”ဒုကၡကိုဝါးၿမိဳၾကည့္မိၿခင္း”

ေနမသာတဲ့ေန႔နဲ႔လမသာတဲ့ညဟာ
ကိုယ့္ရဲ့ကမၻာဘဲေပါ့.ကေလးေရ...

သက္္ၿပင္းေမာတစ္ခုကိုၿပဳစုရင္း
အသက္ရွင္ၾကီးၿပင္းခဲ့ရတဲ့ကိုယ့္ရဲ့ကမၻာမွာ
ေနမသာတာမဆန္းသလို
လမလန္းတာလည္းမဆန္းပါဘူး
ဒုကၡကိုခူးဆြတ္ဝါးၿမိဳမိေနတာကိုက
ကိုယ့္ရဲ့ဘဝဘဲမဟုတ္လား ကေလးေရ...

ကိုယ့္ရဲ့ေမေမက ကိုယ့္ကိုေမြးဖြား
ကိုယ့္ရဲ့ေဖေဖက ကိုယ့္ကိုလူလားေၿမာက္ေအာင္ဘဝစင္ၿမင့္ေပၚတင္
သူတို႔ၿဖစ္ေစခ်င္တဲ့ပံုစံသြင္း
အလင္းေရာင္ကိုၿမင္ေအာင္မ်က္စိႏွစ္ကြင္းဖြင့္ေပးခဲ့ေပမယ့္
ေမွုင္ေနတဲ့ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကမၻာၾကီးကိုယ္တိုင္က
ကိုယ့္ကိုေထာင္ခ်ရင္းညွဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္
လမ္းခုလပ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ကိုယ္ဟာအလင္းဓာတ္ခ်ိဳ႕တဲ့သူၿဖစ္ခဲ့ရ
ကိုယ့္ေဝဒနာကိုေဆးဝါးကုသမႈခံယူဖို႔ေဆးရုံေတြလည္း
ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာမရွိခဲ့ၾကဖူး.ကေလးေရ…

တကယ္ေတာ့..ကိုယ္ဟာ
အၾကြင္းမဲ့ခ်စ္ၿခင္းမ်ားစြာနဲ႔ကိုယ့္ရဲ့ကမၻာကိုလင္းေစခ်င္သူ
ကိုယ့္ရဲ့မိတ္ေဆြစစ္ဆိုသူေတြကလည္းအမွန္တရားကိုခ်စ္
ကိုယ္တို႔ကမၻာမွာစစ္ၿဖစ္ေနတာကိုမလိုလားတဲ့သူေတြပါဘဲကေလးေရ…

ဒါေၾကာင့္ဘဲ ကိုယ္ဟာကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ခြဲခြာၿပီး
လြတ္လပ္မႈဆိုတဲ့ေဝါဟာရတစ္စံုကိိုကိုယ့္ကမၻာအတြက္ပံုအပ္ႏူိင္ဖို႔
ၿပိဳင္ၿမင္းတစ္ေကာင္လိုရုန္းထခဲ့ရင္း
ငွက္တစ္ေကာင္လိုေလဆန္ကိုခြင္းလို႔ပ်ံသန္းခဲ့ရင္း
အတိတ္္ရဲ့ေရစီးသန္တဲ့ၿမစ္က်ဥ္းတစ္ခုကိုလက္ပစ္ကူးၿဖတ္ခဲ့ပါတယ္…

ဒါေပမယ့္လည္း ကေလးရယ္
ကိုယ္ရုန္းထခဲ့တဲ့ေၿပးလမ္းေတြမွာ
တခါတခါဆူနာမီလႈိင္းလံုးၾကီးေတြရုိက္ခတ္တတ္သလို
ကိုယ္ပ်ံသန္းတဲ့ေကာင္းကင္မွာ
မၾကာမၾကာ နာဂစ္မုန္တိုင္းေတြလည္းပါတယ္
ဒါေၾကာင့္ကိုယ္ရဲ့ေန႔နဲ႔ညေတြဟာ
ေဝါလ္ထရိတ္စန္္တာတစ္ခုလိုမၾကာခဏၿပိဳလဲက်
ကိုယ့္ရဲ့အနာဂတ္ဆိုတာကိုေတာင္ကိုယ္တိုင္မၿမင္ရေသးတဲ့ဘဝပါ...

ဒါေပမယ့္လည္း ကေလးရယ္
ကိုယ္ဟာ.အရာရာကိုလြယ္လြယ္နဲ႔အရႈံးမေပးတတ္သူတစ္ေယာက္မို႔
ကိုယ္ေဖာက္တဲ့လမ္းကိုလိုခ်င္တပ္မက္စြာနဲ႔ဆက္ေလွ်ာက္ေနဦးမွာေသခ်ာတယ္
ပန္းတိုင္မေရာက္မခ်င္း ခရီးမ်ားမဆံုးသေရြ႕
ကိုယ့္ရဲ့ဦးေခါင္းကိုေမာ့္ရင္း
ကိုယ့္ရဲ့အသက္ရႈသံၿပင္းၿပင္းကို ကိုယ္တိုင္နာခံယူရင္း
ညရဲ့လမင္းနဲ႔လင္းတဲ့လမ္းေတြဆီကိုေရာက္သည္အထိ
ေန႔ရဲ႕ေနမင္းနဲ႔လင္းတဲ့လမ္းေတြဆီကိုေရာက္သည္အထိ
ဒုကၡကိုႏွစ္သက္စြာနဲ႔ဝါးၿမိဳၾကည့္ေနဦးမယ္….။