ဘဝနဲ႔ငါတို႔
ဘဝဆိုတာ စီးဆင္းေနတဲ့ၿမစ္တစ္စင္းဘဲဲ
က်ဥ္းေၿမာင္းတဲ့ေနရာေတြမွာေရစီးသန္ဝဲထန္ၿပီး
က်ယ္ၿပန္႔တဲ့ေနရာေတြမွာေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးဆင္းတယ္…

ဘဝကို ေခ်ာကလတ္တစ္ေတာင့္လိုဝါးၿမိဳဖို႔အတြက္
ေန႔ရက္ခ်ိဳခိ်ဳေတြရွိၾကသလို
ဘဝကို အဆိပ္တစ္ခြက္လိုေသာက္သံုးဖို႔အတြက္
ခါးသက္သက္ေန႔ရက္ေတြလည္းရွိၾကတယ္…

ဘဝဟာ ပစၥလက္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့မ်က္လွည့္ၿပကြက္လို
ကၾကိဳးရႈပ္တဲ့ေန႔ရက္ေတြမွာဆန္းၾကယ္သလို
ဘဝဟာ သာမန္ၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္ရဲ့ဇာတ္ဝင္ခန္းအခင္းအက်င္းလို
ပ်င္းရိဖြယ္ရာေန႔ရက္ေတြမွာေတာ့ အင္မတန္ရုိးစဥ္းတယ္….

တခါတခါ
ဘဝက ႏႈတ္မရတဲ့ႏြံထဲမွာကၽြံကၽြံေနတတ္ၿပီး
တခါတခါ
ဘဝက စြန္တစ္စင္းလိုဘဲ အလည္လြန္ေနတတ္ၿပန္တယ္…

ေနတတ္ရင္
ဘဝဟာ တေထာင့္တညပံုၿပင္တစ္ပုဒ္လိုရွည္လ်ားၿပီး
မေနတတ္ရင္ေတာ့
ဘဝဟာ ခ်စ္ၾကိဳက္ကြဲညားရုပ္ရွင္တစ္ကားလိုတိုေတာင္းတယ္…

တခါတရံမွာ
ဘဝက အားေဆးတစ္လက္ကိုတိုက္ေကၽြးသလို
တခါတရံက်ေတာ့
ဘဝက အဖ်ားေဆးတစ္ခြက္ကိုတိုက္ေကၽြးၿပန္တယ္…

ဘဝကေပးထားတဲ့ အခြင့္အေရးေတြမွာ
ေၿမၾကီးကိုငံု႔ၾကည့္ႏိူိင္ခြင့္ေတြပါသလို
ဘဝကၿပဌာန္းထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့္ၾကည့္ႏူိင္ခြင့္ေတြပါတယ္…

ဘဝက ဂ်စ္ပစီတစ္ေကာင္ရဲ့ေဆးလိပ္မီးခိုးၿဖစ္ႏူိင္သလို
ဘဝက သပ္စြဲရုိက္ထားတဲ့သံမႈိတစ္ေခ်ာင္းလည္းၿဖစ္ႏူိင္တယ္….

ဘဝကိုသံုးပံုခြဲ
အခန္းဆက္ဇာတ္ကားတြဲလိုရုံတင္ၿပရရင္
ပထမတစ္တြဲကလဗ္ဆင္းန္
ဒုတိယတစ္တြဲက အဒ္္ဗန္းခ်ား
ဇာတ္သိမ္းပိုင္းက ဒရာမာ
ကိုယ္ဘဲမင္းသားၿဖစ္ၿပီး ကိုယ္ဘဲဗီလိန္ၿဖစ္မွာေသခ်ာတယ္….

ဘဝမွာ
ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္ေရးၿခစ္ဖို႔
စိတ္အသစ္တို႔ကိုလည္းေမြးဖို႔လိုတယ္္…

ဘဝကိုကယ္တင္ဖို႔
ကယ္တင္ရွင္နတ္ဘုရားဟာ
သူ႔အလိုလိုလမ္းသလား လမ္းမွားၿပီးေရာက္မလာႏူိင္ဘူး….

လက္ေတြ႔သိပ္ဆန္တဲ့ဘဝေပၚမွာနားခိုခ်င္ရင္
ကိုယ့္မာနတရားကို ကိုယ္တိုင္ထမ္းပိုး
ကိုယ့္ေလွကိုယ္ထိုးႏူိင္မွ
ပဲခူးကိုေက်ာ္လို႔ပုဂံကိုေရာက္
ေရႊၿပည္ေတာ္ကိုလမ္းေပါက္ႏူိင္မယ္….

ဘဝမွာ..
ကိုယ့္အတၱကို ကိုယ္ေကာက္စားႏူိင္မွ
အလွဆံုးမ်ိဳးေစ့နဲ႔ေဖာက္တဲ့သစ္တပင္ရွင္သန္
ငါတို႔..အေစာဆံုး အိမ္ၿပန္ႏူိင္လိမ့္မယ္…။.