Friday, November 30, 2007

“ဒီလိုမွ်ေဝခံစားေစခ်င္ပါတယ္”
က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းကဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့အေဖအေၾကာင္းေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာစာစု
ေလးတပုဒ္ကိုမေန႔တေန႔ကမွေဒါင္းအိုးေဝစာေစာင္ထဲမွာဖတ္လိုက္ရတဲ့အေမ့
အေၾကာင္းေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာစာစုေလးတပုဒ္နဲ႔အတူဒီလိုမွ်ေဝခံစားၾကေစလို
ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့အေဖနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့စာစုေလးကေတာ့
ဒီလိုပါ။အသက္ငါးႏွစ္သားေလာက္မွာကေလးတေယာက္ကဒီလိုေတြးပါတယ္။
ငါ့အေဖၾကီးကငါဘာဘဲေမးေမးအကုန္ေၿဖတတ္တယ္။အေဖကအကုန္သိတာ
ပဲဲဆိုၿပီးအေဖ့ကိုအထင္ၾကီးခဲ့တယ္ေပါ့။ဒီလိုနဲ႔၁၅ႏွစ္သားေလာက္အရြယ္ေရာက္
လာေတာ့ဒီအဖိုးၾကီးကေခတ္ေအာက္ေနပါၿပီ။ဘာမွလည္းသိတာလည္းမဟုတ္
ဘဲနဲ႔ဘာညာေပါ့။တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔အသက္အစိတ္ေလာက္ေရာက္လာေတာ့တခုခု
အေရးၾကီးတာလုပ္ေတာ့မယ္ဆံုးၿဖတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ဒီလိုတမ်ိဳးတဖံုေတြးမိလာ
ၿပန္တယ္။အင္း..အေဖကေတာ့လူၾကီးလည္းၿဖစ္တယ္ေရွ.မွီ
ေနာက္မွီလည္းရွွိတယ္ဆိုေတာ့တခုခုလုပ္ဖို႔ဆံုးၿဖတ္ဖို႔အတြက္အေဖနဲ႔တိုင္
ပင္ရင္ေတာ့ငါတေယာက္တည္းဆံုးၿဖတ္ၿပီးလုပ္တာထက္ပိုၿပီးေကာင္းမယ္ သင့္
ေတာ္မယ္လို႔ေတြးတတ္လာတယ္။အဲ..အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ၿဖစ္
လာေတာ့ဘာပဲလုပ္လုပ္အေဖနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီးလုပ္တာအေကာင္းဆံုးပဲလို႔ေတြးတတ္
လာခဲ့ၿပီးတိုင္တိုင္ပင္ပင္လုပ္တတ္လာခဲ့တာေပါ့။အသက္ေလးဆယ္ေလာက္အ
ရြယ္ေရာက္လာေတာ့အေဖလည္းလူ႔ေလာကထဲမွာမရွိေတာ့တဲ့အခါက်ေတာ့..
ေၾသာ္..ဒီအခ်ိန္မွာအေဖသာရွိေနခဲ့ရင္ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္ေလမလဲ။
အေဖသာဒီအခ်ိန္ရွိေနခဲ့ရင္ငါ့အတြက္တအားပဲ။အမွားနဲ႔အမွန္ကိုေကာင္းေကာင္း ပိုင္းၿခားေပးႏူိင္မယ့္အေဖသာရွိခဲ့ရင္ဘယ္ေလာက္ေတာင္မေကာင္းလိုက္ေလမလဲလို႔ေတြးတတ္လာခဲ့တာေပါ့ေလ။ဒီစာစုေလးကေတာ့လူတေယာက္ရဲ့အသက္
အပိုင္းအၿခားကိုလိုက္ၿပီးေၿပာင္းလဲလာတတ္တဲ့သူ႔ရဲ့မိဘေတြအေပၚမွာထားရွိတဲ့
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာသေဘာထားေလးေတြကိုသားတေယာက္ရဲ့အေတြးေလးေတြနဲ႔
ေဖာ္ၾကဴးၿပသထားတာပဲၿဖစ္ပါတယ္။
ေဒါင္းအိုးေဝစာေစာင္ထဲမွာဖတ္လိုက္ရတဲ့ဝတၳဳတို ေလးကေတာ့ဒီလိုပါခင္ဗ်။ တေန႔ကေဒါင္းအိုးေဝစာေစာင္ထဲမွာကေလာင္ရွင္္ႏူိင္းႏူိင္းစေနရဲ့ခံစားခ်က္အၿပည့္
ပါတဲ့ၿဖန္႔ေဝမွဳဝတၳဳတို ေလးတပုဒ္ကိုစိတ္ဝင္တစားဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲက်ေနာ့္စိတ္
ထဲမွာေဖာ္မၿပႏူိင္ေလာက္ေအာင္ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လည္းဝတၳဳတိုေလးထဲ
မွာပါတဲ့ ဒီစာစုေလးကိုအခုလိုေရးခ်လိုက္ရတာၿဖစ္ပါတယ္။ ကေလာင္ရွင္ကဒီလိုေရးသား
ေဖာ္ၿပထားခဲ့ပါတယ္။ဒီေနရာမွာက်ေနာ့္အေနနဲ႔အဓိကေဖာ္ၿပလိုတဲ့အေၾကာင္းအရာေလးတခ်ိဳ.ကိုပဲတင္ၿပေပးပါရေစ။အဲဒီအတြက္လည္းနားလည္ေပးႏူိင္ၾကပါေစ။
“မ်က္မွန္ထူကိုတပ္စာဖတ္တိုင္းအားစိုက္ရတဲ့အေမ သတင္းစာတမ်က္ႏွာခ်င္းကိုကုန္ေအာင္ဖတ္ၿပီး ထိုၿဖတ္ပိုင္းကိုမည္မွ်ခက္ခက္ခဲခဲ
ညွပ္ယူခဲ့သည္ဆိုတာကိုက်ေနာ္အသိ။သို႔ေသာ္အသံုးမဝင္ေတာ့ေသာ ထိုသတင္းစာမ်ားကို က်ေနာ္ယူမသြားခ်င္ေပ။က်ေနာ္ေတြေဝေနသည့္အခိုက္တြင္အေမ့လက္ထဲမွာ
ၿဖတ္ပိုင္းေလးတခုလြင့္က်သြားသည္။က်ေနာ့္ထက္ဦးေအာင္ ္အေမကေကာက္ယူ
လိုက္ၿပီးအိတ္ထဲသို႔ထည့္လိုက္သည္။”ဘာၿဖတ္ပိုင္းလဲေမေမ က်ေနာ့္ကိုၿပပါလား” အေမေတြေတြေလးႏွင့္ကမ္းေပးၿပီးထမင္းစားခန္းထဲသို႔ထြက္သြားလိုက္သည္။
က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းဖတ္ၾကည့္မိလိုက္သည္.. “ငါအိုသြားေသာအခါ” ဟုစဥ္တပ္ထားေသာ ၂၀၀၄-၁၂ လပိုင္း ၆ ရက္ေန႔ကေဆာင္းပါးေလးၿဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးေလးမွာ……….
“ငါအိုသြားတဲ့အခါ”
ငါအိုသြားတဲ့အခါ ငါဟာအရင္ကငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါ။ စိတ္ရွည္ရွည္ထားဆက္ဆံေပးပါ။ ခ်ိနဲ႔နဲ႔လက္ေတြနဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြအကႌ်် ေပၚေလာင္းမိတဲ့အခါ ဖိနပ္ၾကိဳးေတြခ်ည္ဖို႔ေမ့သြားတဲ့အခါ ငါ့ကိုမရြံပါနဲ႔။ ငယ္ငယ္တုန္းကငါသင္ေပးခဲ့တာေတြကို ေက်းဇူးၿပဳၿပီးသတိရေပးပါ။ အပ္ေၾကာင္းထပ္မကေၿပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားေတြကိုငါၿပန္ေၿပာမိတဲ့အခါ စကားမၿဖတ္ပဲ ေက်းဇူးၿပဳၿပီးနားေထာင္ေပးပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းကအိပ္ရာဝင္တိုင္း တေထာင့္တညပံုၿပင္ေတြကို မရုိးေအာင္ေၿပာရင္း ငါေခ်ာ႔သိပ္ခဲ့ဖူးတာေတြကို သတိရေပးပါ။
မလွဳပ္ရွားႏူိင္လို႔ ေရခ်ိဳးဖို႔အကူအညီလိုတဲ့အခါ ငါ့ကိုမၿငိဳၿငင္ပါနဲ႔။ ငယ္ငယ္တုန္းကအိပ္ရာဝင္တိုင္းတေထာင့္တညပံုၿပင္ေတြကို
မရိုးေအာင္ေၿပာရင္း ငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ဖူးတာေတြကို သတိရေပးပါ။
မလွဳပ္ရွားႏူိင္ေတာ့လို႔ေရခ်ိဳးဖို႔အကူအညီလိုတဲ့အခါ ငါ့ကိုမၿငိဳၿငင္ပါနဲ႔။ ငယ္ငယ္
တုန္းကေခ်ာ့တလွည့္ေၿခာက္တခါ ေရခ်ိဳးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ပံုရိပ္ေလးကို ၿမင္ေယာင္ေပးပါ။
ေခတ္သစ္ နည္းပညာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ႔ရင္ ငါ့ကိုမေလွာင္ပါနဲ႔။
ငယ္ငယ္တုန္းက “ဘာေၾကာင့္” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္စြာ ၿပန္ေၿဖခဲ့တာကို သတိရေပးပါ။
စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏူိင္တဲ့အခါ ခြန္အားပါတဲ့
လက္တစံုနဲ႔ ငါ့ကိုကူတြဲေပးပါ။ လမ္းေလွ်ာက္သင္စအရြယ္တုန္းက တလွမ္းခ်င္း လွမ္းေလွ်ာက္က်င့္ေပးခဲ့ဖူးတာကို ေက်းဇူးၿပဳၿပီး သတိရေပးပါ။
အသက္ၾကီးလာလို႔ စကားေၿပာရာမွာ ေရွ.ေနာက္မညီဘဲ အေၾကာင္းအရာေတြကို ငါေမ့သြားတဲ့အခါ အခ်ိန္ေပးၿပီး စဥ္းစားခြင့္ေပးပါ။ စကားအေၾကာင္းအရာေတြက ငါ့အတြက္အေရးမၾကီးပါဘူး။ ေဘးကေန ငါေၿပာသမွ်ကိုနားေထာင္ေပးရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။
တေန႔ထက္တေန႔ အိုစာသြားတဲ့ ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီး ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔။ နားလည္ေပးပါ အားေပးပါ။ အရင္တုန္းက လူ႔ဘဝတက္လမ္းအတြက္ငါလမ္းညႊန္ခဲ့သလို အခုခ်ိန္မွာ ငါ့ဘဝေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အတြက္ အေဖာ္ၿပဳေပးပါ။ အခ်စ္နဲ႔ ေအးၿမမႈေတြကို ငါၿပံဳးၿပံဳးေလး လက္ခံမွာပါ။ အဲဒီအၿပံဳးေတြထဲမွာ မဆံုးတဲ့ ငါ႔ေမတၱာေတြကို ေတြ႔ရမွာပါ။“
ဒီဝတၳဳတိုေလးထဲကအထက္ေဖာ္ၿပပါ စာေရးသူရဲ.ရွာေဖြတင္ၿပခ်က္ေလးဟာ အင္မတန္မွထိမိလွၿပီး က်ေနာ့္ရဲ့ထိလြယ္ရွလြယ္တဲ့ ႏွလံုးသားကိုသိသိသာသာၾကီးရုိက္ခတ္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ “ငါအိုသြားတဲ့အခါ”ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးေလးဟာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဖခင္ေနရာၿဖစ္ၿဖစ္ မိခင္ေနရာဘဲေရာက္ေရာက္ ၾကံဳေတြ.လာႏူိင္တဲ့အေၾကာင္းအရာကို အေၿခခံၿပီးေရးသားထားတာၿဖစ္ႏူိင္သလို လူ႔ဘဝၿဖစ္စဥ္ရဲ့ အေၿပာင္းအလဲနိယာမေလးတခုကို ေလးေလးနက္နက္ တင္ၿပထားတယ္လို႔ယူဆမယ္ဆိုရင္လည္း မမွားႏူိင္ပါဘူး။
အဆံုးသတ္အေနနဲ႔ က်ေနာ္တင္ၿပလိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ သားသမီးေနရာမွာေနေန မိဘေနရာကိုဘဲေရာက္ေရာက္
လူ႔ဘဝၾကီးမွာ ေနတတ္ဖို႔ စဥ္းစားဆင္ၿခင္တတ္တဲ့အေတြးအေခၚေတြကိုေမြးၿမဴတတ္ဖို႔လိုအပ္လွပါတယ္။ ဒါနဲ႔တဆက္တည္းေၿပာလိုတာကေတာ့ ဒီကေန႔ ၿမန္မာႏူိင္ငံမွာအာဏာကိုမတရားရယူၿပီး ၿပည္သူ႔အေပၚမွာ သားသမီးလိုမဆက္ဆံ မိဘလိိုလည္းသေဘာမထားႏူိင္တဲ့ အာဏာရွင္ေတြအေနနဲ႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္ၿပန္လည္ေဝဖန္သံုးသပ္ၿပီး လူပီသေစဖို႔ ၿပီးေတာ့လူမၿဖစ္ေသးတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ကို လူၿဖစ္ေအာင္ၿပဳၿပင္ဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း သတိေပးပါရေစ………။
ေဆာင္းယြန္းလ

2 comments:

Chaos said...

အစ္ကိုေရ
အေရးအသားေကာင္းတယ္ေနာ္
ေမ်ာသြားတယ္ စာေတြထဲမွာ
လုိရာကို ဆြဲယူသြားတဲ႔ ပံုစံေလး
တအားမိုက္တယ္ေနာ္

Kaung Kin Ko said...

အေမကို သတိရမိ၊လြမ္းဆြတ္မိပါတယ္။