”ေလရုိင္းေတြတိုက္ေနတုန္းပဲ”
အဖံုးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔
ေလက ခိုးယူပ်ံသန္းသြားေတာ့တာပဲ..
အေမွာင္နံ႔ထံုထံု
အဲဒီ လူ႔ဘံုအခန္းထဲက
တလစပ္ပစ္လႊတ္ ဇြတ္ရြတ္ဖတ္ေနၾကတဲ့
စည္းမဲ့ ဝါးလြတ္ စကားလံုးေတြကို
တလံုးစီၿပန္ၿပီး ေနရာခ်ထားေပးဖို႔အတြက္..
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ
တစက္ခ်င္း တစက္ခ်င္း
ေဟာဒီ ေနညိဳညိဳ ဘဝအိုအိုရဲ့
လိုင္စင္မဲ့ ပုလင္းထဲကေန ဖန္ခြက္ဆီ…
ဒီလိုနဲ႔..
ကဗ်ာမဆန္တဲ့ နံနက္ခင္းေတြက
အဲဒီ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ၿခည္ေအာက္ကိုပဲ
တလွမ္းခ်င္းတိုးဝင္ၿပီး ေမွာင္မိုက္ေနခဲ့ရ...
ေသြးဘယ္ႏွစ္စက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရၿပီးၿပီ
ဘဝဘယ္ႏွစ္ခါ နာခဲ့ရၿပီးၿပီ
ကိုဘယ္သူ မဘယ္ဝါနဲ႔
ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဘယ္မွာ ဘာၿဖစ္ခဲ့ရၿပီးၿပီ..
ကိုယ့္အနာတမီ (Anatomy)ကို
တစခ်င္းၿပန္ၿပီး လွီးခြဲစိတ္ၿဖာၾကည့္မိေတာ့မွ
ရုပ္ဟာ ရုပ္မွာမကပ္ေတာ့တာကို ရိပ္မိလိုက္ရသလို…
စိတ္ရဲ့အဖံုးကို ဖြင့္မိလိုက္တာနဲ႔
ပစၥဳပၸန္ၾကပ္ခိုးထက္က ပုလင္းတလံုးထဲ
အတိတ္အခိုးအေငြ႔ေတြက တိုးေဝွ႔ေနရာယူၾကေတာ့တာပဲ...။ ။
Tuesday, August 10, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
ကိုေဆာင္းေရ႕......
“အဖံုးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔
ေလက ခိုးယူပ်ံသန္းသြားေတာ့တာပဲ”.....
ဆိုတဲ့.... အဖြင့္ေလးကေန စၿပီးဖတ္မိလိုက္တာ အဆံုးေရာက္ေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိသြားတယ္.....။
ခံစားမိပါတယ္ အစ္ကို......။
(ညီ....ေနသိပ္မေကာင္းလို႔ မေရာက္ျဖစ္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ....။ သတိရပါတယ္ခင္ဗ်ာ.....)
ခင္မင္ေလးစားျခင္းအားျဖင့္.....ညီ
ဏီလင္းညိဳ
စိတ္ရဲ့အဖံုးကို ဖြင့္မိလိုက္တာနဲ႔
ပစၥဳပၸန္ၾကပ္ခိုးထက္က ပုလင္းတလံုးထဲ
အတိတ္အခိုးအေငြ႔ေတြက တိုးေဝွ႔ေနရာယူၾကေတာ့တာပဲ...။ ။
ကဗ်ာေလး လာေရာက္ခံစားသြားပါတယ္။
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..။
ဟုတ္ပါရဲ႕ ...
ေလရိုင္းေတြတိုက္ေနတံုးပါ။
ေသေသျခာျခာဖတ္သြားခဲ့ပါသည္။
က်န္းမာပါေစ။
ကိုခိုင္
Post a Comment