”ေနာက္က်တယ္ဆိုေပမယ့္ ေနာက္မက်ေသးပါဘူး”

အေရးၾကီးၾကီးမၾကီးၾကီးေသြးနီးဖို႔ တိုက္တြန္းတဲ့
တတ္သိပညာရွင္ကိုယ္တိုင္က
ေလတၿမၿမတိုက္ေနတဲ့ လမ္းေဘးဘံုဆိုင္မွာ
”တေန႔ေတာ့ၿဖစ္လာမွာပါ”သီခ်င္းနဲ႔ထိုင္ၿပီး
ေကာ္ရက္စ္အပိုဒ္ကို စီးကရက္မီးညွိေနတယ္....

ဖိဖိဆီးဆီးလုပ္ၾကဖို႔ ေၿပာေၿပာေနတဲ့
ႏုိင္ငံတကာက အဓိပတိၾကီးတခ်ိဳ႕ကိုယ္တိုင္ကလည္း
ဒီပလိုေမစီဓာတ္တိုင္ကို လက္ဝဲရစ္ပတ္ၿပီး တရားမွတ္ေနၾကတယ္...

ေဖးေဖးမမကူညီၾကဖို႔ အသံေကာင္းဟစ္ေနတဲ့
အိမ္နီးနားခ်င္းအသိုင္းအဝိုင္းကေတာ့
အရိပ္မွာေနၿပီး အခက္ကိုခ်ိဳးတဲ့ ဓားၿပသူခိုးေတြနဲ႔အတူတူပဲ....

ကမၻာပတ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အဖြဲ႔ၾကီးရဲ့
အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္ၾကီးကလည္း
အထူးစိုးရိမ္မိပါသည္ဆိုတဲ့ စကားတလံုးကို
သူဝတ္ေနက်ကုတ္အက်ၤီလို မခၽြတ္တမ္းဝတ္ထားတုန္းပဲ....

အဂၤလိပ္စကားေၿပာရင္
လွ်ာနဲ႔သြားခလုတ္တိုက္တတ္တဲ့ ႏုိင္ငံၿခားေရးဝန္ၾကီးကေတာ့
ကိုယ္တိုင္ အမတ္ေလာင္းဝင္အေရြးခံဖို႔ကလြဲရင္
က်န္တာ”I don't know” ငါမသိဘူးတဲ့....

ေဒၚလာဆယ္သန္းဆိုတာ
အေၿခအေနမဟန္ရင္ ပုန္းခိုဖို႔ေဆာက္ထားတဲ့
အေကာင္းတို႔ႏုိင္ငံက ငါ့ရဲ့အိမ္ငါးလံုးစာေလာက္ပဲရွိပါတယ္ကြာဆိုတဲ့
ဗိုလ္မဲလံုးၾကီးတေယာက္ကေတာ့
မုန္တိုင္းေၾကာင့္ေပ်ာက္သြားတဲ့ အိမ္ယာေတြအစား
ႏုိဝင္ဘာ၇ရက္ေန႔မွာ မဲပံုးေတြေထာင္ထားမယ္တဲ့ ...

ေဆြးေႏြးေနရုံနဲ႔ ၿပီးသြားမွာမဟုတ္တဲ့
၄၈ႏွစ္တာ မီးေလာင္ၿပာက်ေနရတဲ့ ၿမန္မာ့အေရးမွာ
လက္ေႏွးေနၾကေသးသမွ် စစ္ကၽြန္ဘဝကလြတ္မွာမဟုတ္ေသးဘူး...

”အတၳၳၳာဟိ အတၳေနာ နာေထာ”တဲ့
ဗုဒၵရဲ့စကားကို လက္ကိုင္ထားၿပီး
တဦးခ်င္းစီရဲ့ ေက်ာက္ရုိင္းတံုးေတြကို ကိုယ္တိုင္ေသြးယူၾကလို႔
အႏုိင္မခံအရႈံးမေပးတဲ့ စိတ္ေတြကိုလည္း ေမြးၿမဴၾကဖို႔လိုတယ္...။ ။