Monday, May 18, 2009

”အၿမင့္ဆံုးကိုပစ္လႊတ္လိုက္မိတဲ့..စိတ္ေတြ”
ၿခစ္ကုတ္ရုန္းထၿပီး
အက်ယ္ေလာင္ဆံုး အသံေတြကို
အလင္းလက္ဆံုး မီးအိမ္တခုအၿဖစ္
ထြန္းညွိလိုက္ၾကရေအာင္…

သင့္ရဲ့သဲတပြင့္နဲ႔ က်ဳပ္ရဲ့သဲတပြင့္ေပါင္းၿပီးရင္
အုပ္ေကာင္းတခ်ပ္ၿဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္…

ေနသာသလို ေနႏူိင္သူေတြရဲ့အေၾကာင္းကို
ေခါင္းထဲက အၿပီးထုတ္ပစ္လိုက္ၾကတာေပါ့
ေဖာ့ၿပီးေတြးရင္ ၾကာရင္ေလးလံလာမယ္
ေလးေလးနက္နက္ေတြးၿပီး
နက္နက္နဲနဲေရးရမယ့္ သမိုင္းစာအုပ္မွာ
ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ရဲ့ အသက္ကိုယမ္းေငြ႔ၿပာပံုေပၚမွာထပ္
ေပးဆပ္သင့္တာထက္ ပိုၿပီးေပးဆပ္ၾကရမယ္….

ကယ္တင္ရွင္ရဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ဟာ
သင္နဲ႔က်ဳပ္ရဲ့ ပခံုးေတြေအာက္မွာေပါက္ေနခဲ့ၿပီးသား
ေလွ်ာက္ပါမ်ားလို႔ မေရာက္တဲ့ခရီးေရာရွိဖူးလို႔လား
အနီးအေဝးကိုေတာ့
ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ရဲ့ စိုက္ထုတ္မႈကသာ အေၿဖေပးမွာေပါ့….

ခရီးမဆံုးမခ်င္းေတာ့
ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ရဲ့ ေၿခေထာက္ေတြ
တာဝန္ေက်မွာမဟုတ္ေသးဘူး
အခု..ခင္ဗ်ားလက္ေတြ ဘာလုပ္ေနသလဲ
လက္ညႈိးေကြးၿပီး ေမာင္းခလုတ္ကိုၿဖဳတ္ရင္ၿဖဳတ္
လက္သီးဆုပ္ၿပီး လက္ေမာင္းေတြေလထဲမွာတန္းရင္တန္း
က်ဳပ္ကေတာ့.
ႏွလံုးသားစက္ခလုတ္ကို
သံေယာဇဥ္ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ကုတ္ၿပီး
အနာဂတ္တခုကိုေတာင္းဆိုဖို႔ ေမာင္းၿဖဳတ္လိုက္တယ္….။

5 comments:

စိတ္စမ္းေရ said...

ရဲရင္႕တဲ႕ ကဗ်ာေလးပါပဲ...။ ကုိယ္ကုိ ကုိယ္ေတာ႕ တာဝန္မေက်သလုိ ခံစားမိေစပါတယ္.....။

အိျႏၵာ said...

ကယ္တင္ရွင္ရဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ဟာ
သင္နဲ႔က်ဳပ္ရဲ့ ပခံုးေတြေအာက္မွာေပါက္ေနခဲ့ၿပီးသား

ကယ္တင္ရွင္ရဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ဟာ
သင္နဲ႔က်ဳပ္ရဲ့ ပခံုးေတြေအာက္မွာေပါက္ေနခဲ့ၿပီးသား

ကယ္တင္ရွင္ရဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ဟာ
သင္နဲ႔က်ဳပ္ရဲ့ ပခံုးေတြေအာက္မွာေပါက္ေနခဲ့ၿပီးသား

Unknown said...

ၾကက္သီးေတာင္ ထမိတယ္ အစ္ကိုရယ္...။ အိုင္းစတိုင္းရဲ႕ သီအိုရီအရဆို ကြ်န္ေတာ္ တို႕ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေတြ တစ္ကယ္လို႕သာ အလင္းရဲ႕လွ်င္ျမန္မွဳ မ်ိဳးနဲ႕ ညီညြတ္...မွန္ကန္စြာ... လွ်င္ျမန္ၾကမယ္ဆိုရင္...။ ခရီးက ၾကံဳသြားမွာပါ...။

မသက္ဇင္ said...

ႏွလံုးသားစက္ခလုတ္ကို
သံေယာဇဥ္ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ကုတ္ၿပီး
အနာဂတ္တခုကိုေတာင္းဆိုဖို႔ ေမာင္းၿဖဳတ္လိုက္တယ္….။

ကဗ်ာဆရာလက္ကေတာ့ ေရးလိုက္တိုင္း
အႏွစ္ေတြခ်ည္းပဲ

Moe Myint Tane said...

နယူတန္ဟာ တတိယနိယာမကို မေတြ႔ရွိဘဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္သာဖတ္ေနခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ေအးခ်မ္းမယ္လို႔ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ အခုေတာ႔ သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈေတြ ၾကီးစိုးတဲ႔ေခတ္ေလ။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကဗ်ာေလးေတာ႔ၾကိဳက္တယ္။ရဲရဲေတာက္ဘဲ။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္