Saturday, October 11, 2008


ခရီးသည္တစ္ဦးရဲ့ေနာက္ဆံုးညေနခင္း
အသိအာရုံေတြမွာ
အၿမင္အာရုံေတြမွာ
အၾကားအာရုံေတြမွာ
အားလံုးဆန္းၾကယ္
ဟုတ္တယ္..အားလံုးဆန္းေနတယ္..

တကယ္ေတာ့ ဒါသူ႔ကမၻာမဟုတ္ဘူး
ဒါသူတခါမွမမက္ခဲ့ဖူးတဲ့အိပ္မက္
အရာအားလံုးကသူ႔အတြက္အသစ္စက္စက္ေပါ့..

သူ႔ကိုေမြးတဲ့ေနရာမွာ
သူ႔ကိုေမြးတဲ့အခ်ိန္ကဆိုရင္
လူေပါင္းေထာင္ေက်ာ္သာသာဘဲရွိ
ဘယ္ေနရာၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာၾကီးမ်က္မည္း
ေတာင္တန္းေတြနဲ႔သစ္ပင္ေတြကဘဲသူ႔ကိုဝိုင္းရံထားၾက
သဘာဝေတာေလေတာရနံ႔ကိုရႈရႈိက္ရင္းသူၾကီးၿပင္းခဲ့တာ..
သူ႔ကိုသူနဲ႔အနီးကပ္ဆံုးေနတဲ့တႏူိင္ငံတည္းသားေတြက
သူရွိေနမွန္းသိပ္မသိၾကသလို
သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့သူေနတဲ့ေနရာဟာသူ႔ကမၻာ
ေနာက္ထပ္တၿခားကမၻာဆိုတာသူ႔မွာမရွိ
အေၿပာက်ယ္တဲ့ကမၻာၾကီးတစ္ခုရွိေနတယ္ဆိုတာကိုလည္းသူမသိခဲ့ရ
ဂၽြန္စတိမ္းဘတ္စ္ရဲ့တို႔ဘဝတို႔ကမၻာထဲကလိုမ်ိဳး
သူဟာသူ႔ကမၻာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကိုဘဲၿမတ္ႏူိးခဲ့တာပါ….

တခါတခါသူ႔ကမၻာကို လူၿဖဴၿဖဴေတြလာရင္
သူ႔မ်က္လံုးေတြၿပဴးက်ယ္သြားတဲ့အထိၾကည့္မိ
သူ႔အသိထဲမွာေတာ့ဒီလူေတြကိုနတ္ဘုရားေတြအၿဖစ္သတ္မွတ္
သူတို႔ေကၽြးတဲ့ေခ်ာကလတ္ေတြကိုစားရရင္ေပ်ာ္ေနတတ္
သူတို႔တိုက္တဲ့ေဆးေတြကိုေသာက္ရရင္ေက်နပ္ေနမိ…

ဒီလိုနဲ႔..တေန႔မွာ
သူေနတဲ့ကမၻာမွာသတင္းတစ္ခုၾကားရ
သူတို႔တေနရာကိုထြက္သြားၾကရေတာ့မယ္တဲ့
သူတို႔သြားရမယ့္ေနရာမွာ
လူၿဖဴၿဖဴ လူမည္းမည္း လူဝါဝါအားလံုးရွိေနၾကတယ္ဆိုတာကိုလည္းသိရ
တခ်ိဳ႕ကေၿပာၾကေသးတယ္
အဲဒီကမၻာမွာ ငါတို႔ၾကည့္ဖူးတဲ့ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုဘဲ
ကားေတြတဝီဝီ လူေတြစည္စည္ကားကား
တိုက္ေတြမိုးေပၚေရာက္ေနသလားေအာက္ေမ့ရတဲ့ၿမိဳ႕ၾကီးေတြရွိ
ငါတို႔အသိတစ္ေယာက္မွမရွိတဲ့အဲဒီကမၻာၾကီးဆီမွာအရာရာဆန္းၾကယ္ဆိုဘဲ…

ဒီလိုနဲ႔တရက္မွာ
သူ႔ကိုလူတခ်ိဳ႕ကလာေခၚၿပီးကားေပၚတင္
အေဝးေၿပးလမ္းမၾကီးေတြဆီကိုေမာင္းထြက္
သူ႔တစ္သက္မၿမင္ဘူးတဲ့ၿမိဳ႕ၿပၾကီးတစ္ခုဆီဖက္ကိုေပါ့…

အဲဒီမြန္းၾကပ္လွတဲ့ၿမိဳ႕ၾကီးရဲ့အင္မတန္မွၾကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့
အေဆာက္အဦၾကီးေရွ႕တည့္တည့္မွာသူ႔ကိုဆင္းခိုင္းၿပီး
အေတာင္ပံႏွစ္ဘက္ပါတဲ့ငွက္လိုလိုအေကာင္ေပၚကိုသူ႔ကိုတြန္းတင္ၾက..

တားမရတဲ့ဝမ္းနည္းမႈတစ္စံုက
သူ႔ကိုမ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ေစရင္း
သူ႔ရဲ့ကမၻာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆီကိုသာၿပန္လိုတဲ့စိတ္နဲ႔
အဲဒီအေတာင္ႏွစ္ဘက္ပါငွက္လိုလိုအေကာင္ၾကီးေပၚမွာတေရးမွေမွးမရခဲ့…

ငွက္လိုလိုစက္တပ္အေကာင္ၾကီးေပၚမွာ
သူဟာအိမ္သာလည္းမတက္ရဲ
ေကၽြးတဲ့အစာေတြလည္းစားမရ
ပ်ိဳ႕တက္လာတဲ့ေဝဒနာေၾကာင့္ တခါတခါအန္ခ်မိေသးတယ္…

ေနာက္ဆံုးမွာ
သူဟာတၿခားကမၻာအသစ္
သူ႔ကိုယ္သူလူအသစ္တစ္ေယာက္အၿဖစ္ပြဲထုတ္ရမယ့္ေနရာကိုေရာက္လာခဲ့
ဒါေပမယ့္..သူမေပ်ာ္ပါဘူး
အသိအာရုံေတြမွာ
အၿမင္အာရုံေတြမွာ
အၾကားအာရုံေတြမွာ
အားလံုးဆန္းၾကယ္
ဟုတ္တယ္..အားလံုးဆန္းေနတယ္..

ေနာက္ဆံုးမွာ..အဲဒီဆန္းၾကယ္မႈေတြကဘဲ
သူ႔ကိုအၿပီးတိုင္ဇီဝိန္ေၿခြခဲ့ၾက
သူမႏွစ္သက္တဲ့ဘဝမွာ
သူဘာမွမသိတဲ့ကမၻာဆန္းဆန္းမွာမေနလိုတဲ့
သူ႔ရဲ့အားငယ္ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြကဘဲ
သူ႔ကိုယ္သူၾကိဳးဆြဲခ်ေသေစရင္း
သူ႔ရဲ့ကမၻာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆီကိုအေရာက္ၿပန္ပို႔ေပးခဲ့ၾက
မီးသၿဂိဳလ္စက္မွာေတာ့ အေငြ႕တလူလူထြက္ေနတဲ့ညေနခင္းတစ္ခုေပါ့……..။

ဒုကၡသည္တစ္ဦးရဲ့ရင္ဘတ္ထဲသို႔ဝင္ေရာက္ၿပီးေရးဖြဲ႕ထားတာၿဖစ္ပါတယ္.....။

4 comments:

kay said...

ကိုယ္တိုင္ ေျဖရွင္းကိုင္တြယ္ဖူး တဲ့ ျပသာနာေလး တခု ထင္ပါတယ္။ ကမၻာၾကီး မွာေတာ့..ေရွ႕ေလွ်ာက္.. ဒုကၡသည္ ေတြ ပို မ်ားလာ ဦးမယ့္ လကၡဏာပဲ ေနာ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ.. genuine refugee ေတြလည္း..ပိုျပီး လံုးပါးပါး လာနိုင္မဲ့.. အေနအထားေတြ..ပိုမ်ားလာ ေနသလိုပါပဲ။

စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းမဲ့ တျခား ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇတ္လမ္းေလး ေတြ လည္း..ဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္။

Kaung Kin Ko said...

ကဗ်ာေလး ေကာင္းတယ္ အစ္ကို။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ ဒုကၡသည္ေတြ တိုက္ေပၚက ခုန္ခ်တာေတြ လည္း ခဏခဏ ၾကားရတယ္။ စစ္အစိုးရေပးလိုက္တဲ့ အမာရြတ္က အေဝးေရာက္တာေတာင္ မလြတ္ဘူး။ း-(

Nyein Chan Aung said...

ကဗ်ာခံစားသြားတယ္ဗ်ာ..

ေယာနသံစင္ေရာ္ said...

ဟုတ္တယ္အကုိ…သူ႔ူလုိလူေတြ ေတြ႔ဖူးတယ္။
သူတုိ႔ ဒီမွာ မေပ်ာ္က်ဘူး….
ျပန္စရာလည္း အိမ္မရွိဘူး…။