Saturday, January 17, 2009

”တြဲလက္မ်ားၿမဲေစ”

နားနဲ႔မနာရက္ပါလို႔
နာလိုက္ရတဲ့ဖဝါးေတြ
အသားေၾကလိုေၾက
အသားမာတက္လိုတက္
အခ်ိန္လြန္သြားတဲ့ထိေအာင္ေမွာင္နက္ေနဆဲညက
အရုဏ္နဲ႔စစ္ၿဖစ္ထားပံုရတယ္…

ေနပူလို႔ထီးၿဖဴ
လမ္းထူလို႔ဖိနပ္ပါး
ၿဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့မိုင္တိုင္ေတြလည္းမ်ားလွၿပီ…

”ဤ”သည္လည္း”ကၽြဲ”မၿဖစ္လာခဲ့ေသး
ကူညီေဖးမမယ့္ကယ္တင္ရွင္တေယာက္တေလကေတာ့
ေကာင္းကင္ဘံုမွာဗီဇာေလွ်ာက္ေနရတုန္း
အရပ္သုံးစကားနဲ႔ေၿပာရမယ္ဆိုရင္ၿဖင့္
”လာမယ္ၾကာမယ္”သို႔ေသာ္ဘယ္ေန႔မွန္းမသိ…..

တတိတိတိုက္စားခဲ့ေလသမွ်
အေပါဆံုးရရွိႏူိင္ခဲ့တာ မ်က္ရည္
အရွားပါးဆံုးကမိသားစုထမင္းလက္ဆံုစားပြဲ
ရွင္သန္ေနေသးသူေတြရဲ့ဝဋ္ငရဲကဆိုးသလို
မႏူိင္ဝန္ထုပ္နဲ႔လူလုပ္ရမယ့္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ့ဘဝကလည္းဆိုးတယ္….

”သြားေတြက်ိဳး ပါးေတြတြန္႔
ခါးေတြကုန္းလို႔ေၿမနမ္းလု”
ခါးသီးလွတဲ့လူ႔ဘဝၾကီးရဲ့အရသာကို
အရက္ၿဖဴတခြက္နဲ႔ေရာၿပီးဇြတ္ၿမိဳခ်သြားတဲ့
ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ့ ဥပကၡာေလာကသားေလာက္
က်ဳပ္တို႔လူၿဖစ္လာခဲ့ၾကတဲ့ဘဝမွာ
ဝါးစရာအသားမ်ားမ်ားစားစားမရွိခဲ့ၾကလို႔
က်ိဳးစရာသြားေတြမရွိခဲ့ၾကပါဘူး
ဗီတာမင္ဓာတ္ေတြအၿပည့္အဝမရခဲ့ၾကလို႔
ပါးတြန္႔စရာအသားအေရလည္းမရွိခဲ့ၾကဘူး….
စိတ္အငွားနဲ႔တပါးသူေၿမမွာကပ္ခိုနားေနရတာမို႔
ခါးကုန္းတဲ့အခါ နမ္းစရာကိုယ္ပိုင္ေၿမလည္းမရွိၾကဘူး
အလြမ္းနာေတြနဲ႔ဘဲရူးေနရ…..

ဒြါရကိုးေပါက္ပိတ္ေတာက္ခံထားရမႈကဆိုးသလို
ထြက္ေပါက္တေပါက္ပိတ္ေဖ်ာက္ခံရမႈကပိုဆိုးတယ္
ေၿခေထာက္ရုိက္ခ်ိဳးခံထားရတာထက္
ဦးေႏွာက္ရုိက္ခ်ိဳးခံထားရတာကပိုဆိုးတယ္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုရုိက္ခ်ိဳးခံထားရတာကပိုဆိုးတယ္
”ဦးဝင္းတင္ကေတာ့ေၿပာတာဘဲ
ေဖာက္ထြက္ႏူိင္ဖို႔ကပိုအေရးၾကီးပါတယ္”တဲ့
ေဖာက္ႏူိင္သမွ်ေဖာက္ထြက္ခဲ့ၾကလို႔ဘဲ
ေသြးသံတရဲရဲ ၿမိဳ႕ၿပလူသတ္ပြဲေတြထဲမွာ
တခ်ိဳ႕ဆိုရင္လည္းငရဲထက္ဆိုးတဲ့
ကူးစက္ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳးေလွာင္ထားတဲ့ေထာင္ထဲမွာ
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း…
မ်က္ႏွာမဲ မ်က္ႏွာၿဖဴ မ်က္ႏွာဝါႏူိင္ငံေတြထဲမွာ
ကၽြန္ဆိုတဲ့ဇာတာနဲ႔မဟာဘုတ္ထူ
အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြလို႔ဘဲေၿပာရေပမေပါ့….

ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးလုပ္ယူႏူိင္ခြင့္ဆိုတာထက္
ဘယ္အရာကမ်ားပိုၿပီးမက္ေမာစရာရွိခဲ့လို႔လဲ
ငရဲပန္းေတြပြင့္တဲ့လမ္းမွာအကဲစမ္းစရာနတၳိ
ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ၾကည့္ဖို႔အခြင့္မရွိေတာ့တဲ့အဆံုး
တိုင္းတပါးဆိုတဲ့စကားလံုးကိုေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာထည့္ရင္း
မိဘ.ဇာတိ.ေဆြမ်ိဳး.သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္သူ
အစရွိသူတို႔နဲ႔ေကြကြင္းေနရၿခင္း ဒုကၡက
က်ဳပ္တို႔ေခတ္က်မွဘဲေရြးၿဖစ္ခြင့္ရခဲ့တာလား!

ၿဗမၼစိုရ္တရားၾကီးငိုညဥ္းေနရတဲ့ေခတ္ထဲမွာ
အမွန္တရားဟာရွားပါးလြန္းတဲ့မီးတေတာက္
ၾကီးႏူိင္ငယ္ညွဥ္းေတြအေလ့က်ေပါက္သေလာက္
တရားမွ်တမႈေတြေပ်ာက္ေနလိုက္ၾကပံုမ်ား....

က်ဳပ္တို႔ခါးသက္မႈကိုဒီလိုဘဲဝါးၿမိဳၾကေတာ့မွာလား!
မိုးၿပိဳမွာကိုေၾကာက္ေနၾကမယ့္အစား
အလင္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ တြဲလက္ေတြကိုၿမဲသင့္ၿပီ…။

14 comments:

ေခါင္ေခါင္ said...

အရမး္.. အရမ္း ကိုေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာပဲ...
ခံစားမႈေတြ တစ္နင့္တစ္ပုိး ပုံေဖၚထားတာ...
ရင္ဘတ္နဲ႕ခံစားျပီး ဖတ္သြားပါတယ္ ဦးေဆာင္းေရ....

မုိးျပိဳမွာကို မေၾကာက္ပါဘူး...
တြဲလက္ေတြျမဲလုိ႕.. အျမဲအသင့္ရွိပါတယ္....

ေမ့သမီး said...

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေတြးမိပါရဲ႕။ တို႕လူမ်ိဳးေတြဟာ တကယ္ပဲ ကၽြန္ဇာတာပါလာတာလား လို႕။ လြတ္လပ္ေရးရတာေတာင္မၾကာေသးဘူး သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေနၾကရတယ္။ အစ္ကိုေရ ေရွ႕ခရီးကိုေတြးၾကည္႕ရင္ မႈန္၀ါး၀ါးပဲ။ ညီညြတ္ဖို႕ေတာ့ တကယ္လိုေနၿပီ။

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

ေကာင္းလြန္လြန္းတဲ႔ ကဗ်ာေလးကို
ဖတ္ရင္း၊ ေတြးရင္း၊ ေခါင္းညိတ္ရင္း..

“အလင္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ တြဲလက္ေတြကိုၿမဲလိုက္ၿပီ…”

Anonymous said...

စိတ္ဓါတ္က်တဲ့..စကားေတြ..
ခဏခဏ မေျပာပါနဲ႕..ဆိုမွ...

လင္းဦး(စိတ္ပညာ) said...

အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ပါပဲ... :)

Anonymous said...

ေမာင္ခိုင္မာ ရဲ႕ စကားေျပမ်ားမ်ား နဲ႕ ကဗ်ာေလး ေတြ သတိရသြားတယ္။

အင္းးးး.. လို႕ပဲ ေျပာေတာ့မယ္..

Anonymous said...

ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ၾကည့္ဖို႔အခြင့္မရွိေတာ့တဲ့အဆံုး
တိုင္းတပါးဆိုတဲ့စကားလံုးကိုေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာထည့္ရင္း
မိဘ.ဇာတိ.ေဆြမ်ိဳး.သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္သူ
အစရွိသူတို႔နဲ႔ေကြကြင္းေနရၿခင္း ဒုကၡက
က်ဳပ္တို႔ေခတ္က်မွဘဲေရြးၿဖစ္ခြင့္ရခဲ့တာလား!

တစ္ပုဒ္လံုးကိုလဲႀကိဳက္ပါတယ္.
ကဗ်ေကာင္းတစ္ပုဒ္ အတြက္ေက်းဇူးပါ အစ္ကို

Kaung Kin Ko said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ တစ္ပုဒ္လံုးအႏွစ္ၾကည့္ပဲ အစ္ကုိရာ။

Anonymous said...

အားရို႕.. ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ေကာင္းတယ္
ကာရံေတြလည္းညီပါ႔။ ရြတ္လို႔လည္းေကာင္းစ္စ္ း)

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ဖတ္ရင္းနဲ႔ၾကတ္သီးေတာင္ထတယ္အစ္ကိုေရ....
တြဲလက္ေတြၿမဲသင္႔ၿပီ.....ဘဲဥအစ႐ွာမရသလိုၿဖစ္ေနတာေတာ႔ဆိုးေနတယ္
အစ္ကိုရာ....ကုတင္ေ႐ႊနန္းၿဖစ္ေနတဲ႔ရက္ေတြမ်ားခဲ႔ၾကၿပီ...

ေလးစားလွ်က္

Anonymous said...

ကဗ်ာကိုဖတ္ျပီး ခံစားခ်က္ကေတာ့ ေပါင္းစံုပါပဲလား ကိုေဆာင္းေရ့ ၀မ္းနည္းရတယ္ ေၾကကြဲမိတယ္ ေဒါသျဖစ္မိတယ္ ခံျပင္းမိတယ္ ။

ေနပူလို႔ထီးၿဖဴ
လမ္းထူလို႔ဖိနပ္ပါး
ၿဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့မိုင္တိုင္ေတြလည္းမ်ားလွၿပီ…
ဟုတ္တယ္ မိုင္တိုင္ေတြစိုက္ထူခဲ့တိုင္း လြတ္လပ္မႈ အရသာကို ေသခ်ာ မခံစားခဲ့ရဘူး ။


မ်က္ႏွာမဲ မ်က္ႏွာၿဖဴ မ်က္ႏွာဝါႏူိင္ငံေတြထဲမွာ
ကၽြန္ဆိုတဲ့ဇာတာနဲ႔မဟာဘုတ္ထူ
အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြလို႔ဘဲေၿပာရေပမေပါ့….

အဲ့ဒီလို ခံယူရံုကလြဲလို႔ ဘာမ်ားရွိအံုးမွာလဲဗ်ား ကြ်န္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူက လုပ္သလဲဆိုတာကို သိေတာ့လည္း ေဒါသျဖစ္ရံုကလြဲျပီးေတာ့................။

Anonymous said...

အခ်ဳိ႔က ခါးသီးမႈကို ၿမံဳထားၿပီး အသားက်လို႔ လြတ္ေျမာက္မွာကို မလိုလားသူေတြ ရွိလာ သတဲ႔ေလ၊ တကယ္ေတာ႔ ခင္ဗ်ားက ပံုေဖၚ ထုဆစ္တာေတြ ေကာင္းတဲ႔ ကဗ်ာဆရာေကာင္း တေယာက္လို႔ မွင္တို႔ ထားပါရေစလား! ....ဗ်ာ။

ကုိေအာင္ said...

ကုိေဆာင္းကဗ်ာက အရမ္းေကာင္းတယ္။

ေယာနသံစင္ေရာ္ said...

အကုိေဆာင္းယြန္း..

(”သြားေတြက်ိဳး ပါးေတြတြန္႔
ခါးေတြကုန္းလို႔ေၿမနမ္းလု”....
ခါးကုန္းတဲ့အခါ နမ္းစရာကိုယ္ပိုင္ေၿမလည္းမရွိၾကဘူး
အလြမ္းနာေတြနဲ႔ဘဲရူးေနရ…..)

ဒီအပုိဒ္ေလးကုိဖတ္ၿပီး ကုိယ့္ဘဝကုိနာၾကဥ္းမိတယ္..။