”၄၁ႏွစ္တာဖတ္စာရဲ့ ေခါင္းၾကီးပိုင္းတေနရာက ေခါင္းစဥ္”

မေန႔ကအထိ စဥ္းစားေတြးေခၚေနမိတဲ့
အေၾကာင္းတကာ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ
ကေလးအေတြး ေတြးဖို႔အတြက္
ၿဖဴစင္ဝင္းပ မနက္ခင္းလွလွေတြကို
အရြယ္က ၾကိဳးမိန္႔ခ်ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းပါသလို
လမ္းမတခ်ိဳ႕ေပၚက လူငယ္ဘဝကို
အခ်ိန္က အႏုၾကမ္းစီးလို႔
ဇရာက စစ္ေၾကၿငာထားၿပီးခဲ့တဲ့အေၾကာင္းလည္းပါတယ္……

အဲဒီ ဇရာစစ္တပ္ၾကီးက
သူ႔ရဲ့ အင္ပါယာကို ခ်ဲ႕ထြင္ဖို႔အတြက္
မင္းညီမင္းသားေပါင္း ၉၆ပါးနဲ႔အတူ
ခႏၵာကိုယ္ေပၚက လူလတ္ပိုင္း ေဒသတခ်ိဳ႕ကို
ေရာင္စံုပရိယာယ္ေတြနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ယူဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့အေၾကာင္းပါသလို....

ကံၾကမၼာ ကမ္းလြန္ပင္လယ္ေဒသနဲ႔
စစ္ေၿပၿငိမ္းေရး ေဆြးေႏြးဖို႔အတြက္
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလံၿဖဴကို ေထာင္ၿပထားခဲ့ပါလွ်က္က
ဧည့္ဆိုးအမည္ခံ အေသခံဗံုးခြဲတပ္သားေတြက
ဘဝေတာင္တန္းေဒသကို အလံုးအရင္းခ်ီတက္လာၾကၿပီး
စိတ္ရဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကို မီးရႈိ႕ဗံုးခြဲ
လူကို ပက္လက္လဲေအာင္္တြန္းခ်ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့အေၾကာင္းလည္း
တေန႔တာဖတ္စာရဲ့ ေခါင္းၾကီးပိုင္းတခ်ိဳ႕အၿဖစ္ ပါဝင္ေနခဲ့ၿပန္တယ္….

ဒီကေန႔ရဲ့ စိတ္ၿပတင္းကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့.
ႏွင္းအၿပည့္ ပစ္္တင္ခုတ္ေမာင္းလာတဲ့
ေဖေဖာ္ဝါရီ ရထားအသစ္တစင္းက
ကုမ္ရာသီရဲ့ အခ်က္ၿပ ဥၾသဆြဲသံကိုေပးၿပီး
က်ေနာ့္ ဘူတာအိုေလးေရွ႕ကို ဆိုက္ေရာက္လာတာေတြ႔ရတယ္…

အေဝးက အေဖနဲ႔အေမတို႔ေရ..
ေဟာဒီ. ၄၁ႏွစ္ၿပည့္ခဲ့ၿခင္းရဲ့ မွတ္တမ္းထဲမွာေတာ့
က်ေနာ့္ရဲ့ အမွတ္တရလြမ္းစရာ ငဝန္ၿမစ္ကမ္းေလး
ဘယ္သူၿပန္ေပးမလဲဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္တခုကိုပဲ
ခပ္ေငးေငး ထိုင္ေရးေနမိေတာ့တယ္ဗ်ာ…။ ။