”ညီေလးကို ဒုတိယအၾကိမ္ၿပန္ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ကဗ်ာ”

အင္း...ေတာ္ေပေသး၏။ ညီေမာင္မ်ိဳးလို ”ဝါသနာ”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးနဲ႔အတဂ္မခံရေပလို႔။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိုရင္ေနာ္နဲ႔ ညီမခင္ေလးငယ္က ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ တဂ္သြားလို႔ ေပါ့
ေပါ့ပါးပါးပဲ မႏွစ္တုန္းက ေရးထားတဲ့ပို႔စ္အေဟာင္းေတြထဲက ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို ၿပန္ရွာ
ၿပီးတင္ေပးလိုက္ႏူိင္သြားပါတယ္။ ညီေမာင္မ်ိဳးကိုေတာ့ သူတဂ္ထားတာမေရးႏူိင္ေသးလို႔
အားနာပါးနာနဲ႔ပဲ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ ညီေလးေရ..လာမယ္..ၾကာမယ္...ေၿဖးေၿဖးေပါ့ကြာ
အကိုက ဝါသနာပါတာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္ကစၿပီး ေရးရမွန္းမသိဘူး ၿဖစ္ေနတယ္..
သီခ်င္းဆိုဝါသနာပါတာက စၿပီးေရးရမလား. ကဗ်ာေရးဖတ္ဝါသနာပါတာက စၿပီးေရးရ
မလား. ေကာင္မေလးေတြကို ရည္းစားစကားေၿပာတာ ဝါသနာပါတာက စၿပီးေရးရမလား
စသၿဖင့္...စသၿဖင့္ေတြမ်ားေနလို႔ပါ...အခုေတာ့ ကိုရင္ေနာ္နဲ႔ ညီမခင္ေလးငယ္တို႔ တဂ္ထား
တဲ့ ဆားခ်က္ပို႔စ္ကဗ်ာေလးကိုပဲ ၿပန္ဖတ္ရင္း ေက်နပ္ေတာ့ကြာ.....

ညီေလးအတြက္ ဖတ္စာကဗ်ာ….
ညီေလးေရ နားေထာင္
ပံုၿပင္မဟုတ္တဲ့ လက္ေတြ႔ၿဖစ္ရပ္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စပ္ရင္း ကိုယ္ရြတ္ဖတ္ၿပမယ္…

အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာ ေခတ္စားေနခဲ့တဲ့ၿဖစ္ရပ္မွာ
အေနာက္တိုင္း ပဥၥလက္ဆရာဟာ
အသၿပာကို သိကၡာခါးပိုက္ေထာင္ထဲထည့္ရင္း
နယ္လွည့္ ကြင္းဆင္းတဲ့အခါ
မာယာနဲ႔လင္းတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခု
မ်က္ရည္တုေတြ လိမ္းက်ံ
နံရံေပၚကေန႔စြဲေတြ ေနာက္ၿပန္လဲက်
ႏူိက္ကလပ္ေတြေပၚမွာကေတာ့
ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ဟာ လွလွပပ ၿပန္႔က်ဲက်သြားတယ္…..

”အေဖၾကီးက သားေလးဆရာဝန္ၿဖစ္ဖို႔အေရး
သူ႔လူနာရဲ့ေရာဂါကို လက္သပ္ေမြးေဆးကုရင္း
လူနာရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပန္းခင္းကို
သမားဂုဏ္နဲ႔ မွ်င္းသတ္သတဲ့”…
ၿပီးေတာ့…..ကတိသစၥာဟာ အသၿပာေမြ႔ရာမွာ
အိပ္ေပ်ာ္ရွာတဲ့ အခိုက္
ဦးတည္ရာ ယံုၾကည္ခ်က္
တစ္မနက္တည္းနဲ႔လည္း အသက္ထြက္တတ္္တယ္ဆိုတဲ့
မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ဇာတ္လမ္း
ယံုတမ္းစကားမဟုတ္မွန္း အခုေတာ့သိၿပီ
ရာသီေပါင္းမ်ားစြာထဲက ကိုယ့္ရဲ့ ရင္ဘတ္အနာနဲ႔ ရင္းခဲ့ရၿပီး….

ညီေလးေရ ဆက္ၿပီးနားေထာင္ၾကည့္
ဒီၿဖစ္ရပ္မွန္ကေလးကေတာ့ ရင္နာဖြယ္အတိ
မင္းမွာသာ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားရွိရင္
သူလိုလူမ်ိဳးေတြအတြက္ မင္းဂုဏ္ယူတတ္မွာပါ….

သူတို႔ကကိုယ့္အတြက္ဆိုလို႔….
ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနတဲ့ အဝတ္ေဟာင္းတစ္စံုသာရွိ
လံုၿခံဳေအာင္ သိမ္းဝွက္ထားတဲ့ သိကၡာနဲ႔
ေရႊခ်ထားတဲ့ မာနတစံုသာရွိ
ကိုယ္ပိုင္ ရင္ေသြးကိုေတာင္
ပိုင္ပိုင္ႏူိင္ႏိူင္ ေက်ာင္းမထားႏူိင္ၾကတဲ့
ႏွစ္၂၀ေက်ာ္သား
ေတာေတြနဲ႔ ေတာင္ေတြေပၚက
သူပုန္ဘြဲ႔ ခံယူထားသူေတြေပါ့ကြယ္…

သူတို႔က…
သဘာဝတရားရဲ့အလွကို မခံစားအားၾကဘဲ
ခါးသက္ေန႔စြဲေတြကို ရဲရင့္ေတးေတြနဲ႔ၿဖိဳၾကတယ္
တကယ္ေတာ့..
သူတို႔ဆိုတာက မင္းတို႔ ကိုယ္တို႔လိုပါဘဲ
တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက ေဟာဟိုၿမိဳ႕ၿပေတြထဲမွာ
မိသားစုစံုညီစြာနဲ႔ ပညာရွာရင္း
အဲဒီ ေတာနက္နက္ကို
သမိုင္းေပးတာဝန္အရ နင္းခဲ့ၾကတာပါ….

ညီေလးေရ
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့
ငါတို႔အထဲက တခ်ိဳ႕
ေခါင္းလည္တေမာ့ေမာ့နဲ႔ ႏူိင္ငံေရးကို ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္တပုဒ္လိုဟစ္
ေတာ္လွန္စစ္ကို ေသရည္တခြက္နဲ႔ ေဖ်ာ္ေသာက္
ကာရာအိုေကညေတြမွာ အိပ္မက္ၿပာၿပာေတြကိုေဆာက္
မူးလာတဲ့အခါ ေၿမပံုတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ ဗိုက္ေမွာက္အိပ္ရင္း
ပါးစပ္ေသနတ္ေတြ ပစ္ခြင္းတယ္….

ညီေလးေရ
စိတ္ပ်က္ေနၿပီလား
ၿဖစ္ရပ္မွန္ေတြကိုၾကားၿပီး…
နားမၿငီးေသးဘူးဆိုရင္ ဆက္ၿပီးနားေထာင္
လက္ေတြ႔သေဘာမေဆာင္တဲ့
ၿဖစ္ရပ္မွန္ေတြ အေၾကာင္း…
ကိုယ့္ေပါင္မွ ကိုယ္လွန္မေထာင္းရင္
အာဏာရွင္ဆိုတဲ့ အေကာင္က
ေခါင္းတစ္လံုးလံုးကို ၿဖတ္နင္းသြားမွာမို႔
ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ အေၾကာင္းကို
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အၿဖစ္ မေစာင္းမခ်ိတ္ဘဲ
တည့္တည့္ေတြးၿပီး တည့္တည့္ေရးထားတာပါ….

ညီေလးေရ
နာစရာဆို ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ၾကိတ္ခံမရႏူိင္တဲ့
ႏူိင္ငံရဲ့ အေရးေပမို႔
ကိုယ္တို႔ …..ေတြးေငးေနဖို႔မလို
အိပ္ငိုက္ေနသူေတြကို ႏူိးထေစ
အိပ္မက္ေနသူေတြကို တပ္လွန္႔
ရပ္တန္႔ေနသူေတြကို ႏႈိးဆြ
ႏူိးထေနသူေတြကို လက္တြဲ
အနာဂတ္ကို အသၿပာနဲ႔လဲေနသူေတြကိုေတာ့
ထားရစ္ခဲ့ၾက
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္
မေဝးေတာ့တဲ့ ကာလသစ္တခုမွာ
ေရႊေရာင္နံနက္ေတြကေတာ့ ဦးေမာ့လာၾကရဦးမွာပါ
အဲဒီအခ်ိန္မွာ
မင္းတို႔ ငါတို႔ရဲ့ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြထဲ
ခြပ္ေဒါင္းရဲ့ေသြးေတြ ရဲရဲနီသြားၾကရင္း…..။

ေဆာင္းယြန္းလ၏ ရင္ဘတ္မွလာေသာ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ၿဖစ္၏။