”စိတ္အစာမေၾကတဲ့ ကဗ်ာ”
ငွက္တအုပ္ပ်ံသန္းသြားမႈကိုေတာင္
ေယာင္ရမ္းၿပီးေတြ႔ၿမင္ခြင့္မရတဲ့ ညေနခင္းဟာ
ဇီဝလက္နက္နဲ႔ အဖ်က္ခံထားရတဲ့
စစ္ပြဲၿပီးစ ၿမိဳ႕ပ်က္လိုပါဘဲ…

တေယာက္အပူကိုတေယာက္ ထိုးေဖာက္ၿမင္ေနရရက္
အားေပးဖို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ဆြံ႔အေၿခာက္ကပ္
လမ္းမတခုထက္က မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ညေနခင္းဟာ
စိတ္အဆာေၿပေတးတပုဒ္ကိုေတာင္ ႏႈတ္ခမ္းမလႈပ္
မၾကာခင္မွာ မိုးငုတ္တုတ္ခ်ဳပ္ေတာ့မွာေသခ်ာေနၿပန္ၿပီ…..

လြတ္ေၿမာက္ရာလမ္းကို တလွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္ရင္း
ထြက္ေပါက္ေတြက်ေပ်ာက္ေနခဲ့ရတဲ့အခါ
ညနက္သန္းေခါင္ဆိုတာ
အရုဏ္ကိုမ်က္ေၿခဖ်က္ထားတဲ့ တံခါးတခ်ပ္ေပါ့…

နံရံကပ္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေပၚက
ေတာင္က်ေခ်ာင္းစီးသံလြင္လြင္ကိုေတာင္
နားေထာင္ခံစားခြင့္မရွိတဲ့အခါ
နာရီအေသေတြေပၚမွာ အဆိပ္ထပ္သင့္
ဘယ္တရားပဲက်င့္က်င့္ ခႏၱီပါရမီမရင့္ေတာ့ဘူး….

အရင္းအႏွီးၾကီးၾကီးေပးၿပီး ဘဝနဲ႔လဲယူထားခဲ့ရတဲ့
အၿပံဳးစစ္စစ္ေတြနဲ႔ လြဲေနတဲ့အခိုက္
တေဆာင္းလံုးထုတ္ပိုးထားရတဲ့ အလြမ္းေတြကိုၿဖည္ခ်ဖို႔
တိုးတိုးေဖာ္ ရင္ခြင္တေနရာစာေတာင္မရွိတဲ့အခါ
အပူေရာင္လႊမ္းေႏြေငြ႔သမ္းေနတဲ့ ေလၾကမ္းေတြသာ
ႏွလံုးသားကို မုန္တိုင္းလိုတိုက္တာမို႔္
တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္
လူမိုက္တေယာက္ပဲၿဖစ္ခ်င္လာမိေတာ့တယ္…..။