”ဒီမိုးကေရစီးတယ္ ကိုခင္ဝမ္း”

ေရးခဲ့ၾကတယ္ ေရးေနခဲ့ၾကတယ္
တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ၿပႆနာေတြကို စက္နဲ႔လုပ္ေနၾကသလို
ေရးေနၾကတယ္ ေရးေနၾကတုန္းပဲ
တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝစရာမလိုအပ္တဲ့
အင္တာနက္ေပၚမွာ.....

တခ်ိဳ႕က ဂူးဂဲလ္မွာ ၿပဴးၿပဲၿပီး ရွာၾကတယ္
တခ်ိဳ႕က မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွာ ကပ္ခြာလုပ္ၾကတယ္
တခ်ိဳ႕က အဲဒါ ငါလုပ္တာကြလို႔ ညာၾကတယ္
တခ်ိဳ႕က တခ်ိဳ႕က...တခ်ိဳ႕က တခ်ိဳ႕က....

”ဘ”ကို ”ဝ”နဲ႔ လံုးထားတဲ့ တဘဝလံုးမွာ
ဘာမွၿဖစ္မလာခဲ့လို႔လည္း ဝမ္းမနည္းပါဘူး ”တဲ့”.....

ဆရာဟာ ကဗ်ာၿဖစ္သြားလိုက္
ကဗ်ာဟာ ဆရာၿဖစ္သြားလိုက္
ကပ်ာကယာ ကဗ်ာဆရာၿဖစ္သြားလိုက္နဲ႔ လိုက္လို႔မမီႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲ..

”ဝမ္းသာမဆံုးေအာင္ ပက္လက္ၿပံဳးေနရပါသတဲ့”
အၾကံကုန္သြားတဲ့အခါ ကဗ်ာဟာလည္း ဆားခ်က္ေလာက္စရာပါပဲ...

ေရာသမေမႊထားတဲ့ စာသားေတြကလည္း
ေတာင္ေလတိုက္လို႔ အမႈိက္ေတြလြင့္ဝဲလာသလိုမ်ိဳးပါပဲ..

အထူအပါးနားမလည္ေတာ့
လူအမ်ားနားလည္ဖို႔လည္း မလြယ္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ......

ဒါေပမယ့္....အင္တာနက္ေခတ္ၾကီးမွာ
နည္းနည္း မ်ားမ်ား ပါးပါး ထူထူ
”လ”ကို ႏွစ္ေခ်ာင္းငင္တတ္ၿပီး ”က”ကို ”ဗ်ာ”တတ္ရင္
အားလံုးဟာ လူရာဝင္သလို အားလံုးဟာ ကဗ်ာရာဝင္တယ္..

အဲလ္ဘတ္ကမူးကိုသိဖို႔လည္းမလိုဘူး မူးေနရင္ၿပီးတာပါပဲ
ေဂၚကီကိုသိဖို႔လည္းမလိုဘူး ေတာ္ကီလွလွေပးတတ္ရင္ အဆင္ေၿပတယ္
ဘားေတာ့ဗရက္လည္း သိစရာမလိုဘူး
ဘားတက္ၿပီး အရက္ေသာက္တတ္တာ အက်င့္လိုၿဖစ္ေနပါၿပီတဲ့..

ဒီမိုးကေရစီးတာေတာ့ အေသအခ်ာကို ေသခ်ာေနပါၿပီ
ေရစီးသန္မသန္ ေရသန္စီးမစီးသိဖို႔အတြက္
ေလာေလာဆယ္မွာ
က်ေနာ္တို႔ ပင္လယ္ဝဘက္ဆီကို ခရီးထြက္ၾကည့္ၾကတာေပါ့......။ ။