳိးတုန္းခဲ့တာေတြ
ၾကံသူေတာ္အသား စားခဲ့တာေတြ
ေျခလွမ္းေႏွးရင္ ေသြးစုတ္တဲ့ ကြ်တ္ေကာင္ေတြ
ေက်ာက္ျပိန္းစားျပီး အာယားခဲ့တာေတြ
မိုးရာသီအတြက္ ဆန္ အေလးအခ်ိန္ ကီလို ၂၀မွ်ကို ေက်ာဘိုးျပီး စမ္းေခ်ာင္းေပၚမွာ ေျပးလြားခဲ့တာေတြ
ေရွ႔တန္းျပန္ဆင္းတုန္းက ကိုစုီးေ၀ (ဗကပ) စခန္းကို ကိုေဆာင္းႏွင့္ ကြ်န္ေနာ္ တေန့ခ်င္း ေရာက္ခဲ့ျပီး၊ က်န္တဲ့လူေတြ ေတာင္ေပၚမွာ စခန္းခ်တာေတြ၊ လမ္းမၾကြမ္းလို့ ၀ါးေဖါင္လုပ္ျပီး စီးေမ်ာခဲ့ရာမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေရတံခြန္ၾကီးေတြအေပၚ ေဖာင္ထိုးခဲ့တာေတြ
အထူးသျဖင့္ ေရႊျပည္ေတာ္ရဲ ႔ ေက်ာက္စစ္ေရေအးေအးႏွင့္ ဆင္းရဲသား ဖီလင္မ်ားျဖင့္ ခံစားခဲ့တာေတြက တေရးႏိုး လာေမးရင္ေတာ့ ဤသည္မေရြး ျပန္ေျပာျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အရာေတြေပါ့ဗ်ာ၊
ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေ၀း ေရႊျပည္ေတာ္ ကို လြမ္းဆြတ္ တမ္းတသြားသည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ...
ို