Monday, March 17, 2008

အဆိပ္
ပံုစံခြက္တစ္ခုထဲကို
လိုသလိုသလိုပစ္ခ်ခံလိုက္ရတဲ့အရာတစ္ခုဟာ
ၿပန္ေကာက္ယူလို႔မရႏူိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္
ေခ်ာင္ထဲ အေမွာင္ထဲက်သြားခဲ့တယ္….

အနာမက်က္တဲ့ရင္ဘတ္ထဲမွာ
အစိုင္အခဲ ခပ္မဲမဲေတြ
ဘယ္လိုမွအရည္မေပ်ာ္ႏူိင္ခဲ့….

လူရယ္လို႔ၿဖစ္လာကတည္းက
ဘာမွ်ၿပည့္စံုမႈမရွိခဲ့ရေလဘူး
အဆိပ္ရည္အၿပည့္သုတ္လူးခံထားရတဲ့ဘဝမွာ
ကိုယ္ပိုင္ဒုကၡကိုမသိမသာငံုခဲထားရရင္း
လူတကာရဲ့ဒုကၡကိုစာရင္းရွင္းေနရတဲ့အခါ
ဘဝမွာမွတ္သားစရာေတြပိုမ်ားလာခဲ့…

ေလာကမွာ…
အေရးအၾကီးဆံုးမဟုတ္ဘူးလို႔သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့အရာက
အေရးပါအရာေရာက္ဆံုးၿဖစ္ေနေလၿပန္ၿပီး
အဲဒီအရာကဘဲ ကိုယ့္မွာအရွားပါးဆံုးၿဖစ္ေနၿပန္ေတာ့
ေလေနတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔အတူအိပ္မရ
ညေတြသာမနက္ၿပန္ၿဖစ္သြားၾကတယ္…

အရည္မေပ်ာ္ႏူိင္ေသးတဲ့
အစိုင္အခဲခပ္မဲမဲေတြက
ေန႔မွာတစ္ဆို႔ ညမွာတစ္ဆို႔
ပ်ိဳ႕တတ္လာတာေတာင္အန္ခ်စရာေနရာမရွိေတာ့လို႔
တေၿဖးေၿဖး..ႏွစ္ခ်ိဳ႕လာခဲ့ရတယ္။

4 comments:

Nyein Chan Aung said...

ကဗ်ာ အရမ္းေကာင္းတယ္ကိုေဆာင္း။ ေအာက္ဆံုးႏွစ္ပိုဒ္ကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။

Kaung Kin Ko said...

အရည္မေပ်ာ္ႏူိင္ေသးတဲ့
အစိုင္အခဲခပ္မဲမဲေတြက
ေန႔မွာတစ္ဆို႔ ညမွာတစ္ဆို႔
ပ်ိဳ႕တတ္လာတာေတာင္အန္ခ်စရာေနရာမရွိေတာ့လို႔
တေၿဖးေၿဖး..ႏွစ္ခ်ိဳ႕လာခဲ့ရတယ္။

ႏွစ္ခ်ိဳ ့ အဆိပ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကဗ်ာေလး အရမ္းထိတယ္ဗ်ာ။

စိုးထက္ - Soe Htet ! said...

""ပံုစံခြက္တစ္ခုထဲကို
လိုသလိုသလိုပစ္ခ်ခံလိုက္ရတဲ့အရာတစ္ခုဟာ
ၿပန္ေကာက္ယူလို႔မရႏူိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္
ေခ်ာင္ထဲ အေမွာင္ထဲက်သြားခဲ့တယ္….

ႏွစ္ခ်ိဳ႕ အဆိပ္ ကဗ်ာ ဖတ္သြားပါတယ္ ခင္ဗ် :)""

မွ်ားျပာ said...

အစ္ကိုႀကီးေရ ညီ့ဆီမွာေတာ့ အဆိပ္ေတြ ႏစ္ခ်ိဳ့ မခ်ိဳ့ေတာ့ မသိဘူး ... တကယ္ကို အန္မခ်ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ ..။