”၂၁ႏွစ္”

ခြက္ထဲက လက္က်န္ဟာ
လက္ထဲက မနက္ၿဖန္ခါေတြအတြက္ေပါ့တဲ့
ဒီေတာ့…ကုန္ေအာင္ေမာ့မေသာက္ၿဖစ္ၾကၿပန္ဘူး….

ဒီလိုပါပဲ
ဘာသိဘာသာေနလိုက္ၾကၿပန္ေတာ့
ေစတန္ရဲ့ မႏၱရားေတြကိုေတာင္
မိုးေရစက္ေတြရဲ့ဂီတနဲ႔ မွားယြင္းတီးခတ္မိၾက
အေတြးအၿမင္ေတြေဖ်ာက္လိုက္ၾကေတာ့
အေပြးလည္းမၿမင္ အပင္လည္းမေပါက္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့….

ဒါေမ့စရာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေၿပာမိရင္
ဘာကိုေၿပာတာလည္းလို႔ ၿပန္ေမးသူေမးၾက
”ၾကာခဲ့ၿပီ”လို႔ေၿပာမိရင္ေတာင္
သီခ်င္းေခါင္းစဥ္လားလို႔ ေမးလားေမးတတ္လာခဲ့ၾက…..

ေရႊတၿမၿမ ေငြပင္ေတြလွေအာင္စိုက္ရင္း
ကိုယ့္ေက်ာကိုယ္ခင္းရုံ
ဥဳံဂါထာမန္းမႈတ္ၿခင္းအတတ္မွာ
ေနကိုရုပ္သိမ္းၾက
ၾကိဳးေတြရႈပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ
စိတ္အသစ္ေယာင္ေဆာင္ ခႏၵာဝန္ေဟာင္းအေကာင္ကို
ေနေရာင္ေအာက္ ထုတ္လွန္းၾက
ေနာက္ဆံုးေတာ့…..
လာရာလမ္းကိုလည္း ေမ့ထားလိုက္ၾကေပါ့…..

အသက္ကိုပံုၿပီးေတာင္ ယံုခဲ့ၾကတယ္လို႔
ေၿပာလားေၿပာခဲ့ ေၿပာလားေၿပာရဲ့
ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ေမွာင္ေနတုန္း….

၂၁ႏွစ္မွာ…က်ေနာ္
စကားေတြမ်ားမ်ားမေၿပာတတ္ခဲ့ဘူး
တရားေတြလည္းမ်ားမ်ားမေဟာတတ္ခဲ့ဘူး
အခုေၿပာခ်င္ေနတာက
တခုပဲေၿပာခ်င္ေနတာက
အေဖ်ာက္ခံရလို႔လည္း မေပ်ာက္မိေစနဲ႔
အေပ်ာက္ခံရဖို႔လည္း မေလွ်ာက္မိေစနဲ႔
ခင္ဗ်ားရဲ့တည့္တည့္မွာ
က်ေနာ္နဲ႔တည့္တည့္မွာ
၂၁ႏွစ္ဟာ သံေၿခက်င္းနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္
ေထာင္ဝင္စာေပ်ာက္ေနတုန္း…..။