Wednesday, February 11, 2009

မႏၱေလး

ဒီေန႔မွာ ဒီကဗ်ာေလးကို မွ်ေဝေပးခ်င္လို႔ပါ။ ခံစား ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ကဗ်ာဆရာပိုင္စိုးေဝရဲ့ အစိမ္းေရာင္ၿမစ္သို႔တမ္းခ်င္း ကဗ်ာရွည္စုစည္းမႈစာအုပ္ထဲက ”မႏၱေလး”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး
တစ္ပုဒ္ေပါ့…..။


(၁)
အေရွ႕ဘက္မွာ
ေတာင္တန္းၿပာၿပာၾကီးေတြ ရွိေလရဲ့။
ၿငိမ္လည္း ၿငိမ္သက္
တိတ္လည္း တိတ္ဆိတ္
ခန္႔ညားၿပီး ဣေေၿႏၵလည္း ၾကီးမားလွတဲ့
အဲဒီေတာင္တန္းေတြဆီ ေငးေမာရင္း
နာရီစင္ဟာ
သူရွိေနတယ္ဆိုတာကို သူေမ့ေနတတ္ရဲ့။

တစ္ခါတေလ
ရပ္တန္႔ေနတဲ့ နာရီလက္တံေတြကိုၾကည့္ၿပီး
မင္းရပ္ေနေပါ့တဲ့
မႏၱေလးဟာ ရပ္ေနေပါ့တဲ့
လူတခ်ိဳ႕ ထိတ္လန္႔တတ္ၾကရဲ့။

မႏၱေလးရဲ့ သမိုင္းဆိုတာ
ၿမက္ရုိင္းပင္ေတြၾကားက
ၿခေသၤ့တစ္ေကာင္ရဲ့ ကပ္ပယ္အိတ္တဲ့လား
နန္းမေတာ္မယ္ႏူေတာင္မွ
အဲဒီဝါကို အေသအခ်ာ ၿငင္းဆိုလိမ့္မယ္။

ဧရာဝတီၿမစ္ေရဟာ
မႏၱေလးကို မရစ္ေခြပါဘူး
ေနရစ္ခဲ့
ေနရစ္ခဲ့လို႔ဆိုၿပီး
တိတ္တဆိတ္ စီးဆင္းသြားေလရဲ့။
သူစိမ္းေတြၾကား
အစြန္႔ပစ္ခံ ႏွလံုးသားတစ္ခုကို
မိုးေတြရဲ့ ညည္းတြားသံကို နာခံရင္း
က်န္ရစ္ခဲ့ရေပါ့။

မန္က်ည္းပင္အိုေတြက
တၿဖည္းၿဖည္း စိမ္းစိုညိဳ႕မႈိင္း
ၿခေသၤ့ေတြရဲ့ ေက်ာၿပင္ဟာ
အပိုင္းပိုင္း ကြာက်
ေရႊတစ္ေခ်ာင္းဟာလည္း
အမႈိက္ပံုေတြထဲ ေမာေမာပန္းပန္းတိုးေဝွ႔လို႔။
ဘုရားေက်ာင္းကန္
ေစတီပုထိုးေတြနဲ႔
က်ံဳးၿမိဳ႕ရုိးၾကီးကေတာ့
ရာသီေတြရဲ့ ကုတ္ၿခစ္မႈေတြကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္္း
မႏၱေလးသီခ်င္းကို ဆိုဆဲပါ။

၂၆ ဘီလမ္း
၈၄ လမ္းနဲ႔
ၿမိဳ႕ၿပရဲ့ အသည္းႏွလံုးရပ္ကြက္ေတြ
ေမာ္ေတာ္ကားဂိတ္ေတြ
တည္းခိုခန္းမၾကီးေတြ
အၾကီးစားလုပ္ငန္းစက္ရုံေတြ
ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ ဝင္းၿခံၾကီးေတြ
ေနာက္ဆံုး
ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြရဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္ အုတ္တံတိုင္းေပၚက
အလႈ႔ရွင္စာတန္းေတြဆီ
တအိအိ
တရိရိနဲ႔
ေၿမာက္ဘက္ေတာင္ကုန္းေတြဆီက
ဆီးႏွင္းၿဖဴၿဖဴေတြ ၿပိဳက်ခဲ့ေပါ့။

(၂)
မႏၱေလးရဲ့ သမိုင္း
မုန္တိုင္းေတြထန္ခဲ့
ဆယ္စုႏွစ္ အထပ္ထပ္
ၿမင့္ၿမတ္ခဲ့ ဂုဏ္သိကၡာမဲ့ခဲ့
ေပးဆပ္ခဲ့ ကၽြန္ၿဖစ္ခဲ့ အသိဥာဏ္မဲ့ခဲ့
စည္းလံုးညီညြတ္ခဲ့ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့
ေအာင္ပြဲခံခဲ့ ၿပိဳကြဲခဲ့
”ငါ့ႏွလံုးေသြး
မရပ္ေသးသမွ်
ငါ့မႏၱေလးကို ငါပိုင္ဆိုင္ရမယ္“
ရာဇဝင္ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚက
ငါတို႔အဘိုးအဘြားေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္
ဖတ္ရတဲ့အခါ
ဝမ္းလည္းဝမ္းသာ
ပီတိလည္းၿဖစ္
ေက်းဇူးလည္းတင္ ဂုဏ္လည္းယူ
အားလည္း အားတက္ၿပီး ငိုလည္းငိုေၾကြးမိရဲ့။
ၿပင္းထန္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးေပါက္ကြဲမႈနဲ႔
ယူက်ံဳးမရ ေဒါသၿဖစ္မိရဲ့
တကယ္ေတာ့
ငါ့မႏၱေလးဆိုတာ
သူ႔အရွင္သခင္ပိုင္တဲ့ မႏၱေလးပါ
အရွင္သခင္ရဲ့ မႏၱေလးဟာ
ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္ရဲ့ မႏၱေလးပါပဲ
သူတို႔အားလံုးရဲ့ မႏၱေလးဆိုတာ
သူတို႔ခ်စ္တဲ့ ၿမန္မာၿပည္ပဲေပါ့။

ဒါတို႔ၿပည္
ဒါတို႔ေၿမ
တို႔ဘိုးဘြားအေမြစစ္မို႔
ခ်စ္ၿမတ္ႏူိးခဲ့ေပ…တဲ့။

မႏၱေလးဟာ
ရာဇဝင္ထဲက သခ်ႋဳင္း
မႏၱေလးဟာ
ၿမန္မာၿပည္ရဲ့ အစိတ္အပိုင္း
မႏၱေလးဟာ
ရုိးရာအေမြအႏွစ္ေတြနဲ႔
ၾကြယ္ဝတဲ့ တို႔ေခတ္သမိုင္း။

(၃)
ေဟာ…
နာရီသံေတြ ၾကားရေပါ့
မႏၱေလးတဲ့
မႏၱေလး မႏၱေလး မႏၱေလး
မႏၱေလး မႏၱေလး မႏၱေလး မႏၱေလး…တဲ့
လူေတြစည္ကား
ခန္႔ညားတဲ့တိုက္ၾကီးေတြ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္
ၿမင့္တက္
ေမာ္ေတာ္ကားအသစ္ေတြ
တဝီဝီေၿပး
စက္ဘီးလွလွေလးေတြနဲ႔
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္လွလွေတြနဲ႔
အဆင္းလွလွ အက်ႌဒီဇိုင္းေတြနဲ႔
မႏၱေလး…တဲ့။

အို … မႏၱေလး
မႏၱေလးရဲ့။

(၄)
အဲဒီလို
ေၿမာက္ဘက္ေတာင္ကုန္းေတြဆီက
ဆီးႏွင္းၿဖဴၿဖဴေတြ ၿပိဳက်ခဲ့လို႔
ၿငိမ္သက္တဲ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့
ခန္႔ညားတဲ့ ဣေၿႏၵၾကီးမားတဲ့
ေတာင္တန္းၿပာၿပာၾကီးေတြအနီး
လယ္ကြင္းေတြၾကားက
ရြာကေလးတစ္ရြာဆီ ဆုတ္ခြာခဲ့ေပါ့။
”မႏၱေလးအတြက္
တို႔ အသက္စြန္႔တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾက
မႏၱေလးကို ငါတို႔ပိုင္ဆိုင္ခဲ့”
သူ႔ဘိုးဘြားေတြ လက္ထက္က
ဇာတိမာန္ တက္ၾကြဖြယ္ရာ
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သီဆိုရင္း
ရြာကေလးတစ္ရြာဆီ သူထြက္သြားခဲ့ေပါ့။

သည္အခ်ိန္မွာ
နာရီထိုးသံေတြကေတာ့
ခါတိုင္းလို ပံုမွန္ပါပဲ။

မႏၱေလးဟာ
တစ္စံုတရာ ဘာမွမၿဖစ္သလို
မႏၱေလးဟာ
တစ္စံုတရာ ဘာမွနာက်င္မႈမရွိသလို
ခ်ိဳလြင္တဲ့ အသံေတြကိုေပးရင္း
နာရီဟာ ထိုးဆဲေပါ့။ ။
ပိုင္စိုးေဝ(အစိမ္းေရာင္ၿမစ္သို႔တမ္းခ်င္းမွ)

10 comments:

ကုိေအာင္ said...

ကဗ်ာေကာင္းေလး ေ၀မွ်ေပးတာ ေက်းဇူး ကိုေဆာင္းေရ။

Anonymous said...

မႏၱေလးဟာ
တစ္စံုတရာ ဘာမွမၿဖစ္သလို
မႏၱေလးဟာ
တစ္စံုတရာ ဘာမွနာက်င္မႈမရွိသလို
ခ်ိဳလြင္တဲ့ အသံေတြကိုေပးရင္း
နာရီဟာ ထိုးဆဲေပါ့။ ။
............
...........
................
ဟင့္အင္း..
အဲဒါ မမွန္ဘူး...
သူဟန္ေဆာင္ေနတာ...
သူ႕ အျပံဳးေတြ က ခု..အသက္မဲ့ေနျပီ...
သူ႕ရင္ခြင္ ထဲ ကသားသမီး အရင္းေတြ..တစ္စ
တစ္စ..သူ႕အေ၀း ကို..လြင့္ပါးသြား ျပီး...
သူ႕ သား သမီး မဟုတ္သူေတြ ၾကီးစိုးလာေနတဲ့
သူ႕ ရင္ခြင္ အတြက္...
သူ တိတ္တိတ္ ေလး ငို ေနခဲ့ တာ ..ၾကာ ေပါ့....

မမသီရိ

kay said...

၉၀ လြန္ ႏွစ္ေတြတုန္းက.. မႏၱေလး သား စာေပ ကဗ်ာသမားေတြရဲ႕ အဲဒီလို မႏၱေလးသေျမာတမ္းခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ခဲ့ရတာမွတ္မိေနတယ္..ညီပုေလး ရဲ႕ ေျမြတို႕ဘာတို႕..
ခုေနာက္ေတာ့..ရိုးသြားျပီလားမသိ။ အထဲကစာေပေတြနဲ႕ အဆက္ျပတ္ေနေတာ့လည္း မသိတာျဖစ္မယ္။

mirror said...

ကဗ်ာေလးကုိလာဖတ္သြားပါတယ္ အစ္ကုိေရ့.။

လင္းဒီပ said...

ကၽြန္ေတာ္လည္း မႏၱေလးကိုခ်စ္တယ္...

တရိရိယဥ္ေက်းမႈ အေငြ႕အသက္ေတြ အေငြ႕ ပ်ံသြားေပမယ့္ ခုထိ ခ်စ္စရာေကာင္းဆဲ...

Anonymous said...

ကဗ်ာ လာဖတ္ပါတယ္ဗ်ာ :)
( ျပန္ဖတ္တိုင္း အသစ္ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ )

လင်းထက် said...

မႏၱေလး ကို အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္သြားတယ္ ကဗ်ာထဲကေန..။

mgngal said...

ကဗ်ာေကာင္းေတြ မွ်ေ၀ေပးတာ ေက်းဇူးပါ ။ မႏၱေလးကေတာ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ပဲဗ် ။
ျပန္ေရာက္မွပဲ မျမင္တတ္ခဲ့ တာေတြ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ဦးမယ္ ။ ကဗ်ာထဲက အလွေတြ ကိုေပါ့။ း)

ေမ့သမီး said...

သိပ္ေကာင္းတဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ အစ္ကိုေရ ဖတ္ခြင့္ရလို႕ေက်းဇူးပါ။ အစ္ကို email လိပ္စာေပးထားဦး။ ညီမတို႕အားတဲ့အခါ စကားေျပာၾကတာေပါ့။ မခင္မင္းေဇာ္နဲ႕ေတာင္ ဒီေန႕ေျပာျဖစ္တယ္။

လုလင္ငယ္ေသြး said...

အစ္ကိုေရ မႏ ၱေလး ကဗ်ာေတြ ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာလည္း ေ၀မွ်ခ်င္တာနဲ ့ေရးေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာလည္း တင္ထားပါတယ္။ ဆရာပိုင္စုိးေ၀ေလာက္ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ခံစားရလိုရျငားေပါ့။

မႏ ၱေလး

အုတ္က်စ္ေက်ာ္ေအးေရ
သမုိင္းမရလို႕ ငါ့ကို အတယ္ပဲဆိုခ်င္ဆို
ငါ့အေၾကာင္းကို
မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီး ေကာင္းေကာင္းသိတယ္
၈၄ လမ္းမႀကီး ေကာင္းေကာင္းသိတယ္
၇၃ လမ္းမႀကီး ေကာင္းေကာင္းသိတယ္
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္
အမည္ေပါက္၀င္းေတြကအစ င့ါကိုသိတယ္
မ်က္ခြံေပၚက ဆိုင္ကယ္ဖုန္မႈန္႕ေတြဟာ
က်ံဴးေရေဆးခ်လို႕ေတာင္ မေျပာင္ဘူး
ဒီလိုလမ္းသလားခဲ့တဲ့ေကာင္ပါ
ေျမြႀကီးႏွစ္ေကာင္ဆီေရာက္တဲ့အခါ
င့ါစိတ္က
ျမနန္းစံေက်ာ္မွာ ဘုရင္လုပ္တယ္
ကုသို္လ္ေတာ္မွာ ေက်ာက္စာေရးတယ္
ဧရာ၀တီမွာ စီးဆင္းတယ္
ေစ်းခ်ိဳမွာ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားတယ္
ဒါေပမယ့္
ေမာလုိ႕ဆင္းလာတဲ့လမ္းမွာ
ဦးခႏၱီေကာင္းမႈကို
ငါက မေမ့ဘူး။

လုလင္ငယ္ေသြး