’၂၃ႏွစ္စာ A4 ဆိုဒ္တမ်က္ႏွာ’’

‘’၁ နဲ႔ င’’ မကြဲၿပားခဲ့ၾကေသးတဲ့ ‘’သူက ရရစ္ ငါက ယပင္း’’ အခ်င္းမ်ားခဲ့ၾကတဲ့

‘’က နဲ႔ ယ’’ ကို တထပ္တည္းခ်ၿပီး ‘’ထ’’လို႔ ထင္ခဲ့မိၾကတဲ့ ‘’ေ နဲ႔ ခ’’ မွားေရးခဲ့မိၾကတဲ့

တိမ္ေတြကို ေတာင္လို႔ထင္မွတ္ ဖိနပ္ၿပတ္ခဲ့ရတဲ့ ‘’ႏွစ္နဲ႔ႏွစ္’’ ေပါင္းေရးလို႔ ‘’ေလး’’မၿဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့

‘’ငါး ထဲ ငါး’’ထည့္ေပါင္းေပမယ့္လည္း ဘဲဥမကြဲခဲ့ၾကတဲ့ ႏွစ္ကာလေတြ

ႏွစ္ကာလေတြအားလံုးက အရင္အတိုင္း

အရင္အတိုင္းေတြကလည္း မ်ားေတာ့ ‘’ေအာင္ခိုင္ေအာင္ႏုိင္’’ကလည္း အရင္ဇယားအတိုင္းပဲ

တတိုက္တည္းေန တေရတည္းေသာက္ တမိုးတည္းေအာက္မွာ တလမ္းတည္းေလွ်ာက္ေနၾကရင္း

တေယာက္ေသာသူက က်ေနာ္ဟာ ေဝလီေဝလင္းမွာပါလို႔ေၿပာၿပီး တေယာက္ေသာသူကေတာ့ က်မဟာ ေမွာင္ၾကီးမဲထဲမွာပါလို႔ ေၿပာတယ္ ဝိုင္းတဲ့ဝိုင္းက ဝိုင္းၿပီး ၿပားတဲ့ၿပားက ၿပားေနတုန္း ေဖာင္းတဲ့ဖားကေဖာင္းၿပီး ၿပားတဲ့ဖားကၿပားေနတုန္းဆိုေတာ့လည္း စကားေတြကို ၾကာနီကန္တရားနာသလို နာေနရတုန္းပဲ

အင္တာနက္ကမၻာ ေလလႈိင္းရြာထဲကို တပတ္ပတ္လိုက္ရင္ တေနရာမွာ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္လိုလို ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီလိုလို အၿပဳတ္ႏွံသမားဟာ ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားလို႔

တေနရာမွာ စေကာ္ပီယန္လိုလို ပင့္ကူလိုလို တြားသြားသတၱဝါဟာ ကယ္ဆယ္ေရးစကားလံုးေတြကို ဘံုးးေပါလေအာဇာတ္နာေအာင္သံုးလို႔ တေနရာမွာ တခ်ိဳ႕တေလဟာ ကိုယ္ရည္ေသြးတီးလံုးေတြကို မဆံုးတဲ့သီခ်င္းလို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ သီဆိုၾကလို႔ တေနရာမွာေတာ့ အရႈိက္ကိုအငိုက္မွာထိုးတဲ့ ကိုယ္ေဖာ့လက္သီးပုန္းေတြက ၿပည္သူလူထုဆိုတဲ့ စကားလံုးကို က်ည္ကြယ္မ်က္ကြယ္မွာ ကာဗာလုပ္ရင္း အမနာပေလၿပင္းေတြကို တဝုန္းဝုန္းတဒိုင္းဒိုင္း တိုက္ခတ္လို႔ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ သူၿဖဴကိုယ္မဲ ကီးဘုတ္တိုက္ပြဲေတြဆင္ႏႊဲလို႔ အုပ္တခ်ပ္ သဲတပြင့္စီတိုင္းဟာ တေဒါင့္တေနရာစီကေန ေလထဲကို

တလိမ့္ခ်င္းတပတ္ခ်င္း လႈိင္းစီးသလို ကန္ခ်က္ၿပင္း ဂိုးသြင္းေဘာလံုးဟာ ဂိုးသမားရဲ့ ညာဘက္ေဘး ဂိုးတိုင္အၿပင္ဘက္ ဝါးတရုိက္သာသာဆီကို မူလလက္ေဟာင္းထံုးစံေတြအတိုင္း ဒံုးပ်ံလို ခပ္သြက္သြက္

ေခ်ာ္ထြက္သြားတယ္ မၿမင္ဖူးသူေတြဆိုရင္ သြက္ခ်ာပါဒလိုက္သြားေလာက္တယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီအခင္းအက်င္းက အေဟာင္း အေဟာင္းဆိုေတာ့ အေရာင္းမသြက္တဲ့ အေဟာင္းတခြက္ကို ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳသာစြာနဲ႔ ေရာင္းထြက္ဖို႔က အေရးၾကီးေနတယ္ တိုင္ကပ္နာရီဆီကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ညက နာရီေတာ္ေတာ္ထိုးေနလွၿပီ ေတြးရင္းေတြးရင္း စိတ္အိုက္လာတယ္ ေရးရင္းေရးရင္း အိပ္ငိုက္လာတယ္ အေတြးထဲမွာေရးေနမိတဲ့ ၂၃ႏွစ္စာ ႏုိဝင္ဘာကဗ်ာတပါဒကို A4 တမ်က္ႏွာစာ အထက္ေဖာ္ၿပပါအတိုင္းနဲ႔ ေအာက္ပါအတိုင္း ယခုလက္ေရးနဲ႔ ခ်ေရးလိုက္မိတယ္…‘’ဘာမွမလုပ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတဲ့ နဲနဲရွင္း မ်ားမ်ားရႈပ္ၿပီး ပုဆိုးၿခံဳထဲလက္သီးဆုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို အိပ္ကပ္ထဲထည့္ခ်ိတ္ပိတ္ ရုပ္သိမ္းပစ္ဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္တန္ေနၿပီ’’။                   ။