”ေပါက္ကြဲမႈအပိုင္းအစအနမ်ား (၁)”

လတ္တေလာေန႔ေတြမွာ….
ပစၥဳပၸန္ကို ေက်နပ္စြာေနထိုင္ၾကည့္ဖို႔အတြက္
အနာဂတ္နဲ႔ စိတ္ခ်င္းေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈကို
ယာယီအားၿဖင့္ ဗီဇာပိတ္ခံထားရတယ္…

စိတ္ရထားရဲ့ ေခါင္းတြဲမွာ
အေၿပာင္းအလဲမ်ားတဲ့ ေလာကဓံအလံကိုလႊင့္ရင္း
က်ဥ္းထဲၾကပ္ထဲက ဘဝမွာေတာင္
အံေသေအာင္ၾကိတ္ထားဖူးခဲ့သူရဲ့ အတိတ္ကေတာ့
ရနံ႔ေသေနတဲ့ ႏွစ္ပရိေစၦဒအိပ္မက္ေဟာင္းေတြနဲ႔အၿပိဳင္
လြမ္းေလာက္စရာ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေတြထဲ
မင္နီေသြးစက္ေတြရဲလို႔ေပါ့….

တည့္တည့္မေနႏုိင္ေသးသမွ်
ပစၥဳပၸန္စာေမးပြဲက်ရႈံးေနသူရဲ့ ဘဝမွာ
ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ အခါခါေမာင္းတင္ေနရရင္း
အေဟာင္းအၿမင္း ဖတ္စာတပုဒ္ကို
မၾကာမၾကာၿပန္လွန္ၾကည့္တတ္သူ႔ရဲ့
ေကာင္းကင္နံရံထက္
၂၁ႏွစ္စာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိခဲ့
၂၁ႏွစ္စာ ကဗ်ာတပုဒ္ကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိခဲ့…..

တရံေရာအခါေတြကို..
မသိလိုက္မသိဖာသာေမ့ေနလိုက္ဖို႔ ၾကိဳးစားမိတိုင္း
ခိုးစားတဲ့ဝိုင္းေတြနဲ႔ခ်ည့္ ထိပ္တိုက္ၾကံဳခဲ့ရလို႔
ဗီဇကို အေလးလံဆံုးအရာဝတၳဳတခု ဆြဲခ်ည္ခံထားရသလို
ငါ့ကဗ်ာေတြကလည္း အရင္လိုမခ်ိဳႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး…

အပ်င္းမေၿပတဲ့ သတင္းပေဒသာကို
မၾကားခ်င္…နားမေထာင္ခ်င္လို႔
၂၁ႏွစ္စာ ေရဒီယိုခလုတ္ကိုပိတ္
နားကို တံုဏွိဘာေဝမွိတ္ထားေပမယ့္
အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားဆိုတဲ့ စကားကို
မရုိးမသား ခိုးၿပီးစားေနတဲ့သူေတြရဲ့
အာခံတြင္းနက္နက္ေတြကထြက္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး
အငံုစိတ္ကို ေသနတ္ေၿပာင္းဝမွာခ်ိတ္ထားရသလိုပဲ
ငါ့ကဗ်ာေတြရင္ကကြဲထြက္ ၾကိဳးစင္ထိအေရာက္တက္ခ်င္တယ္…..

ခဏၿပင္ ခဏေၿပာင္း
အာဏာနဲ႔ေသနတ္ေၿပာင္းဝမွာတည္တဲ့ ဥပေဒသေတြနဲ႔
ၾကြက္ၿခင္ယင္ေပါ နာဂစ္အေလာင္းေတြေၿမာေနတဲ့ တိုင္းၿပည္မွာ
မၾကာခင္ကၿပေတာ့မယ့္ ၂၀၁၀ေမ်ာက္ကပြဲကို
ကဗ်ာေသနတ္နဲ႔အတြဲလိုက္ဆြဲၿပီးမွ ေဖာက္ခြဲလို႔မရႏူိင္ရင္
အေရွ႕အလယ္ပိုင္းက ဆူဆိုက္ဗံုမာေတြငွားၿပီးေဖာက္ခြဲပစ္ခ်င္တယ္….။