”ကဗ်ာလူ ကဗ်ာကမ္းပါးမွာေသာင္တင္ေနမိတဲ့ညေနခင္းမ်ား”

ေဆာင္းဦးေပါက္ ညေနခင္းေတြမွာပဲ….
မေရးေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔
အခု ဒီကဗ်ာကို ေရးၿဖစ္သြားခဲ့ၿပန္တယ္
မေတြးေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တဲ့ အေတြးေတြနဲ႔
အခု စကားလံုးတခ်ိဳ႕ကို ေတြးၿဖစ္သြားတယ္
မၾကည့္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တဲ့ အသိေတြနဲ႔
အခု ဒီကဗ်ာကို တခ်က္ေတြၿပီး ၾကည့္မိၿပန္တယ္
ၿပန္မလွည့္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ေရွ႕ကိုတည့္တည့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္မွပဲ
ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေၿခေထာက္ေတြက အေနာက္ကိုၿပန္ေရာက္ေနၾကတယ္
ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိတခ်က္ဝင္ခ်ိန္မွာ
ရုတ္တရက္ၿပန္ငဲ့ၾကည့္ေနမိတာ ဒီလူရဲ့ ေပ်ာ့ညံ့ခ်က္ေတြသာၿဖစ္မွာပါ…

တခ်က္ၿပန္လွည့္အၾကည့္မွာတင္ တသက္စာဘဝင္ကို ကုိင္လႈပ္
အရုပ္ၾကိဳးပ်က္က်သလိုၿဖစ္သြားေအာင္ ဗို႔တေထာင္ၿပင္းအားထန္လို႔
သူ႔ရဲ့ညႈိ႕ဓာတ္ထဲမွာတင္ အပင္ၿပန္ေပါက္သြားခဲ့မိတာလည္း ကဗ်ာ
ဘယ္လိုဖူးစာေရးနတ္ေၾကာင့္ပါလိမ့္
တစိမ့္စိမ့္ေတြးရင္း ေရးမိသြားတာလည္း ကဗ်ာ
တသိမ့္သိမ့္တုန္ေနတဲ့ ရင္ထဲမွာ ေမွးဝင္အိပ္စက္ေနတာကလည္း ကဗ်ာ
ကံၾကမၼာရဲ့ ထားရာေနေစရာသြား ဘဝသမားရဲ့ သစ္တပင္မွာ
ေႏြအကုန္ ေဆာင္းအဝင္ ကဗ်ာငွက္ေတြသာ အိပ္တန္းဝင္ေနၾကေလရဲ့….

ဆင္းရဲၿခင္းအေမွာင္မွာ တၾကိမ္တခါမွမလာတဲ့ အသၿပာမီးပ်က္ေၾကာင့္
တၾကိမ္တခါ ေၿပာင္းလဲၿခင္းခရီးထြက္ၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားမိတဲ့ အေတြးထဲ
ကဗ်ာေသြးရဲရဲေတြကသာ အၾကိမ္ၾကိမ္အဖန္ဖန္ၿပန္ၿပီး စီးဝင္
ငါးစာကို ငါးစာလို မၿမင္တတ္ေသးခ်ိန္ထိ
ကဗ်ာကိုေတာ့ ကဗ်ာလိုၿမင္တတ္တဲ့ အသိရွိေနခဲ့တဲ့
ကဗ်ာကိုယ္ ကဗ်ာစိတ္ ကဗ်ာႏွလံုးသံုးပါးနဲ႔ ကဗ်ာလူဟာ
ကဗ်ာကမ္းပါးမွာ ဆည္းဆာကို ညေတြက တိုက္စားယူသြားခ်ိန္ထိ
ကဗ်ာေတြနဲ႔ပဲ လြတ္လပ္စြာ ေသာင္တင္ေနမိေတာ့တယ္…………။