Thursday, March 6, 2008

တရံတခါဆီသို႔
တိတ္တိတ္ေလးနမ္းၿပီး
ဆိတ္ဆိတ္ေလးလြမ္းေနခဲ့သူပါေမ…

ကံၾကမၼာတံခါးေပါက္ကို အဆိုးေတြနဲ႔ေခါက္ခဲ့သူက
တို႔ထင္မွတ္မထားခဲ့ၾကတဲ့ ဘဝေတြကိုဖန္တီး
မင္းနဲ႔ကိုယ့္ကို အေဝးၾကီးေဝးေစခဲ့
….

တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ခ်စ္ၿခင္း
အညႈိးတစ္ပါဒမွ်အလ်ဥ္းမရွိၾကေလဘဲ
ကံၾကမၼာရဲ့ အလဲထိုးၿခင္းကိုခံခဲ့ၾကရ
ဒါဟာ ဇာတ္ဆရာရဲ့ အလိုက်ေပပဲလားေမ
….

ေမတၱာတံခါးေတြမပိတ္ဘဲ
တို႔ရဲ့ဇာတ္လမ္းေလးလည္း မီးမွိတ္ခဲ့ရ
ခုလို မတ္လညမ်ိဳးမွာဘဲေပ့ါေမ
တို႔ရဲ့ အနာဂတ္ေတြအမဲဆံုးေမွာင္ခဲ့ၾကရ…

ဒီလိုနဲ႔ေလ
ေၿမနီလမ္းကေလးေပၚမွာ
တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေၿခရာေတြ ေၾကြရစ္ခဲ့ၾက
ေနညဳိခ်ိန္ညေနခင္းတစ္ခုထဲမွာ
မင္းရဲ့ႏွင္းဆီေသြးေရာင္ရဲ ႏႈတ္ဖ်ားေတြဆြံ႔အခဲ့ရ
မင္းရဲ့လက္ဖဝါးကိုဆုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္လက္ဖ်ားေတြေအးစက္ခဲ့ရ
တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးညေနခင္း
ၿမစ္မင္းငဝန္ရဲ့ နံေဘးမွာအဆံုးသတ္ခဲ့ၾကရ


အခုလိုကာလ
ေဆာင္းႏွင္းခဲေတြက်တဲ့အခါတိုင္း
ကိုယ့္ဝန္းက်င္တစ္ခို ၿမဴေတြငိုေနတဲ့အခါတိုင္း
ငယ္သူတို႔ဘဝရဲ့ တခါကနံနက္ပိုင္းဟာ
ကိုယ့္ရဲ့ အေဆြးဓာတ္ခံကိုတိုင္းထြာ
တခါတခါေတာ့ လြမ္းတာေပါ့ေမ
ႏွလံုးသားနဲ႔လူဆိုတာ စက္ရုပ္ေတြလိုမွမဟုတ္ဘဲ
….။

4 comments:

Nyein Chan Aung said...

အခုလိုကာလ
ေဆာင္းႏွင္းခဲေတြက်တဲ့အခါတိုင္း
ကိုယ့္ဝန္းက်င္တစ္ခို ၿမဴေတြငိုေနတဲ့အခါတိုင္း
ငယ္သူတို႔ဘဝရဲ့ တခါကနံနက္ပိုင္းဟာ
ကိုယ့္ရဲ့ အေဆြးဓာတ္ခံကိုတိုင္းထြာ
တခါတခါေတာ့ လြမ္းတာေပါ့ေမ
ႏွလံုးသားနဲ႔လူဆိုတာ စက္ရုပ္ေတြလိုမွမဟုတ္ဘဲ….။

အတိတ္ကိုလည္းလြမ္းတယ္။ ခ်စ္သူကိုလည္းလြမ္းတယ္..။ အတိတ္ကို လြမ္းဆြတ္ေနၿပီလားဗ် ကိုေဆာင္း..။

Anonymous said...

ကိုေဆာင္းကဗ်ာေလးအရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ႕...ကိုေဆာင္းနဲ့ကိုၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ေႀကာင္႔ကဗ်ာေတြကိုခ်စ္တတ္သြားတာဗ်...

Winkabar said...

ကဗ်ာဖတ္ရတာ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကုိ နားေထာင္ေနရသလိုပဲ။ ေကာင္းတယ္ ကိုေဆာင္းယြန္းေရ။

Kaung Kin Ko said...

ကဗ်ာေလး ထပ္ခံစားသြားတယ္ဗ်ာ။