”မိမိကိုယ္ကို မိတ္ဖြဲ႔ၿခင္း”

ၿပီးၿပည့္စံုမႈ မရွိၿခင္းေတြသာ
မၿပီးစီးပဲ ၿပည့္စံုလာခဲ့ရတယ္
ဟုတ္တယ္..မဟုတ္လား….

”ရင္နာတယ္”ဆိုတဲ့ စကား
မုသား ႏႈတ္ဖ်ားေပၚက ခုန္ခ်
ယံုေကာင္ကို ငံုၿပခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး…

ငုပ္ေကာင္ေပၚတဲ့ အလွည့္မေရာက္ေသးသမွ်
ငိုက္ၿမည္းသမ္းေဝမႈေတြနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္
ေႏြးေထြးမႈကိုေပးႏူိင္မယ့္ လက္ႏွစ္ဖက္လည္း
အေအးပတ္ေနခဲ့ရ..
ၿပီးေတာ့..ေအးစက္ေနခဲ့ၾက…

အဆိပ္တက္ဖူးတဲ့ ဆူးဒဏ္ရာေတြနဲ႔
ငါက…ငါ့ကို မိတ္ဖြဲ႔လာၾကတဲ့ ညဟာ
ရွိသင့္တဲ့ ငါ့မာနတခ်ိဳ႕တေလကို
ရုိရုိက်ိဳးက်ိဳး ဆက္ဆံလာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္
ငါက…..
ငါ့အိမ္ေခါင္ကို စၿပီး”မိုး”ခဲ့တာေပါ့…..

သူေယာင္မယ္တခ်ိဳ႕ရဲ့
ေမွာ္အတတ္ေတြ ယဥ္ပါးေနတဲ့လမ္းမွာ
အစြမ္းထက္ထက္ ပညာတတ္တခ်ိဳ႕တေလရဲ့ ေခါင္းမ်ိဳးနဲ႔
ေရွာင္တိမ္း သိမ္းေခါက္
ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ မၿဖစ္ေၿမာက္ခဲ့သူမို႔
အတၱတခ်ိဳ႕တဝက္ကို ေလလံတင္ရင္း
ၾကိဳက္ေစ်းေပးသူကို ေမွ်ာ္လင့္တသ
အဲဒီအတြက္ေတာ့
အလြမ္းကဗ်ာေတြပဲ ငါ့ရင္ဘတ္ထဲမွာၿပန္ေတြ႔
ငါကိုယ္တိုင္ ေမ့ေနတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို
ငါကိုယ္တိုင္ပဲ ၿပန္ဖတ္ေနခဲ့ရတယ္…

အတိတ္ဆိုတာ..
တခါက ပစၥဳပၸန္ေတြရဲ့ အနာဂတ္ေတြပဲမဟုတ္လား!
ပစၥဳပၸန္ရဲ့ အေနာက္ဘက္ မႈန္မႈိင္းမႈိင္း တေနရာက
မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ အဆာေၿပ ”စိတ္ရုိင္း” တခြက္ကို
ငါကိုယ္တိုင္….
မက္မက္စက္စက္ ေသာက္ေမာ့ခဲ့ဖူးပါတယ္…

ဒါေပမယ့္…
အတိတ္အလီလီကို ေက်ာမွီဖို႔အတြက္
ငါက..
လူၿဖစ္လာခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး
ပစၥဳပၸန္အၾကိမ္ၾကိမ္ကို
ဥာဏ္မ်က္စိနဲ႔ ခ်ိန္ပစ္
အနာဂတ္ကို စိန္ေခၚပစ္ခဲ့ခ်င္သူ တေယာက္ပါ…

တြက္ခ်က္မရႏူိင္ေသးတဲ့
”အနာဂတ္”တပုဒ္ရဲ့ အေၿဖကို
ငါကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားတြက္ထုတ္ေနခ်င္ေသးသမွ်
လူ႔ဘဝဆိုတာ
”ေနထိုင္ဖို႔ေကာင္းစရာ”
အၾကီးမားဆံုးေသာ ကမၻာၿဖစ္ေနခဲ့ေလေပါ့…။