သီတင္းကၽြတ္ညေလးတည
တေန႔တုန္းက မေမအိခင္ (ခ) လမင္းခင္ကလာတဂ္လုပ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔သူ႔ဘေလာ့ကိုသြားၿပီး
ဘာအေၾကာင္းေရးဖို႔တဂ္လုပ္ထားသလဲဆိုတာသြားၾကည့္ေတာ့ သီတင္းကၽြတ္တဲ့အခါေပ်ာ္ရႊင္
စရာေလးေတြနဲ႔ ခံစားခ်က္ေလးေတြအေၾကာင္းေရးဖို႔ၿဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါမွေၿမြကိုက္တာဘဲ။
တကယ္တမ္းေၿပာရရင္ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကသီတင္းကၽြတ္လို႔ကၽြတ္မွန္းမသိတဲ့ေနရာေရာက္ေန
တာကိုးဗ်။ အၿမဲတက္တက္ၾကည့္ေနက် ဘေလာ့ေလးေတြမွာ ဘေလာ့ဂါမိတ္ေဆြညီအကို
ေမာင္ႏွမေတြကဝါကၽြတ္တဲ့အေၾကာင္းဝါကၽြတ္တဲ့အခါမွာခံစားရတဲ့ခံစားခ်က္ေလးေတြေရး
ထားတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြေရးထားလို႔သာ ”ေၾသာ္.ဘာလိုလိုနဲ႔တဝါကၽြတ္ၿပန္ပါေပါ့လား”
ဆိုတဲ့အသိေလးဝင္လာတာပါဘဲ။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ရႈပ္ေနလိုက္တာ
အားရက္တရက္မွမရွိဘူး။ သူမ်ားေတြက ေသာၾကာညေနဆိုရင္တေယာက္ကိုတေယာက္
ႏႈတ္ဆက္ရင္း စေနတနဂၤေႏြ အလုပ္နားရက္ေတြမွာ ဘာလုပ္မယ္ညာလုပ္မယ္ေၿပာၾကဆို
ၾကနဲ႔ ကိုယ့္မွာကေတာ့ ေသာၾကာေန႔ရုံးဆင္းတာနဲ႔ေနာက္အလုပ္တခုကိုတန္းဝင္ရဦးမယ္ ၿပီး
ေတာ့စေနနဲ႔တနဂၤေႏြမွာတေနကုန္နီးပါးထပ္ၿပီးအလုပ္လုပ္ရေသးေတာ့ ဘာကိုမွလွည့္မၾကည့္
အားမခံစားအားတာအမွန္ပါ။ မေနႏူိင္လြန္းလို႔သာအခ်ိန္ေလးလုၿပီး ကဗ်ာေလးေတြေရး တၿခားသူေတြရဲ့ဘေလာ့ေတြေပၚက စာေတြကဗ်ာေတြအနည္းအက်ဥ္းဖတ္ေနရတဲ့ဘဝနဲ႔ေန
လာရတာအခုဆိုရင္၆လေလာက္ေတာင္ရွိပါပေကာလားဗ်ာ။
မလမင္းခင္ေရ တဂ္ထားတဲ့အေၾကာင္းေလးစၿပီးေရးၿပီေနာ္။ သီတင္းကၽြတ္နဲ႔ေဝးခဲ့တာႏွစ္၂၀
ေတာင္ၾကာပါၿပီဗ်ာ။ အိမ္နဲ႔ေဝးခဲ့ကတည္းကေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ေနာက္ဆံုးေတြ႔ဆံုခဲ့ရတဲ့သီတင္း
ကၽြတ္ပြဲေတာ္ဟာ၁၉၈၇ခုႏွစ္မွာပါ.၁၉၈၈ခုႏွစ္မွာအမိႏူိင္ငံကထြက္လာခဲ့တာဆိုေတာ့အခုဆို
ရင္အႏွစ္၂၀ေတာင္ရွိၿပီေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း သီတင္းကၽြတ္မွာခံစားရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြက
ကိုယ္နဲ႔အရမ္းေဝးကြာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၿပန္စဥ္းစားၿပီးေရးရမွာဗ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ
သိေနတာတခုကေတာ့ငယ္ငယ္တုန္းက သီတင္းကၽြတ္ေရာက္ရင္ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ရန္
ကုန္မွာမီးထြန္းပြဲေတြလိုက္ၾကည့္တယ္။ ကိုယ့္အိမ္မွာလည္းမီးဗံုးကေလးေတြခ်ိတ္ဆြဲၿပီးထား
တာ သူမ်ားအိမ္ေတြမွာထြန္းထားတာေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီးၾကည္ႏူးခဲ့မိတာေတာ့အမွန္ပါဘဲ။
ေနာက္ထပ္မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ အဖိုးအဖြားနဲ႔အေဖအေမ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ သက္ၾကီးဝါ
ၾကီးသူေတြကိုကန္ေတာ့ သူတို႔ကဆုေတြေပးမုန္႔ဖိုးေတြေပးရင္ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့မိတာလည္း
အမွန္ပါဘဲ။ ငယ္ငယ္ကရန္ကုန္မွာသီတင္းကၽြတ္ရင္ ႏွစ္တိုင္းလိုလိုပုဇြန္ေတာင္ေရေက်ာ္ဘက္
ကိုအေဖအေမေတြနဲ႔ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ပြဲကိုေရာက္တိုင္းၿခားေတြ ရဟတ္ေတြစီးရတာ
လည္းအသည္းတေအးေအးနဲ႔ေပ်ာ္စရာၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ပြဲေစ်းတန္းမွာေရာင္းတဲ့ဗႏၵဳလ
စစ္သူၾကီးဦးထုတ္နဲ႔ဓားကိုအေဖအေမကဝယ္ေပးရင္ အေက်နပ္ၾကီးေက်နပ္ေနတတ္ၿပီး က်
ေနာ္တို႔ညီအကိုေတြစစ္သူၾကီးလုပ္တမ္းကစားခဲ့ၾကတာေတြကိုလည္းမွတ္မိေနပါေသးတယ္။
ပြဲေစ်းတန္းမွာေရာင္းတဲ့ေရမုန္႔တို႔မုန္႔ေလေပြတို႔ရဲ့အရသာထူးေလးေတြကိုလည္းယေန႔တိုင္ထိ
မွတ္မိသတိရေနဆဲပါဘဲ။ ေၿပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဝါကၽြတ္ပြဲရဲ့အမွတ္တရေလးေတြကအမ်ား
ၾကီးပါဘဲ။ ေက်ာင္းေတြကလည္းပိတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ငယ္ဘဝမွာေတာ့အားလံုးကေပ်ာ္
ရႊင္စရာခ်ည့္ပါဘဲဗ်ာ။ ရပ္ကြပ္ေတြထဲမွာသူ႔ရပ္ကြပ္အလိုက္စတိတ္ရႈိးပြဲေလးေတြလည္း
ဆင္ႏႊဲၾကေသးဆိုေတာ့သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ရဲ့စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ပံုေတြကေတာ့ ႏွစ္ေတြ
ဘယ္ေလာက္ဘဲၾကာၾကာ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာမေမ့ႏူိင္စရာပံုရိပ္ေတြအၿဖစ္ထင္ရစ္ေနဆဲပါဘဲ
ေလ။
ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္တုန္းကေတာ့က်ေနာ္ေနတဲ့အေမရိကန္ႏူိင္ငံအင္ဒီယားနားၿပည္နယ္ရဲ့ေဖာ့ဝိန္း
ၿမိဳ႕မွာၿမိဳ႕ကၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြစုေပါင္းၿပီးသီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကပါတယ္။သူတို႔ရဲ့အဓိ
ကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြကိုယ့္ရဲ့ရုိးရာဓေလ့ေတြကိုမေမ့မေလ်ာ့ဘဲထိမ္းသိမ္း
ႏူိင္ဖို႔နဲ႔ကေလးေတြကိုက်ေနာ္တို႔ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာအခုလိုဘာသာေရးပြဲေတာ္ေတြရွိတယ္ဆို
တာကိုၿပခ်င္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔က်င္းပခဲ့တာဘဲၿဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့အလုပ္ကေနခြာမရတာေၾကာင့္မသြားၿဖစ္ခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာဘဲေၿပာ
ေၿပာက်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေမ့ေနတဲ့အခ်ိန္ကာလေတြကိုသိေအာင္ႏႈိးဆြေပးတဲ့သူတို႔ကိုေတာ့ေက်း
ဇူးတင္မိတာအမွန္ပါဘဲ။ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ့ ဘေလာ့ေတြေပၚမွာလည္း သီတင္းကၽြတ္ပြဲ
ေတာ္ၾကီးကဆီမီးတထိန္ထိန္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္ေတာ့ဝါကၽြတ္လို႔ကၽြတ္မွန္းသိလိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။
တခ်ိဳ႕ႏွစ္ေတြဆိုရင္ သီတင္းကၽြတ္ၿပီးေတာ္ေတာ္ၾကာမွသီတင္းကၽြတ္ၿပီးမွန္းသိလိုက္ရတဲ့အခါ
ေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔မေန႔တုန္းကအေမအရင္းမဟုတ္ေပမယ့္ အေမအရင္းနဲ႔မၿခားတဲ့
အေမေဒၚမာမာေအးကိုကန္ေတာ့ဖို႔သတိရလို႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုရုံးကေနဖုန္းဆက္ၿပီး
”ကိုရဲေရမနက္ၿဖန္က်ရင္ က်ေနာ္တို႔အေမ့အိမ္ကိုသြားၿပီးအေမ့ကိုကန္ေတာ့ရေအာင္ သီတင္း
ကၽြတ္ၿပီေလဗ်ာ”လို႔ေၿပာေတာ့မွ သူကလည္း ”ဟာ ဟုတ္တာေပါ့ခင္ဗ်ားေၿပာမွ သတိရတယ္
ဒါဆိုက်ေနာ္တို႔အေမ့ကိုသြားကန္ေတာ့ၾကတာေပါ့”လို႔ၿပန္ေၿပာပါတယ္။ ဒီေန႔မနက္ရုံးကိုေရာက္မွဘဲ အေမေဒၚမာမာေအးဆီကိုဖုန္းဆက္ၿပီး အေမေရညက်ရင္အိမ္
မွာရွိမလားဆိုၿပီးေမးေတာ့ အေမကသူအိမ္မွာဘဲရွိမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သားတို႔လာမယ္ဆိုရင္
ထမင္းဟင္းပိုခ်က္ထားမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေၿပာပါတယ္။ အေမ့ဆီဖုန္းသာဆက္ရတယ္ စိတ္
ထဲမွာေတာ့ခပ္လန္႔လန္႔ရယ္ တခါတေလအေမကသူ႔ဆီကိုမေရာက္တာၾကာတာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဖုန္း
မဆက္တာၾကာလို႔ရွိရင္ၿဖစ္ၿဖစ္ နင္တို႔အေမရွိေနေသးတယ္ဆိုတာကိုေရာသတိရေသးရဲ့လား
လို႔ေၿပာတတ္ေလ့ရွိလို႔ပါ။ ညေနေလာက္က်ေတာ့ အေမက်ေနာ့္ဆီကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ”သားေရ
မင္းတို႔ညက်ရင္၉နာရီေလာက္က်မွလာခဲ့ပါ အေမဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာဓမၼစၾကာၤရြတ္ရဦးမယ္
ၿပီးေတာ့ထမင္းလည္းအိမ္ေရာက္မွဘဲစားၾက”လို႔ေၿပာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္းရုံးကၿပန္လာၿပီး
အိမ္မွာခဏတၿဖဳတ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ ကြန္ၿပဴတာေပၚကဘေလာ့စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕ကိုလွန္ေလွာ
ၾကည့္ၿပီးည၈နာရီခြဲေလာက္မွာသူငယ္ခ်င္းကိုရဲနဲ႔အတူတူအေမ့ကိုကန္ေတာ့ဖို႔သစ္သီးတခ်ိဳ႕
ကိတ္မုန္႔ စားစရာတခ်ိဳ႕ကိုလွလွေလးထည့္ထားတဲ့ၿခင္းတလံုးနဲ႔အေမႊးဖေယာင္းတုိင္တဗူးကို
ဝယ္ၿပီးအေမ့အိမ္ဘက္ကိုထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အေမကႏူိင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ္အႏူပညာ
သမားတေယာက္မို႔လားမသိဘူး အေမ့အိမ္ကအႏူပညာဆန္တယ္ ကဗ်ာဆန္တယ္။ အေမ
ေနတဲ့ရပ္ကြက္ကေတာ္ေတာ္ေလးကိုေအးေဆးၿငိမ္သက္ၿပီး အေမ့အိမ္ဆိုရင္ေတာင္ကုန္းေသး
ေသးေလးေပၚမွာေဆာက္ထားတာ။ က်ေနာ္ဆိုရင္အေမ့အိမ္ကိုေရာက္တဲ့အခါတိုင္းအိမ္ေရွ႕ၿပဴတင္းေပါက္ကေနၿပီး ဟိုးေဝးေဝး
တေနရာ ဒါမွမဟုတ္ကားလမ္းမကေပၚကကားေတြသြားေနတာကိုအၿမဲတမ္းအရသာခံၿပီး
ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ အေမ့အိမ္ကိုေရာက္ၿပီးအဲဒီလိုကုန္းၿမင့္ၿမင့္ေလးေပၚကေနအေဝးကိုၾကည့္ရ
တိုင္းၿမန္မာၿပည္ကိုၿပန္ေရာက္သြားသလိုခံစားရေလ့ရွိတယ္။ အိမ္ထဲမွာလည္း ဘုရားေက်ာင္း
ေဆာင္ၾကီးကအရမ္းကိုသပၸာယ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ကိုရဲတို႔ အေမ့အိမ္ထဲကိုေရာက္ၿပီး
ဝယ္လာတဲ့သစ္သီးတခ်ိဳ႕ကိုမနက္ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္ဖို႔ဖယ္ၿပီးတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့လင္ဗန္းအၿပား
ေလးထဲမွာထည့္ အရင္ဦးဆံုးဘုရားဝတ္ၿပဳၾကၿပီးမွ အေမ့ကိုထိုင္ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္
တို႔ကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့အေမက က်ေနာ္တို႔အတြက္ဆုေပးပါတယ္။ ဒီလိုကန္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ
က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာအမွန္တကယ္ဘဲေအးခ်မ္းလွပါတယ္။ တၿပိဳင္တည္းမွာဘဲ ဟိုးအေဝးတေနရာ
ၿမန္မာၿပည္က ေမြးမိခင္နဲ႔ဖခင္တို႔ကိုလည္းသတိတရနဲ႔စိတ္ထဲကေနဦးခ်ကန္ေတာ့မိေနပါေတာ့
တယ္။ အေမေဒၚမာမာေအးကိုကန္ေတာ့ၿပီး စကားစၿမည္ေၿပာၾကၿပီးနာရီဝတ္ေလာက္အၾကာ
မွာက်ေနာ္တို႔ထမင္းစားၾကပါတယ္.။ထမင္းစားၿပီးေနာက္ထပ္နာရီဝတ္ေလာက္အေမနဲ႔စကား
ေတြေၿပာၿပီးအေမ့ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔အေမ့အိမ္ေပၚကဆင္းေတာ့ အေမကေမးေသး
တယ္”ေနာက္ထပ္ဘယ္ကမၻာေလာက္ၾကာမွထပ္လာၾကဦးမွာလဲတဲ့”။ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေပၚကဆင္းလာၿပီးအေမ့အိမ္ေရွ႕ကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ
အေမသီတင္းကၽြတ္အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ခ်ိတ္ဆြဲဆင္ယင္ထားတဲ့မီးလံုးေတြကအေမ့အိမ္ေရွ႕မွာ
အစီအရီေပါ့။
ဒါကေတာ့အေမနဲ႔အေမ့အိမ္ကိုေရာက္လာၾကတဲ့က်ေနာ္တို႔လိုၿမန္မာႏူိင္ငံသားေတြသာသိႏူိင္တဲ့အမွတ္အသားတခုေပါ့.။ အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြအဖို႔ေတာ့ထူးဆန္းေနမွာေပါ့.သူတို႔ကေတာ့ဒီလိုမီးလံုးေလးေတြကိုခရစ္စမတ္ရာသီမွာဘဲသူတို႔ရဲ့အိမ္ေရွ႕ေတြမွာခ်ိတ္ဆြဲေလ့ရွိတာမဟုတ္လား။
အေမ့အိမ္ကၿပန္လာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့က်ေနာ္နဲ႔က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုရဲတို႔တဦးကို
တဦးစကားမေၿပာၿဖစ္ၾကဘဲ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ပါ။ က်ေနာ္ကက်ေနာ့္အေဖအေမနဲ႔ငယ္ဘဝက
ဝါကၽြတ္ပြဲေတာ္ကိုသတိရေနသလ္ို ကိုရဲလည္းက်ေနာ့္လိုဘဲခံစားေနရမယ္ဆိုတာေမးစရာမလို
ဘဲသိေနပါတယ္ေလ။ ေကာင္းကင္ေပၚမွာေနေတာ့သီတင္းကၽြတ္လၿပည့္ညတညရဲ့လမင္းၾကီး
ကထိန္ထိန္သာလို႔ေပါ့ဗ်ာ…….။