“အရာရာအားလံုး…ေဟာင္းႏြမ္းလြန္းေနလို႔”

အရင္တုန္းက ငါတို႔တေတြလည္း
အခု မင္းတို႔လိုပါပဲ
ၿဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ ၿဖစ္ခဲ့ဖူးၾကတယ္….

သီခ်င္းတပုဒ္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္
လက္ဖက္ရည္တခြက္ကို
တေယာက္တဝတ္ ေသာက္တတ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္…

ကဗ်ာတပုဒ္ထဲမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္
ေဆးေပါ့လိပ္တလိပ္ကို
တေယာက္တဖြာ အိပ္ရာဝင္ခဲ့ၾကဖူးတယ္…

ငါတို႔ထက္က်စ္လစ္တဲ့ လက္သီးဆုပ္ေတြေတာင္
ငါတို႔လက္သီးေတြေလာက္ မက်စ္လစ္ခဲ့ၾကဘူး…

ငါတို႔ထက္အားေကာင္းတဲ့ လက္ေမာင္းေတြေတာင္
ငါတို႔လက္ေမာင္းေတြေလာက္ အားမေကာင္းခဲ့ၾကဘူး…

အဲသလို…
ေၿပာရင္း…ဆိုရင္း…ေနရင္း….ထိုင္ရင္း….
ကုန္လြန္ခဲ့ၾက… တက္လွမ္းခဲ့ၾက…ၿဖတ္သန္းခဲ့ၾက…

ၿပန္မရႏုိင္ေတာ့မယ့္ နာရီေတြက
ရာသီစာ ကဗ်ာတပုဒ္ထက္ ပိုၿပီး…..နက္နက္နဲနဲ…

အခုေတာ့….
ငါတို႔အားလံုးေတြရဲ့ ဘဝေတြထဲမွာ
အရင္အတိုင္းဆိုတာေတြထက္ ပိုလြန္းတဲ့ မလိုအပ္မႈမ်ားနဲ႔
မွားယြင္းစြာ ခါးသီးေဟာင္းႏြမ္းေနၾက…

ၿဖစ္ႏုိင္ရင္…..
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္၂၀ေက်ာ္ကာလကို
တညေလာက္ ၿပန္ရၾကည့္ခ်င္တယ္….။          ။