Tuesday, December 9, 2008

”ႏွလံုးသားရပ္ဝန္းမွာအကၽြမ္းတဝင္ၿဖစ္ခဲ့ရတဲ့ပံုၿပင္အေဟာင္းေတြနဲ႔ၿမိဳ႕”
ပံုၿပင္အေဟာင္းေတြရွိခဲ့တဲ့
အတိတ္ကၿမိဳ႕ေဟာင္းကေလးေရ
မွတ္မိေနေသးတာေပါ့…

ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္လမ္းမ
ေကာ္ရည္ဆိုင္နေဘး
ခပ္ေငးေငးေလးထိုင္ေနတတ္ခဲ့တဲ့က်ေနာ္
အေဖာ္ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြကိုနာၾကားဖို႔အတြက္
လမ္းေဘးဝဲယာႏွစ္ဖက္ကိုၾကည့္ခဲ့ရတာလည္းအေမာ
ေရႊမုဒ္ေထာဘုရားၾကီးကအသိသက္္ေသပါ…

သိပ္ကိုပြင့္လင္းရုိးသားတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
အေတာ္အတန္အေနၾကာလာေတာ့
အသိမိတ္ေဆြေတြတိုးပြား
ရင္ခုန္သံအသစ္ေတြကိုသင္ၾကားခဲ့ရရင္း
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ေကာင္းသတင္းေတြကိုနာခံလာတတ္ခဲ့ရ…

စာအုပ္အေဟာင္းတေပြ႔တပိုက္ကိုေရာင္း
ေက်ာင္းဆရာဆိုတဲ့အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းနဲ႔
ကဗ်ာေကာင္းေတြထုတ္ေပးတတ္တဲ့
ကဗ်ာဆရာၾကီးႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ေမွာက္မွာ
က်ေနာ္ဟာငုတ္တုတ္ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တစ္ေကာင္ပမာ
ကာရန္အသစ္ေတြကိုသင္ၾကား
ထမင္းဟင္းစားဖို႔ေမ့သြားတတ္တာလည္း
ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးအသိဆံုးပါ…

”နာရီေပၚကမ်က္ရည္စက္မ်ား”အေခြၾကမ္းကိုရွားရွားပါးပါးရလာလို႔
တယုတယကိုင္ေဆာင္လာတဲ့က်ေနာ့္မိတ္ေဆြအကိုၾကီးက
”အန္တီေရဒီအေခြေလးခဏေလာက္ဖြင့္ေပးပါ”ဆိုခဲ့တုန္းက
”ေက်ာ္ၾကား”လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကအေဒၚၾကီးရဲ့စကား
က်ေနာ့္နားထဲမွာအခုထိၾကားေယာင္ေနဆဲ
”ဘာၾကီးတုန္းနင္တို႔ဟာကဓမၼေတးေယာင္ေယာင္ဘာေယာင္ေယာင္”
ေကာ္ဖီခါးခါးဘဲၿပန္ဖြင့္မယ္လို႔ေၿဗာင္ဖြင့္ေၿပာလာတုန္းက
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြၾကီးကအေခြကေလးကိုၿပန္ေကာက္သိမ္း
အတိတ္စိမ္းေတြေပးသြားခဲ့တာလည္းမွတ္မိေနဆဲ
တကယ္ဘဲမၾကာပါဘူး
အဲဒီအေဒၚၾကီးဘဲရူးသြက္စြာတပ္မက္
မ်က္ရည္စက္ေတြနာရီတိုင္းထြက္ေနတတ္တာ
ဆိုင္တစ္ဆိုင္လံုးရႊဲနစ္ေနရင္း ေန႔ခင္းညနက္မက်န္…

ဒီလိုနဲ႔
ၿမိဳ႕ကေလးကိုေၿပာင္းေရႊ႕လာတဲ့က်ေနာ္
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့လမ္းေတြေပၚမွာအေနေပ်ာ္လာခဲ့တယ္
ၿမိဳ႕ကေလးကိုဖက္တြယ္ထားမိတဲ့က်ေနာ္
ညညဆိုေတာ္ေတာ္နဲ႔အိမ္ၿပန္မေရာက္တဲ့အတြက္
အေဖ့ရဲ့အမ်က္ေဒါသ က်ေနာ့္အေပၚမၾကာခဏထိရွခဲ့ရတယ္….

ၿမိဳ႕ကေလးကိုေရာက္ၿပီးရွစ္လေလာက္အၾကာ
ေက်ာင္းၾကီးနဲ႔မိတ္ဆက္ခြင့္ရလာတဲ့အခိုက္
အိပ္ငိုက္ေနတဲ့က်ေနာ့္ႏွလံုးသား
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ့စာမ်က္ႏွာေတြေပၚအပ်င္းဖ်ားရင္း
သူငယ္ခ်င္းေတြေပးခဲ့တဲ့”၈၇”အေၾကြဆံုးဆုကိုဆြတ္ခူး
တာလမ္းမၾကီးေပၚက”စံပယ္ေဆာင္”ေရွ႕မွာအရူးအမူးၿဖစ္ခဲ့ေပါ့…

ကိုယ္နဲ႔မပတ္သက္တဲ့ဖားခြဲတဲ့ပရယ္တီကယ္ခန္းေရွ႕မွာ
က်ေနာ့္ကိုအၿမဲေတြ႔ႏူိင္ခဲ့ပါတယ္.
သူမရွိေနတတ္တဲ့ေနရာတိုင္းမွာ က်ေနာ့္အရိပ္ကထီးလိုမိုး
လူမမာအမဲေၿခာက္ေတာင္းသလိုမ်ိဳးနဲ႔သူမရဲ့အခ်စ္ကိုေတာင္းခံခဲ့တာ
ကန္သုံးဆင့္ကတံတားၿဖဴၿဖဴကေလးကအသိဆံုးၿဖစ္ခဲ့မွာေပါ့….

ေဆာင္းမနက္ခင္းေတြဆိုရင္
ေက်ာင္းၾကီးရဲ့ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး
ၿမဴေတြဖံုးေနတတ္တာဘယ္လိုမွမေမ့ႏူိင္စရာပါဘဲ
အဲဒီလိုမနက္ခင္းေတြဆိုရင္အစ္မၾကီးဆိုင္မွာထိုင္ရင္း
အၿပင္းစားကာရန္ေတြကိုတစ္ေယာက္တည္းပစ္ခြဲ
ဘယ္သူမွမၿမင္ႏူိင္တဲ့က်ေနာ့္ရဲ့ဒုိင္ယာရီစာမ်က္ႏွာထဲမွာ
မၾကာမၾကာ
ေက်ာင္းနေဘးကထန္းရည္တဲမွာအေဖာ္တကာနဲ႔အမူးေဖာက္ရင္း
ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ေတြေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္လို႔
က်ေနာ့္ကိုပညာေပးခ်င္တဲ့က်ေနာ္ကသိပ္ေၾကာက္ရတဲ့ဆရာမ
”ကၾကီးကေနအ”အထိလူေရွ႕ထြက္ေရးခိုင္းခဲ့တာ
ၿမန္မာစာေမဂ်ာတန္းကေက်ာက္သင္ပုန္းမဲမဲၾကီးအသိခဲ့ဆံုးဘဲေပါ့…..

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္
အေဆာင္သူေတြအိမ္ၿပန္ဖို႔သေဘာၤေပၚတက္တဲ့အခါ
က်ေနာ္ဟာ သေဘာၤဦးကကမ္းခြာမယ့္ၾကိဳးေတြကိုမုန္းတတ္လာခဲ့ပါတယ္
ဒီလိုနဲ႔ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ
က်ေနာ့္ညေနခင္းေတြဟာငဝန္ၿမစ္ၾကီးနေဘးမိုးခ်ဳပ္တတ္ရင္း
သက္ၿပင္းေတြကိုအခါခါခ်အေဝးတစ္ေနရာကိုေငးတတ္လာခဲ့ရတယ္..

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ
က်ေနာ့္အတြက္အေကာင္းဆံုးေၿဖေဆးက
ငွက္ေပ်ာတန္းလမ္းက ကိုေသာ္တာၾကီးရဲ့စာအုပ္အငွားဆိုင္
ဒီစာအုပ္ဆိုင္ကဘဲ က်ေနာ့္အတြက္အေကာင္းဆံုးမ်က္စိေတြကိုဖြင့္ေပးခဲ့
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ေစ်းၾကီးေရွ႕ကေရႊနဂါးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ
”ကိုမြန္းေအာင္နဲ႔ကိုတိုးၾကီး”သီခ်င္းေတြကိုအခါခါသင္ၾကားရင္း
ကိုမြန္းေအာင္ရဲ့ ”က်င္လည္ခဲ့ၿပီ”သီခ်င္းကိုရင္ဘတ္နဲ႔အလြတ္မွတ္သားခဲ့ရ
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ေခၽြးပ်ံညေတြမွာ အခါခါအလီလီက်င္လည္ခဲ့ရင္း
ဆူညံဗံုသံတက္ၾကြစည္းခ်က္ညီသီခ်င္းေတြကိုခံစားတတ္လာခဲ့ပါတယ္…

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေႏြရာသီညေတြေရာက္ေတာ့
ၿမိဳ႕လည္ေခါင္လမ္းမမွာ
ၿပည္ေတာ္သာတိုက္ခန္းေရွ႕သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ
ဂစ္တာေတြတီးရင္းသီခ်င္းေတြဆို
တခါတခါသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကအခ်စ္ဝတၳဳေတြဖတ္လို႔
က်ေနာ္ကဘဝသရုပ္ေဖာ္ဝတၳဳနဲ႔ႏူိင္ငံေရးဆန္ဆန္စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း
သူတစ္ခြန္းငါတစ္ခြန္းအၿငင္းပြားၾကရာက
တစ္ေန႔မွာမင္းဘာေကာင္ငါဘာေကာင္ၿဖစ္လာမလဲအထိအေၿခအေနတင္းမာ
ေနာက္ဆံုးေတာ့ၿပန္တည့္သြားၾကတာပါဘဲ
ဒီလိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးထဲကသူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးေတြကို
ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာရွာေတြ႕ႏူိင္ပါ့မလဲလို႔စဥ္းစားရင္း
က်ေနာ့္ရဲ့သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြတင္းခဲ့ရတာ
သူငယ္ခ်င္းအားလံုးအသိဆံုးၿဖစ္ခဲ့ၾကမွာပါ……

ဒီလိုနဲ႔ကာလတစ္ခုရဲ့တမနက္မွာ
က်ေနာ္ဟာၿမိဳ႕ကေလးကိုႏႈတ္မဆက္လက္မၿပဘဲ
ခဏတၿဖဳတ္အၿဖစ္ထြက္ခြာလာခဲ့တာ
အခုဆိုရင္၂၁ႏွစ္ေတာင္ၾကာခဲ့ပါၿပီ…

ခုခ်ိန္ထိေတာ့
က်ေနာ့္အိမ္နေဘးကေၿမနီလမ္းကေလးက
က်ေနာ့္ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲၿဖစ္မွာေပါ့

ဒါေပမယ့္
က်ေနာ္သိပ္ၿမတ္ႏူိးခဲ့တဲ့ စာၾကည့္စားပြဲေလးကေတာ့
ဖုန္ေတြနဲ႔ညိဳမြဲေနေလာက္ေရာေပါ့
က်ေနာ္အိပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ခုတင္တစ္လံုး
ႏွစ္ေတြၾကာလို႔ဗံုးဗံုးလဲေနေလာက္ေရာေပါ့
က်ေနာ့္ခုတင္နေဘးက အေဖာ္မဲ့ဂစ္တာ
က်ေနာ့္ကိုေမွ်ာ္ေနရွာရင္းနဲ႔ထင္းၿဖစ္သြားေလာက္ၿပီေပါ့…

မႏွစ္ကညီမေလးပို႔လိုက္တဲ့အီးေမးလ္မွာဖတ္ရတဲ့
လြန္ခဲ့တဲ့၈ႏွစ္ေလာက္ကဆံုးပါးသြားရွာတဲ့ညီေလးရဲ့သတင္းအတြက္
အေဖနဲ႔အေမဖံုးဖိရက္ေလၿခင္းလို႔မထင္ရက္ပါဘူး
ေလာကၾကီးကထြက္သြားတဲ့သားတစ္ေယာက္အတြက္
က်န္ရွိေနတဲ့အေဝးေရာက္သားတစ္ေယာက္ကို
ရတက္မကူးစက္ေစလိုတဲ့ဆႏၵေၾကာင့္လို႔ဘဲရင္ထဲမွတ္ထင္ရင္း
မိဘတို႔ရဲ့ခ်စ္ၿခင္းတရားကိုပိုၿပီးနားလည္လာခဲ့ရ
စိတ္ရွိလက္ရွိလြမ္းပစ္မိတဲ့ တခါတရံညေတြမွာ…

က်ေနာ္မၾကာမၾကာလြမ္းတတ္တဲ့
က်ေနာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
က်ေနာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့အေဖအေမညီအကိုေမာင္ႏွမအားလံုးရွိေနၾကသလို
က်ေနာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္းရွိေနၾကဆဲ
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အထဲလားအၿပင္လားမသဲကြဲပါဘူး

ပံုၿပင္အေဟာင္းေတြရွိခဲ့တဲ့
အတိတ္ကၿမိဳ႕ကေလးေရ
သိပ္သတိရေနေသးတာေပါ့
ခင္ဗ်ားေပးလိုက္တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
က်ေနာ့္ရဲ့ရင္ဘတ္နဲ႔အခါခါေတးလုပ္ဆိုရင္း
အခုလိုဒီဇင္ဘာညေနခင္းေတြမွာ………..။

8 comments:

MANORHARY said...

အမလည္း၀င္လြမ္းသြားတယ္။
၂၁ႏွစ္ဆိုတာနည္းတဲ့ႏွစ္ေတြမွမဟုတ္တာ။
အမကအဲဒီကထြက္လာတုန္းက ၁၉၈၅
တကယ့္ကို ႏွစ္၂၀ေက်ာ္မွၿပန္ေရာက္ခဲ့တာ ၂၀၀၅
ႏို၀င္ဘာ...
ဘ၀ဆိုတာအဲဒါပဲလို႔တရားနဲ႔ေၿဖရမွာလား
ဘ၀ဆိုတာဒါလား လို႔ခပ္႐ြဲ႕႐ြဲ႕ေမးခြန္းထုတ္ရမွာလား
စဥ္းစားေနမိတယ္။

kay said...

အား- တကယ့္ကို လြမ္းစရာပဲ..။ ဘုရားသခင္ ေတာင္အလြတ္ရေနမဲ့..ဆုေတာင္းကိုလဲ..ထပ္မေတာင္းေတာ့ပါဘူး။ ကဗ်ာရွည္ၾကီးထဲက.. အတိတ္ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကိုပဲ.. ခံစားေပးသြားပါတယ္။

Nyein Chan Aung said...

ကဗ်ာဆရာနဲ႔အတူ ၿမိဳ႔ကေလးကိုေရာက္သြားတယ္..
ကဗ်ာဆရာနဲ႔အတူ င၀ံျမစ္ကမ္းနေဘးကိုေရာက္သြားတယ္..
ကဗ်ာဆရာနဲ႔အတူ ေက်ာ္ၾကားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ျဖစ္တယ္.. ကိုငွက္သီခ်င္းေတြအတူညဥ္းျဖစ္တယ္..
ေရႊမုဒ္ေထာဘုရားၾကီးကိုလည္းေရာက္ခဲ့တယ္…
ကဗ်ာဆရာေကာင္မေလးဆီသြားေတာ့ က်ေနာ္လည္းအေဖာ္လိုက္သြားတယ္..
ကဗ်ာဆရာနဲ႔အတူ ငယ္ဘ၀သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းဆြတ္သြားပါတယ္..

ကုိေအာင္ said...

အကုိေဆာင္းေရ ျမိဳ႕ေလးထဲ တိတ္တိတ္ေလး
၀င္လြမ္းသြားတယ္။

Eaindra said...

" အိမ္ေငး..သူ.".တဲ့
နာမည္ေလးကလွေပမယ့္..........။

မိဘေတြရဲ႔ႏွလံုးသားေတြခမ်ာ..ရွင္ကြဲ..ေသကြဲေတြနဲ႔
ဘယ္ေလာက္..ညိွဳးေယာင္းေခ်ာက္ေသြ႔ေနလိုက္မလဲ...

သားႀကီးကို..အသိမေပးပါနဲ႔ကြာလို႔..

သူ တို ႔ေျပာ ေန ၾက မယ္ ့အ ခ်ိန္ က ေၾကကြဲမႈ...

ဘ၀ေတြဟာ..ဇာတ္နာေအာင္ေရးထားတဲ့..
၀တၳဳေတြထက္ ရက္စက္တတ္တာပါလား..ကိုေဆာင္းယြန္းရယ္..။


အိျႏၵာ

ေယာနသံစင္ေရာ္ said...

အကုိေဆာင္းယြန္း .. ကဗ်ာေလးက အကုိ႔ရဲ့ ဘဝ အေၾကာင္းကုိေဖာ္ျပထားတယ္... ၿမိဳ႔ေလးနဲ႔ အကုိျပန္လည္ဆုံေတြ႔ႏုိင္ဖုိ႔ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတုိ႔ အားလုံးဟာ အလြမ္းသင့္ေန႔ရက္ေတြကုိ ထမ္းပုိးထားရသူေတြပါ.။ ။

ေခါင္ေခါင္ said...

ႈႈဦးေဆာင္းေရ.. အတိတ္က ပုံျပင္အေဟာင္းေတြ ရွိေနတဲ့ ျမိဳ႕ေလးဆီ တစ္ေခါက္ျပန္ျပီး ပုံျပင္အသစ္ေတြနဲ႕ ၾကည္ႏူူးႏိုင္ပါေစ လုိ႕ဆုေတာင္းေပးခဲ့ပါတယ္ေနာ္..
ဒီဇင္ဘာညေနခင္းေတြ ဆိုေတာ့ ပိုလြမ္းမွာေပါ့..
နားလည္ပါတယ္...

ေမ့သမီး said...

ၿမိဳ႕ကိုအရမ္းလြမ္းတယ္အစ္ကို။ အစ္ကို႕စာဖတ္ေတာ့ ပိုလြမ္းသြားတယ္။ အစ္ကို႕စာထဲမွာပါတဲ့ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ ္ေတြမွာညီမကလမ္းေတာင္မေလွ်ာက္တတ္ေသးဘူး။ ညီမက ၁၉၈၅ခုႏွစ္ကမွေမြးတာ။ တခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ညီမတို႕ေတြ ၿမိဳ႕ကေလးမွာဆံုႏိုင္ၾကမယ္လို႕ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္။