“ဘဝမွာ….”


ဘဝမွာ…
အထိမ္းအမွတ္ေတြကို ခပ္မ်ားမ်ားသိမ္းမထားခ်င္သလို
အမွတ္တရေတြကိုလည္း ခပ္ပါးပါးပဲထားခ်င္တယ္….

ဘဝမွာ..
လူထူထူအရပ္ထဲ စကားပူပူေတြ နားဆူေအာင္ မေၿပာခ်င္ဘူး
တကိုယ္ရည္ရူးသြပ္မႈသံစဥ္ခပ္ပါးပါနဲ႔ပဲ နားေအးခ်င္တယ္….

ဘဝမွာ..
တစံုတရာကိ္ု ဦးညႊတ္ခ်င္တဲ့အခါတိုင္း သမိုင္းစာအုပ္ကိုၿပန္လွန္ဖတ္ၿပီး
အတိတ္ေလွခါးထစ္ေတြကို တဆစ္ဆစ္အိပ္မက္မက္ခ်င္တယ္…

ဘဝမွာ..
အတိတ္ေခတ္ရဲ့ အမ်ိဳးသားတေယာက္ကို ေလးစားခ်စ္ ခ်စ္ခဲ့ရၿပီး
လက္ရွိေခတ္ရဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို အေလးထားခ်စ္ ခ်စ္ေနမိတယ္…

ဘဝမွာ…
မၾကာမၾကာရစ္တတ္တယ္လို႔ ေၿပာတတ္သူတေယာက္အေၾကာင္းကို
တခါတရံေပါင္းမ်ားစြာ အထပ္ထပ္ၿပန္ေတြးေနခ်င္မိတယ္…

ဘဝမွာ..
သတိတရလႈပ္ႏႈိးတတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ့အသံသီခ်င္းနဲ႔
တေယာက္ေသာသူရဲ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့နံနက္ခင္းေတြကို လင္းေစခ်င္တယ္…

ဘဝမွာ…
တစံုတေယာက္ကို သတိရမိတဲ့ ညေနခင္းေတြတိုင္း
သက္မဲံ့ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႕ထဲက အလွအၿပံဳးေတြထဲမွာ ကဗ်ာစပ္ခ်င္တယ္….

ဘဝမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိရမိတဲ့အခါတိုင္း
စိတ္ဒဏ္ရာေတြကို ေကာ္ဖီတခြက္ထဲမွာ ထည့္သိပ္္ၿပီး
အရိပ္ဆိုးေတြထဲက လက္ရွိဘဝကို တိတ္တခိုး မီးမွိတ္ခ်င္တယ္..

ဘဝမွာ…
အေလ်ာ္အစားမရွိတဲ့ နားလည္မႈစားပြဲဝိုင္းတခုမွာ ထိုင္ရင္း
အရုဏ္ရဲ့ ဂီတကို ညီညီမွ်မွ် စည္းခ်က္လိုက္ခ်င္တယ္…

ဘဝမွာ..
အေပးအယူမရွိတဲ့ ေဖးကူမႈစားပြဲဝိုင္းတခုမွာထိုင္ရင္း
ဆည္းဆာရဲ့ ဂီတကို ပီပီသသဆိုၿပီး ၾကည္ၾကည္ၿမၿမတီးခတ္ခ်င္တယ္…

ဘဝမွာ….
လြဲမွားစြာကြဲၿပားေနတဲ့ အစြဲမ်ားစြာကို ၾကယ္သီးတပ္ၿပီး
ရင္ဘတ္ခ်င္းအတူတူထပ္ တရားေဒသနာရႈမွတ္ခ်င္တယ္….

ဘဝမွာ..
အေဝးဆံုးေဝးခဲ့ရတဲ့ တိုင္းၿပည္နဲ႔ အနီးဆံုးနီးခ်င္ၿပီး
မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာလက္စသပ္ခ်င္ေနမိတယ္…

ဘဝမွာ…ဘဝမွာ……ဘဝမွာ…….။      ။