”တခါတေလမွာ ဒီသီခ်င္းေလးေတြကို ညည္းတတ္တယ္”

တကယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္သီခ်င္းေတြကို တေယာက္တည္း ညည္းေလ့
ညည္းထမရွိေတာ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ..ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မၾကာမၾကာ
ဆိုသလို တေယာက္တည္း သီခ်င္း ညည္းေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္.
အခုအသက္ၾကီးလာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ သီခ်င္းကိုဖြင့္နားေထာင္ရင္း
လိုက္ဆို ညည္းတတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြနည္းလာခဲ့သလို သီခ်င္းမဖြင့္ပဲ
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ တေယာက္တည္း စိတ္ကူးေပါက္သလိုမ ညည္းတတ္
တာလည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ..
ကားထဲမွာ စီဒီဖြင့္ၿပီး ကိုယ္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ သီခ်င္းတခ်ိဳ႕ကို နားေထာင္
တတ္တာကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆိုရင္ အိမ္မွာေတာင္သီခ်င္းနား
မေထာင္ၿဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။
ညီေလးဗညားရွိန္က ”အကိုေရ က်ေနာ္ အကို႔ကိုတဂ္ထားတယ္ဗ်.
အခ်ိန္ရရင္ ေရးေပးပါဦး” ဆိုလို႔သာ ကိုယ္ဘယ္သီခ်င္းေတြကို ညည္းေလ့
ညည္းထရွိတတ္သလဲဆိုတာကို မနဲၿပန္ေတြးၿပီး ဒီပို႔စ္ကိုေရးလိုက္တာပါ.
ဒီအတြက္ ညီေလးဗညားရွိန္တေယာက္ က်ေနာ့္အေပၚမွာ နားလည္
ေက်နပ္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။

ညေတြကိုယ္တိုင္က က်ေနာ့္ကို္ အိပ္တန္းတက္ခဲ့ၾက
”မိုးလင္းမယ့္ည”ေတြက ဘဝကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾက
ဒီဓာတ္ၿပားေဟာင္းၾကီး အပ္ေၾကာင္းထပ္ခဲ့ရတာလည္း
ဘဝအလြဲထဲမွာ အဖန္ဖန္အခါခါ မြစာကိုက်ဲလို႔ေပါ့….

ဘဝက သီခ်င္းတပုဒ္ ညည္းရတာေလာက္ မလြယ္ကူခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ..
ဒီေတာ့လည္း လူကသာအိပ္ေနခဲ့ရၿပီး စိတ္ေတြအိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တဲ့ ညေတြက
အဖန္တရာကိုေတလို႔ေပါ့.
အဲဒီလို ညမ်ိဳးေတြမွာ အိပ္ေနတဲ့ခႏၵာကိုယ္ေပၚက စိတ္ေတြက ခဏခဏႏူိးထလာၿပီး
ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ့ “မိုးလင္းမယ့္ည”သီခ်င္းတပုဒ္ကို ခပ္တိုးတိုးေလး
ညည္းထုတ္တတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္…

”မိုးလင္းမယ့္ ည ဓာတ္ၿပားေဟာင္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ၿပီ မဆန္းေတာ့ဘူး အခ်စ္ေရ
မဆန္းေတာ့ဘူး…တေယာထိုးသံေလးေတြ ဟိုအေဝးက ၾကားမိတဲ့အခါ
ရမ္းေယာင္ၿပီး ဘယ္ရင္ခြင္တိုးရမယ္”

ဘဝကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္ထုတ္ပစ္ဖို႔တြက္
သီခ်င္းစာသားတို႔က ႏႈတ္ကမထြက္တဲ့အခါ
”နာရီရဲ့ သီခ်င္း”တပုဒ္ကသာ
ဟင္းလင္းႏွလံုးသားထဲ ဗံုးမ်ားလိုအခါခါကြဲခဲ့…..

လူဆိုတာက အၿမဲတမ္းရုန္းကန္ေနရမွ လႈပ္ရွားသြားလာလို႔ရႏူိင္တဲ့ သတၱဝါဆိုေတာ့
ရုန္းကန္ဖို႔အေၿခအေနမေပးႏူိင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေတြ႔ၾကံဳလာတတ္တဲ့
အခက္အခဲေတြကို ေပါ့ပါးသြားေစႏူိင္ဖို႔အတြက္ ဘဝအေမာေတြကို
နက္နက္နဲနဲ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္လို ေအာ္ဟစ္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့
အခါေတြမွာ…
အေၿခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘဝရဲ့သံစဥ္ေတြကို ႏႈတ္ဖ်ားက သြန္မခ်ႏူိင္ခဲ့ပဲ
ေသြးသံရဲရဲ ႏွလံုးသားထဲကေန စစ္ေၿမၿပင္သံုးဗံုးေတြကို တလံုးၿပီးတလံုး ခြဲခဲ့သလိုမ်ိဳးနဲ႔
ကိုငွက္ေရးစပ္သီဆိုခဲ့တဲ့ ”နာရီရဲ့ သီခ်င္း”ကို အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ဆို ညည္းခဲ့မိဖူးပါတယ္။

”ေလာကမွာ ကိုယ္အသက္ဆက္ဖို႔တြက္ တၿခားဘဝေတြ ဆံုးရႈံးမသြားဖို႔ပဲ ႏွလံုးသားမွာ
သတ္ိရွိေန အိုး စြန္႔လႊတ္ဖို႔အသင့္ပဲ ကိုယ္ ရည္ရြယ္တာေတြမၿဖစ္ေသးလည္း သန္႔သန္႔
ရွင္းရွင္း ေနထိုင္အသက္ရွင္မယ္…ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြ မီးေတာက္ေတြ ၿငွိမ္းရ
သတ္ရ ခက္ခဲ့ရင္ သီခ်င္းေလးနားစြင့္ဦး နာရီရဲ့ သီခ်င္း နာရီရဲ့ သီခ်င္း နာရီရဲ့
သီခ်င္းေလး အိုး သတိၿပဳကြယ္”


ပိုက္ဆံတၿပားမွမရွိခဲ့တဲ့ ဘဝမွာေတာင္
သိကၡာေတာင္ၾကီး ၿပိဳလဲပ်က္စီးမွာကို စိုးရိမ္ေနမိတုန္း
အေမ့ရဲ့ ဒုကၡအိုးေလးတလံုးၿဖစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္
အိပ္မက္ေတြကို အိပ္မက္ေတြနဲ႔သာ အခါခါထပ္ေမွ်ာ္ေနခဲ့မိ….

မေၿပလည္ၿခင္းေတြနဲ႔ သိကၡာထပ္ဖို႔သက္သက္ပဲ လူၿဖစ္လာခဲ့သလား!..
လူ႔ဘဝရဲ့ အဓိပၸာယ္ကိုယ္တိုင္က မေၿပလည္မႈေတြနဲ႔ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ေနရၿခင္းလို႔
အနက္ထြက္သလား!…မသိေသးဘူး..က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မသိခဲ့မိေသးပါဘူးေလ..
ခုထိေတာ့ အေမးရွိလွ်က္ အေၿဖကိုတြက္မထုတ္ႏူိင္ေသးတဲ့ လူ႔ဘဝပုစၦာတပုဒ္ထဲမွာ
သိကၡာနဲ႔မာနကို ကိုယ္သိပ္ၿမတ္ႏူိး တန္ဘိုးထားတဲ့ အဝတ္ေဟာင္းတထည္လို မခၽြတ္တမ္း
ဝတ္ရင္း အသက္ေတြ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ၾကီးၿပင္းလာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ မၾကာမၾကာဆိုသလို
”အေမ့ရဲ့ ဒုကၡအိုးေလး”သီခ်င္းကို ညည္းတတ္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္…

”အေမ က်ေနာ့္ကိုစိတ္မပ်က္ဘူးလား ဘဝမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါရႈံးလည္း
မာနကအၾကီးသား ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္ေစ်းကြက္ တင္ေရာင္းဖို႔ ရွက္ေနလို႔တဲ့
ပိုက္ဆံတၿပားမွ မရွိတယ္ သူ သိကၡာရွိခ်င္ေသးသတဲ့ ကဲ အေမ့ရဲ့ ဒုကၡအိုးေလးေပါ့”

အေမွာင္ဆံုးညနက္ေတြရဲ့ ဟိုမွာတဘက္ဟာ
အိပ္မက္အလြန္ တဘူတာေပါ့
အိပ္ပ်က္ညေတြရဲ့ အဆံုးသတ္ေနာက္တေန႔
ရင္ခုန္သံေတြနီးစပ္ရေတာ့မယ့္
ေၿခာက္ေသြ႔လြင္ၿပင္ေတြရဲ့ အဆံုးတေနရာမွာ
ၿပာလြင္တဲ့ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးတခုရွိေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္….

အိပ္မက္ကို ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔ၿပီးမွ စိတ္ကူးေတြ ရြာခ်လိုက္တဲ့ ေကာင္းကင္တခုမွာ
ဝင္းလက္ ေတာက္ပေနတဲ့ သက္တန္႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရယ္လို႔ ကင္ပြန္းတပ္လို႔
ရႏူိင္မလား!…ဒီလိုဆိုရင္ အဲဒီ သက္တန္႔ေတြထဲက ထိုးေဖာက္က်ေရာက္လာမယ့္
အလင္းေရာင္တခုဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္စစ္စစ္တခုပဲၿဖစ္မွာပါ…
က်ေနာ့္အိပ္မက္ထဲမွာ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အလင္းေရာင္တခုအတြက္
သီခ်င္းတပုဒ္ကို ရင္ထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါဆိုသလို ရြတ္ဖတ္ ညည္းဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္…

”အလင္းေရာင္ သန္းေခါင္ယံ ညနက္ထဲ ၾကယ္စင္မ်ားလည္း အိပ္မက္ အလင္းေရာင္
အလင္းေရာင္ အခါတရာမက္ခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားလည္း အိပ္မက္ အလင္းေရာင္
အလင္းေရာင္ ေမွ်ာ္လင့္ထားရၿခင္း ရင္မွာရူးသြပ္ဆဲ အလင္းေရာင္
ရင္ခုန္သံေတြနီးစပ္ပါရေစ အခ်စ္ေရ ဒီကံၾကမၼာ အေမွာင္ေတြကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနဆဲ
ေနေရာင္ၿခည္မနက္ခင္းကို ေရာက္မယ္ အၾကင္နာရင္မွာေလ ကိုယ့္ရဲ့လမင္း
အလင္းေရာင္ သန္းေခါင္ယံ ညနက္ထဲ ၾကယ္စင္မ်ားလည္း အိပ္မက္ အလင္းေရာင္”

တိုက္ပြဲတကာ့ တိုက္ပြဲေတြထဲမွာ
အတၱကိုၿပန္တိုက္ရတဲ့ တိုက္ပြဲက အၿပင္းထန္ဆံုး
ဘဝတခုလံုး ခင္းေကၽြးခဲ့တာေတာင္ ရႈံးခဲ့တဲ့စစ္ပြဲမွာ
တဘဝစာၿပန္ရလိုက္တဲ့ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးက
သံသရာရဲ့ ဟိုမွာတဘက္ကို ယူသြားႏူိင္ခဲ့မယ့္
တန္ဘိုးမၿဖတ္ႏူိင္ခဲ့ေသာ သံစဥ္တခ်ိဳ႕သက္သက္မွ်သာ….

ေရာင္စံုအတၱေတြက သိပ္ကိုလွပၿပီး ၿမႈဆြယ္တတ္လြန္းလွေတာ့ အတၱေတြထဲမွာ
အေၿခတက် ေနထိုင္လာတတ္ခဲ့တာကိုပဲ လူပီသလြန္းတယ္လို႔ ဆိုႏုိင္မလား!…
မေကာင္းမွန္းသိတာကို ၿဖတ္ေတာက္ပစ္ရမယ္ဆိုတာသိေနလွ်က္က ၿဖတ္ေတာက္
ပစ္ဖို႔အခက္ဆံုးက က်ေနာ့္ရဲ့ ေရာင္စံုအတၱေတြပါပဲေလ..ဒီေရာင္စံုအတၱေတြကို
နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ၿဖတ္ေတာက္ပစ္ဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးပါတယ္..
ဘဝမွာ အတၱမရွိရင္ လူဆက္လုပ္ဖို႔ မၿဖစ္ႏူိင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကိုလည္း
အေသအခ်ာေတာ့ နားလည္ထားခဲ့မိပါတယ္.
ဒါ့ေၾကာင့္ လူသားပီပီ က်ေနာ့္ခႏၵာနဲ႔စိတ္ေတြကို ေရာင္စံုအတၱၾကိဳးတေခ်ာင္းနဲ႔
ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့မိတာလည္း ဘဝရဲ့ လက္ရွိအေၿခအေနေတြအထိပဲေပါ့…
ဒါေပမယ့္ အတၱေတြကို တတ္ႏူိင္သေလာက္ ေလွ်ာ့ခ်ႏူိင္ခဲ့ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုး
ေပါ့ေလ…အတၱတခ်ိဳ႕ကို ေလွ်ာ့ခ်ႏူိင္လိုက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့..
ကိုယ့္အတြက္လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးၿဖစ္ႏူိင္သလို စိတ္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္
လပ္နဲ႔ ကိုယ္သြားလိုရာေနရာကို ေစခိုင္းသြားလာႏူိင္ေစမွာေပါ့….
ဒါေၾကာင့္ အတၱေတြမ်ားေနလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မြန္းက်ပ္လာတယ္လို႔ ခံစားရမိတဲ့
အခ်ိန္ေတြက်ရင္ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ့ ”ၾကြက္ ၿခင္နဲ႔ လူေတြရဲ့
အေၾကာင္း” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို တိုးတိုးေလး ညည္းဆိုရင္း အတၱေၿဖေလွ်ာ့ေရး
သံစဥ္ေတြထဲမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္…

”ေၾကာင္အိမ္ေအာက္မွာ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္နဲ႔ ၾကြက္ဖမ္းဖို႔ရာ ၾကံမလို႔လား
ေၾသာ္ ၾကြက္ထက္ မင္းပစၥည္းေတြ ခိုးယူေနတဲ့ သူကိုေတာင္ ဘာမွမလုပ္ႏူိင္မွေတာ့
ၾကြက္ကို ခ်မ္းသာေပးသင့္ပါတယ္..
ၿခင္ေထာင္ထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ ၿခင္ထြန္းဖို႔ရာ ၾကံမလို႔လား
ေၾသာ္ ၿခင္ထက္ မင္းအေသြးအသားေတြ စုပ္ယူေနတဲ့ သူကိုေတာင္
ဘာမွမလုပ္ႏူိင္မွေတာ ့ၿခင္ကို ေဘးမဲ့ေပးသင့္ပါတယ္
မင္းရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ၿခိမ္းေၿခာက္ေနတဲ့ ေသမင္းကို မင္းတားၿမစ္ႏူိင္မလား
တားၿမစ္ႏူိင္မလား
မင္းရဲ့ ပ်ိဳၿမစ္ၿခင္းကို တေန႔တၿခား တိုက္စားသြားတဲ့ အခ်ိန္ကို မင္းအလြတ္ရုန္းႏူိင္မလား
အလြတ္ရုန္းႏူိင္မလား
အိုခ်ိန္တန္ အို နာခ်ိန္တာ နာ ေသခ်ိန္တန္ ေသၾကရမယ့္ သူခ်ည္းပါ
ေၾသာ္ ဒါ ငါ့ပစၥည္းပဲလို႔ ေသရင္ ယူသြားႏူိင္ပါ့မလား
ေၾသာ္ ဒါ ငါ့အေသြးအသားပဲလို႔ ေသရင္ေတာင္ အစိုးမရႏူိင္ဘူး….”

ခ်စ္ၿခင္းနဲ႔တိုက္ရုိက္ဆက္သြယ္တဲ့ ႏွလံုးသား
တိုက္ဆိုင္မႈ ကမ္းပါးေပၚမွာ ကပ္ၿငိတဲ့အခါ
ရည္းစားဦးမ်က္ႏွာ ကဗ်ာတပုဒ္က
အလြမ္းမုခ္ဦးကို ကာရန္အၿဖစ္ၿဖန္႔က်က္
သီခ်င္းအပိုင္းအစတခ်ိဳ႕တဝတ္ ရင္ဘတ္ထဲကထြက္ခဲ့တယ္….

အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဆန္းၾကယ္တယ္ဆိုတာထက္
ပိုၿပီးေတာ့ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုလို႔မရႏူိင္တဲ့ အရာတခုပါပဲ…….
တိတ္ဆိတ္စြာ လြမ္းေနတတ္ခဲ့့ၿခင္းဟာ အၿပစ္လား!
ဒါကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဝခြဲလို႔မရခဲ့ေသးပါဘူး…
အိမ္ေထာင္သည္ဘဝမွာ ကာမပိုင္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္လံုး ေဘးမွာ
ငုတ္တုတ္ၾကီးရွိေနရက္က အတိတ္ကာလတခုတုန္းက အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့
အပိုင္းအစေတြကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္ႏူိင္ေလာက္တဲ့ တခါတေလေတြမွာ
က်ေနာ္လြမ္းတတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္..
အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈေတြကို တခါတရံဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ
လြမ္းေမာတမ္းတတ္ၿခင္းတခုကေရာ အၿပစ္တခုၿဖစ္တတ္ပါသလား!…
ဒါလည္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ တိတိက်က်အေၿဖမထုတ္တတ္ခဲ့ေသးပါဘူး….
တခါတရံဆိုတဲ့ တခါတေလေတြမွာ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ေရးၿပီး
ကိုေလးၿဖဴဆိုတဲ့”စာမ်က္ႏွာ တဆယ့္ငါး”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ႏွစ္သက္စြာနဲ႔
ဆိုညည္းေလ့ရွိတတ္ခဲ့ဟာ အၿပစ္ၿဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း
အဲဒီအၿပစ္ေတြအတြက္ ေလာကၾကီးကေပးတဲ့ အၿပစ္ဒဏ္ကို က်ေနာ္ရဲရဲၾကီး
ခံလိုက္ပါရေစ…။


”အတိတ္ေတြက မႈန္ဝါးေပမယ့္ ငါတို႔ႏွစ္ဦးဇာတ္လမ္းမွာ တခ်ိဳ႕ေနရာက
အေကာင္းအတိုင္း ရွိေနဆဲပါပဲ
ဟိုတကြက္ ဒီတကြက္ ပိတ္သားထက္ အရင္လိုၾကည့္မေကာင္းေပမယ့္
ၿမင္ရတယ္
အဓိပၸာယ္မရွိတာ သိေပမယ့္ တခါတေလ တိုက္ဆိုင္မႈေတြရွိလာေတာ့လည္း
အမွတ္တမဲ့ မင္းကိုလြမ္းပါတယ္
အေပၚယံရွပ္ထိေသာ ဒဏ္ရာမဟုတ္ေတာ့ လြယ္ကူစြာနဲ႔ ငါေမ့မရဘူးကြယ္
ေတြ႔ရင္မွတ္မိဦးမယ္ ထင္ပါတယ္ ႏွစ္ေတြ လေတြက အေတာ္ၾကာၿပီပဲ
ဘယ္ဆီကို မင္းေရာက္ေနမလဲ ဘာေတြကို မင္းလုပ္ေနမလဲ
ဘယ္သူနဲ႔ မင္းရွိေနမယ္ ေတြးမိပါတယ္ လြမ္းေမာရင္ထဲ စဥ္းစားရင္လည္း
သတိရပါတယ္”

ဒီပို႔စ္ကိုေရးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ တခုစဥ္းစားမိတာက တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ ဘေလာ္ဂါ
သူငယ္ခ်င္းညီအကို ေမာင္ႏွမေတြေရာ ဘယ္လိုသီခ်င္းမ်ိဳးေတြကို ညည္းဆိုေလ့
ရွိၾကသလဲဆိုတာကို က်ေနာ္သိခ်င္မိပါတယ္။
အပမ္းမၾကီးဘူးဆိုရင္ ညီအကိုေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕ရဲ့ ရင္ထဲကအသံေလးေတြကို
ၾကားပါရေစ။

သစ္ေကာင္းအိမ္ (P: ေဇာ္ၾကီးကို နဲနဲအလုပ္ေပးလိုက္ခ်င္လို႔)
ကိုဂင္ၾကီး၊ ကိုေအာင္၊ ဒူကဘာ၊ အိုင္လြယ္ပန္၊ ေကာင္းကင္ကို
မိုးစက္အိမ္၊ ေလေၿပ၊ မိုးၿမင့္တိမ္၊ ေမာင္ငယ္၊ စိတ္စမ္းေရ
ကိုၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္၊ ၿဖိဳးငယ္၊ လင္းဒီပ၊ ၿပည့္စံု၊ မိုးေသြးငယ္

မေနာ္၊ ညီမေလး ႏွင္းေဟမာ၊ မယ္ကိုး၊ အိၿႏၵာ၊ မိုးခ်ိဳသင္း၊ မသီရိ
ငယ္ႏူိင္၊ အမရာ၊ ေမ့သမီးေလး၊ ပန္ဒိုရာ၊ မသိဂၤါေက်ာ္၊
မအိအိေခ်ာ၊ မႈးဒါရီ တို႔အားလံုးကို အမွတ္တရအေနနဲ႔တဂ္ခ်င္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕လည္း ေရးၿပီးသားေတြၿဖစ္ေနၾကလို႔ တဂ္တဲ့အထဲမွာ နာမည္မထည့္
ေတာ့ပါဘူး။
အခ်ိန္ရမယ္ ေရးဖို႔လည္း အဆင္ေၿပၾကမယ္ဆိုရင္ စာရင္းထဲမွာ
ပါတဲ့ ညီအကိုေမာင္ႏွမ အားလံုးကို အမွတ္တရပို႔စ္တခုအၿဖစ္
ေရးေစခ်င္ပါတယ္။