”စိတ္ၿမိဳ႕ေဟာင္းကိုတူးေဖာ္မိသူ”
တခါတခါ ကိုယ္ဘာေကာင္လဲဆိုတာကို မိမိကိုယ္ကိုအားမနာတမ္းၿပန္လည္ဆန္းစစ္
တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ရဲ့အားနည္းခ်က္အားသာခ်က္ေတြကိုကိုယ္တိုင္ေတြ႕လာခဲ့မိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဒါဟာငါ့ရဲ့အားနည္းခ်က္ေတြ ဒါဟာ ငါ့ရဲ့ အားသာ ခ်က္ေတြဘဲလို႔ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ေကာက္ခ်က္ခ်လာတတ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီလို ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီးတဲ့အခါမွာ ၿပဳၿပင္သင့္တာေတြကိုၿပဳၿပင္ဖို႔အတြက္ ႏွလံုးသားဆီကို
ဦးေႏွာက္တစ္စံုကအၾကမ္းထည္ေတြပို႔ေပးတတ္ေလ့ရွိတယ္္။ ဒီကေန႔က်ေနာ့္ဦးေႏွာက္ကေန ႏွလံုးသားဆီကို ပို႔ေပးလိုက္တဲ့အၾကမ္းထည္ေလးတစ္ခုကေအာက္ေဖာ္ၿပပါ ကဗ်ာေလး
တစ္ပုဒ္ကိုၿဖစ္သြားေစခဲ့ပါတယ္။


ယံုၾကည္မႈေပတံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ေရးဆြဲခဲ့တဲ့မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း
တိမ္းေစာင္းရြဲ႕သြားတဲ့အခါတုန္းက
ၿပာယာခတ္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ေဟာဒီရင္ဘတ္
ခုေတာ့လည္း ေအးစက္ၿခင္းေတြနဲ႔ေပါင္းဖက္္တတ္ၿပီ…

ေလဘယ္လ္ကပ္ထားတဲ့
ခံယူခ်က္ေတြြအဖတ္လိုက္ကြာက်သြားတဲ့အခါတုန္းက
ႏူံးခ်ိသြားခဲ့ဖူးတဲ့ ေဟာဒီစိတ္ဓာတ္
ခုေတာ့လည္း မတည္ၿမဲၿခင္းေတြနဲ႔ေမြ႕ေပ်ာ္အိပ္စက္တတ္ၿပီ…

အိပ္မက္ၾကမ္းၿပင္ကို
ပင္လယ္လိုမွတ္ထင္ၿပီး
မရပ္မနားၿဖတ္သန္းကူးခတ္ခ်င္ေနခဲ့တဲ့
ေၿခလက္တစ္စံုနဲ႔အသိအာရုံေတြဟာလည္း
အခုအခါ
နာက်င္မႈေဝဒနာေတြကိုလစ္လ်ဴရႈတတ္လာခဲ့ၿပီ…

ၿမစ္မ်ားရဲ့အဆံုးလမ္းမွာ
ဘာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာကိုမသိခင္
ေကာင္းကင္ရဲ့တစ္ေနရာမွာ
ဘာေၾကာင့္ၿပာေနတယ္ဆိုတာကိုမသိခင္
ရွင္သန္ၿခင္းကိုတိတ္ဆိတ္ၿငင္သာစြာခိုးယူေနတဲ့
အခ်ိန္ေတြကိုမုန္းတတ္ခ်င္လာၿပီ..

ေကာင္းကင္ၾကီးေရ
ေလးလံထိုင္းမႈိင္းတဲ့ စိတ္ေတြအတြက္
ေဆးကုသဖို႔ရာ
လွပတဲ့နံနက္ခင္းတစ္ခု ကိုယ့္ကိုေပးပါ…

ကမၻာေၿမၾကီးေရ
မီးကၽြမ္းေလာင္ၿပာက်ထားတဲ့ ဟင္းလင္းၿပင္ရင္ဘတ္အတြက္
ၿငိမ္သက္စြာခရီးဆက္ဖို႔ရာ
ေအးခ်မ္းတဲ့ညေနခင္းတစ္ခု ကိုယ့္ကိုေပးပါ….