”မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးတဲ့ မေပ်ာ္ေတးကဗ်ာ”

တေငြ႔ေငြ႔ ၾကီးရင့္ၿခင္းကို
တေရြ႕ေရြ႕သီးပြင့္ေပးတဲ့ အခ်ိန္က
ပင္လယ္ရဲ့ ဒီေရနဲ႔မၿခား
ႏုပိ်ဳၿခင္း ကမ္းပါးကို တေၿမ့ေၿမ့ တိုက္စားသြားခဲ့တယ္..

ကိန္းဂဏန္းေတြသာ
ေရၾကည္ရာ ၿမက္ႏုရာကို
တေကြ႔ၿပီးတေကြ႔ တေန႔ၿပီးတေန႔ ေၿပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ၾကတယ္…

မေၿပာင္းလဲၿခင္းေတြက
ေၿခရာ လက္ရာမပ်က္ ေနထြက္ၿပီး
မေၿပာင္းလဲၿခင္းေတြပဲ
တေနဝင္လို႔ ေနာက္တမိုး ထပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့တယ္…

အေၿခမက်ႏုိင္ေသးတဲ့ ကံၾကမၼာကေတာ့
အေမအရုိက္ကို ခံေနရတဲ့
ေမွာင္မိုက္ထဲက မဂ်ာေအးလို
တဝါၿပီးတဝါဆိုလို႔ ရြာလယ္မွာ ရြာလည္ၿပီး ငိုပြဲၾကီးႏႊဲေနတုန္းပဲ…

ရာသီမုန္႔လံုးေပၚမွာ
ၿပဳန္းတီးသြားခဲ့ရတဲ့ ဆႏၵစကၠဴေတြက
တရြက္ၿပီးတရြက္
ၿပီးေတာ့….တထပ္ၿပီး တထပ္
အိပ္မက္တိမ္ေတြေပၚမွာ ေဆာက္မိခဲ့တဲ့ တိုက္အိမ္ေတြလိုေပါ့…

မ်က္ေၿခမၿပတ္တမ္း ကပ္လိုက္လာတဲ့
ဇရာ(ခ) အိုမင္းၿခင္းက
တရက္ၿပီးတရက္ နီးကပ္လာခဲ့ေပမယ့္
အဆံုးသတ္ေစခ်င္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္က
ဟိုသီခ်င္း တပုဒ္ထဲကလို…
လူသားေတြ မ်က္ရည္ဝဲေနရတဲ့ လြမ္းခန္းမွာ တဝဲလည္လည္….

ဘယ္ထံုးနဲ႔ ႏွလံုးမူရမလဲ!!
အၿဖဴအမဲ သဲသဲကြဲကြဲ သိၿပီးေနခ်ိန္ထိ
ခ်ိန္ခြင္လ်ာက မွားတဲ့ဖက္မွာ ၿငိေနတုန္းပဲ
အေမွာင္က ႏွစ္သစ္ရဲ့ တံခါးေတြကိုပိတ္ၿပီး
ရာစုမ်က္မည္းၾကီးေတြနဲ႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အိပ္ေမြ႔ခ်ထားတုန္းပဲ….

ႏွစ္သစ္ကို
ဝစ္လစ္စလစ္ လြတ္လပ္ၿခင္း သံစဥ္ေတြနဲ႔
မေပ်ာ္ေတးဖြဲ႔ဆို ၾကိဳေနရဦးမွာလား!!!
ေခါင္းစားတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြထဲ
အက်ိဳးတရားကလည္း မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္မို႔
၂၀၁၀ကို ဘယ္လိုပံုနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ ႏႈတ္ဆက္ရမယ္မသိ…
ေပၚၿပဴလာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေတးေတြကေတာ့
တကိုယ္ေရ လြတ္ေၿမာက္ေရး လမ္းမေတြေပၚမွာ ကာရန္ညွိေနၾကတယ္….။

(မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးေသာ ဤကဗ်ာအား ၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၁နာရီ ၃၀မိနစ္တြင္ အဆံုးသတ္ေရးဖြဲ႔ပါသည္။)