”အသစ္နဲ႔အေဟာင္းထဲမွာ အစစ္ကို လွန္ေလွာရွာေဖြၿခင္း (၂)”

ငါတို႔ကိုယ္ေတြက…
ဆယ္ပိုင္းေလာက္ေသေနရၿပီး
ငါတို႔စိတ္ေတြက…
အပိုင္းပိုင္းေသေနၾကတဲ့အခါ
ဘာကိုၾကည့္ၾကည့္ အၿမင္ေတြမရွိခဲ့….

ဒီလိုနဲ႔…
ငါတို႔ကိုယ္နဲ႔စိတ္ကို ၿဖတ္ေမာင္းသြားခဲ့တဲ့
နာရီေပါင္းမ်ားစြာမွာ
ဘာကိုၿဖစ္လို႔ၿဖစ္ရမွန္းမသိခဲ့တဲ့ သူေတြဟာ
လူလူသူသူမၿဖစ္ခဲ့တဲ့ ကမၻာမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ညာမွန္းမသိညာေနခဲ့ရ..

မၾကာခင္ၿပန္လာခဲ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔
မုသာဝါဒမ်ားအေပၚ ပ်ားရည္သုတ္လိမ္း
ဇာတိနဲ႔ ခပ္စိမ္းစိမ္းေနခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေတြမွာ
ကိုယ့္ဒဏ္ရာကိုယ္ အခါခါၿပန္ၿမိဳခ်ေနရရင္းက
အနာဂတ္ဆိုတဲ့ ပင္လယ္ဝကိုလည္း
ငါတို႔..တေခါက္တေလမွ် အလည္မေရာက္ႏုိင္ခဲ့ၾကေသး…

ပစၥဳပၸန္ေစ်းခင္းမွာ
ငါတို႔ကိုယ္ကို္ငါတို႔ ေရာင္းခ်ေနခဲ့ၾကရရင္း
အသက္ကို ခပ္မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းသာရႈႏုိင္ခဲ့ၾက..

အတိတ္မုန္႔လံုးကို စကၠဴအခါခါကပ္
ေသတတ္ဖို႔ ေနတတ္ခဲ့ရသူေတြမွာ
ဘဝကို
ကံမ်က္လွည့္ဆရာရဲ့ လက္ထဲထိုးအပ္
အရာရာကို ဖာသိဖာသာေနတတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနခဲ့ၾကရ…

ဒီလိုေနထိုင္ၾကီးၿပင္းမႈေတြနဲ႔ပဲ
ေသမင္းခံတြင္းဝ
ငါတို႔ ခုန္ခ်ရေတာ့မွာလား
ဟင့္အင္း….
ကိုယ့္ခ်ဥ္ၿခင္းအတြက္
က်န္ရွိေနေသးတဲ့ နာရီေတြကို
ကိုယ့္ဘက္ဆြဲလွည့္ၿပီး
ပစၥဳပၸန္ကို တည့္တည့္ေလွ်ာက္
အနာဂတ္တခုကိုေတာ့ တည့္တည့္ေရာက္ၾကရေအာင္….။
(ကိုမင္းကိုႏုိင္ အသက္၄၇ႏွစ္ေၿမာက္ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရေရးဖြဲ႔ေသာ ကဗ်ာ)