”ကဗ်ာေပၚ စိတ္ေမွာက္က်ၿခင္း”

တတ္ေၿမာက္လိုမႈ တခုသက္သက္အတြက္
ေလွခါးေထာင္ၿပီး သစ္ပင္မတက္ခဲ့ပါဘူး
ကိုယ့္အသက္ ကိုယ္ၿပန္ေကာက္ဖူးခဲ့တဲ့ ဘဝမွာ
ဘာကေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးလဲဆိုတာ
ပိုၿပီး သိလာခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္
အရာအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေနမိရုံက လြဲၿပီး
သူ႔ထက္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတာ ဘာမ်ားရွိေသးလို႔လဲ!....

စိတ္ခ်င္း နီးစပ္ေနရုံနဲ႔ ၿပီးၿပည့္စံုေနတတ္တဲ့
မိတ္သဟာဖြဲ႔မႈေတြရဲ့ အေၾကာင္းကို
ေခါင္းေလာင္းသံေတြနဲ႔ ေဝးရာ အရပ္တခုမွာ
ေလ့လာ သင္ၾကားခဲ့ဖူးပါၿပီ….

သစ္ပင္ရဲ့ သက္တမ္းၾကီးၿမင့္သေလာက္
အရိပ္အာဝါသ အေရၿခံဳၿပီး
အတၱမီးလႈံေနတတ္တဲ့ အကိုင္းမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မုသာဝါဒေတြနဲ႔ ၿဖားေယာင္းေနတဲ့
ပုပ္အဲ့အဲ့ ေနေလာင္ သစ္သီးေတြထက္
မနက္က စိုက္ခဲ့တဲ့ အပင္ေလးကိုပဲ
ပိုၿပီး တန္ဘိုးထားတတ္လာမိတာ
ကဗ်ာဆန္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ႏႈတ္တိုက္မရြတ္ပဲ
ႏွလံုးသားထဲ စီးဆင္းသြားေစခဲ့ၿခင္းသက္သက္သာ ၿဖစ္တယ္…

နယူတန္ရဲ့ နိယာမေတြထက္
ကိုယ္ပိုင္နိယာမတခုကို ပိုၿပီးယံုၾကည္တယ္…

ရာဇဝင္ဆိုတာက
ကိုယ္ၿပဳတဲ့အမႈကို
တၿခားလူတဦးက မနက္ၿဖန္မွ ထုဆစ္တတ္တဲ့
ခ်ဲ႕ထြင္ၿခင္း တမ်ိဳးလည္း ၿဖစ္ေကာင္းၿဖစ္ႏူိင္တာမို႔
လက္ရွိဘဝမွာ တည့္တည့္ ေလွ်ာက္ေနၿခင္းဟာ
လက္ရွိဘဝမွာ တည့္တည့္ ေရာက္ေနဖို႔သာၿဖစ္တယ္….

တခါတခါ
အတိတ္ကိုလည္း သူ႔အတိုင္း ထားလိုက္တယ္
မလိုအပ္ဖူးထင္တဲ့ အရာေတြကို လံုးဝမသင္သလို
လိုအပ္တယ္ထင္တဲ့ အရာေတြကို ႏႈတ္တိုက္ မရြတ္ပဲ
စိတ္ထဲထည့္မွတ္ၿပီး ႏွလံုးသားနဲ႔ ဖတ္တယ္….

ေလတိုက္ရင္
တိုက္တဲ့ေလကို ၿငိဳၿငင္တတ္တဲ့ စိတ္ထက္
အေႏြးထည္ဝတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့ အသိကို ေမြးတယ္
အသံဗလံေတြၾကားတိုင္း ထထၿပီး မၾကည့္သလို
အေညွာ္ေရွာင္ရေလေအာင္ အနာမေမြးဘူး
အေညွာ္မၾကိဳက္ရင္လည္း အေညွာ္ေရွာင္ၿပီး
ေခ်ာင္တေခ်ာင္မွာ ဝပ္က်င္းဖြဲ႔ေနတတ္တဲ့အတြက္
ဘဝက သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလာတာေတာ့ အမွန္ပဲ….

သဘာဝက်မႈေတြကို
သဘာဝက်က် လက္ခံယံုၾကည္ခဲ့ခ်င္ေပမယ့္
သဘာဝက်က်နဲ႔ သဘာဝမက်မႈေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ
ကိုယ္ပိုင္ကမၻာတခုကို ေပ်ာ္သလို ေဆာက္ၿပီး
ခရီးထြက္ရင္း ေမာပမ္းေနတဲ့
ေၿခေထာက္ အႏြမ္းၾကီးကို
အစြဲအလမ္းမရွိ တိတ္တဆိတ္ ရုိက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္မိတယ္…

စိတ္ရဲ့ ေစတသိတ္အတိုင္း
အရုိင္းအစိုင္းေတြနဲ႔ ေဝးရာ ကမၻာငယ္တခုမွာ
အေကာင္းဆံုး ဘာသာေဗဒေတြကို သင္ၾကားရင္း
အားလပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ
စာတလံုးမွမပါတဲ့ ဗလာစာရြက္အလြတ္ေတြေပၚမွာ
အပ်င္းေၿပ ကဗ်ာတပုဒ္ေလာက္ေတာ့ ရွာဖတ္ၾကည့္ခ်င္ေနမိပါတယ္….။