”ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည”
စိတ္အသိနဲ႔
အိပ္ၾကည့္ဖို႔မၿဖစ္ႏူိင္တဲ့အခါ
ဒဏ္ရာနဲ႔ကဗ်ာေတြသာ
ညရဲ့ကမၻာၿဖစ္လာခဲ့ေပါ့..

လြတ္လပ္ၿခင္းအစစ္ကို
ေတးကဗ်ာတပုဒ္လို ခံုမင္ႏွစ္ၿခိဳက္
ဥယ်ာဥ္မႈးေကာင္းတေယာက္ရဲ့ စရုိက္နဲ႔
ရုိးသားမႈပန္းကို ပ်ိဳးလိုက္မိသူရဲ့
အေရာင္မဲ့ ႏွလံုးသားထဲ
ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးမ်ား မွားယြင္းစြာေပါက္ကြဲလို႔
နာရီလက္တံေတြ လဲၿပိဳပိက်ခံခဲ့ရ…

အလိုမၾကီးခဲ့ပါပဲ
အရနဲခဲ့ေလတဲ့ လူသား
ဘူတာမွားဆိုက္မိတဲ့
ဘဝရထားတစင္းေပၚမွာ
ေသြးစြန္းဒဏ္ရာေတြကို ေပြ႔ဖက္
ဆႏၵတစံုကို တပ္မက္စြာလိုက္ဖမ္းခဲ့ရင္း
ေၿပးလမ္းတခုရဲ့ ၿမင္ကြင္းထဲ
ေရေပၚမွာဆြဲတဲ့အရုပ္ေတြသာ တံလွ်ပ္လိုထင္ဟပ္
အိပ္ေရးေတြပ်က္ခဲ့ရ ၃၆၅ရက္တိုင္းရဲ့ညေတြမွာ….

ဒီလိုနဲ႔ ၿဖစ္ခ်င္တာေတြၿဖစ္မလာခဲ့ပဲ
ၿဖစ္ခ်င္သလိုၿဖစ္ေနတတ္တဲ့ ၿပကၡဒိန္ေပၚမွာ
စိတ္အနာေတြကိုသာ အပင္စိုက္
ရာဇဝင္မွန္သမွ်ကို
အေကာင္းဆံုးေၿမၾသဇာအၿဖစ္
ဘဝေပၚက်ဲခ်ပစ္လိုက္တယ္…

ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရႏူိင္မယ့္
အတိတ္ရက္စြဲ အက်ိဳးအပဲ့
နာရီအကြဲအပ်က္ေတြရဲ့ေအာက္မွာ
ဘဝမ်ားစြာ ေပ်ာက္ဆံုး
ေသာကနဲ႔ဒုကၡေရာသမေမႊ
အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေတြ လံုးပါးပါးခဲ့ရေပမယ့္
စိတ္ဖိဆီးမႈေတြထဲက အလြတ္ရုန္းထ
ဒီကေန႔ …
ပစၥဳပၸန္ညမွာ...က်ေနာ္…
ရွိသမွ်အားအင္နဲ႔ အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္အၾကည့္
ၾကယ္တစုၿပည့္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္တခုကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္…

ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္တစုမွာ
ခင္ဗ်ားဟာ ၾကယ္ကေလးတလံုးၿဖစ္ရင္
က်ေနာ္လည္း ၾကယ္ကေလးတလံုးေပါ့
ၾကယ္ကေလးေတြေပါင္းစုေနတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ
မ်ိဳးဆက္သစ္တခုရဲ့ လတစင္း
ၾကယ္ကေလးေတြရဲ့ဝိုင္းရံမႈအားမာန္နဲ႔ လင္းလက္ေနမွာေပါ့
ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ညမွာ လတစင္းသာမွာေသခ်ာပါတယ္…။