”စက္တင္ဘာ ၃၀မွာ ေမေမ့ဆီကို ေရးပို႔လိုက္တဲ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲက ကဗ်ာ”

စက္တင္ဘာ မိုးေႏွာင္း
နံနက္ခင္း အေဟာင္းေတြရဲ့
အိမ္တံစက္ၿမိတ္မွာ ယီးေလးခိုၿပီး
ေၿမနီလမ္းေလးေပၚမွာ ရႊဲစိုလိမ့္စီးေနၾကတဲ့
မိုးေရစက္ေလးေတြကို
အရင္လို..အဓိပၸာယ္မဲ့စြာနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနဖို႔..

ဂီတ သီခ်င္းတပုဒ္ရဲ့ အသံလိုမ်ိဳး
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ၿမည္ေၾကြးေနတဲ့
မိုးေရစက္ေလးေတြရဲ့ ၾကိဳးညွိသံကို
ခပ္တိုးတိုးေလးဖြင့္ၿပီး နားစြင့္ဖို႔အတြက္
အရင္လို ေန႔ရက္ေတြ
က်ေနာ့္ ဒိုင္ယာရီစာရြက္ေတြေပၚကေန
လြင့္စင္ ေပ်ာက္ရွသြားခဲ့ၾကတာ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲဆိုတာ
က်ေနာ္ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ပါဘူး ေမေမ…

မေရမတြက္ခ်င္ဘူး ဆိုေပမယ္လို႔
တႏွစ္စာ ၿပကၡဒိန္ကို
အမွတ္မထင္ လွန္ေလွာၾကည့္မိလိုက္တိုင္း
က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ တိုင္းၿပည္မွာ
အလိုအပ္ဆံုး တေထာင့္တေနရာစာအတြက္
ေန႔ရက္တရက္ ယုတ္ေလ်ာ့့ေနေသးတာကိုပဲ
အၿမဲသတိထားမိခဲ့ပါတယ္ ေမေမရယ္…..

အခု က်ေနာ့္စိတ္ေတြကို
ေမေမနဲ႔ အေဝးဆံုးတေနရာဆီကေန
တခဏတာေလာက္ အမိုးဖြင့္ထားၿပီး
အတိတ္ဆိုတဲ့ တံခါးတခ်ပ္ကို
အရိပ္လို ကပ္ပါလာတဲ့ ေသာ့တလက္နဲ႔
အသာအယာ ဖြင့္လွပ္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့အခါ
က်ေနာ့္နံေဘးနားမွာ
နာနာက်င္က်င္ ေန႔ရက္ေတြက အစီအရီ
စိတ္ေတြကို အေလးပင္ဆံုး အရာဝတၳဳတခုနဲ႔
ဆြဲခ်ည္ထားသလို ခံစားေနရပါတယ္ ေမေမ…..

လူေတြ တက္သုတ္ရုိက္ၿပီး
ခလုတ္တိုက္ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတဲ့
လမ္းမၾကီးေတြရဲ့ အေပၚမွာ
က်ေနာ့္ရဲ့ လူလူသူသူၿဖစ္လိုၿခင္း ငတ္မြတ္မႈေတြက
အမ်ားၿပည္သူနည္းတူပဲ ဆာေလာင္ထၾကြခဲ့ဖူးပါတယ္ ေမေမ…

ကိုယ့္ေလာက္ေတာင္ မလြတ္လပ္ခဲ့ၾကတဲ့
စာငွက္ကေလးတခ်ိဳ႕ကို
ကိုယ့္လိုလြတ္လပ္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔
စာငွက္ေရာင္းသူေတြလက္ထဲကေန ဝယ္ယူခဲ့ၿပီး
မိုးၿမင့္ေကာင္းကင္ၾကီးဆီကို လႊတ္ေပးခဲ့တုန္းက
စာငွက္ကေလးေတြက ကိုယ့္ကိုၿပန္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ အၾကည့္ေတြရဲ့
အဓိပၸာယ္ေပါင္း ေၿမာက္မ်ားစြာတို႔မွာ
ဘယ္အရာက ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္း ေရာယွက္ပါဝင္ခဲ့မွန္း
က်ေနာ္ မေဝခြဲ မခန္႔မွန္းတတ္ခဲ့ပါဘူး ေမေမ…

ေရာင္စံု ေကာင္မေလးတခ်ိဳ႕တေလကို
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ၿမီးေကာင္ေပါက္စိတ္တခ်ိဳ႕နဲ့
အာရုံမ်က္စိထဲ တည့္တည့္ထည့္ေငးရင္း…
တဝီဝီ တတီတီ
ၿဖတ္သန္းသြားလာ ေအာ္ၿမည္ေနၾကတဲ့
ၿမင္သာၿမင္ ၾကင္ခြင့္မရခဲ့တဲ့
ေရာင္စံု ေမာ္ေတာ္ယဥ္ေတြေပၚက
ေရာင္စံု လူသားေတြရဲ့အေၾကာင္းကို
ေခါင္းခါ လည္ခါ ေတြးေတာရင္း
စီးကရက္တလိပ္ ခ်ဥ္ၿခင္းတပ္မႈရဲ့ေအာက္
ေနပူေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ဘဝနဲ႔
စုတ္တိစုတ္ၿခာ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚကို
ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ ၿဖတ္သန္းက်င္လည္ဖူးခဲ့တဲ့
ေႏြလယ္ ေန႔ခင္းတခ်ိဳ႕ကလည္း
အခုေတာ့ အိပ္မက္သာသာ
ဝိုးတဝါးအာရုံမွာ မႈန္ပ်ပ်ထင္ဟပ္
က်ေနာ္ ဘာကိုမွ မလြမ္းတတ္ေတာ့ပါဘူး ေမေမရယ္…

ဒူးယားစီးကရက္ တပြဲကိုမွာလို႔
မ်က္ႏွာၿပင္ မာေတာင့္ေအးခဲေနတဲ့
လက္ဖက္ရည္ တေယာက္တခြက္ကို
(ဒါမွမဟုတ္) တခါတေလ…
လက္ဖက္ရည္ တေယာက္တဝတ္ကို
ေပါက္ကြဲမႈ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕နဲ႔
ေရာသမငံုေသာက္ရင္း လံုးေထြးရႈိက္ဖြာရင္း
သူငယ္ခ်င္း တေယာက္တေလနဲ႔
ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ ႏူိင္ငံေခါင္မိုးအေၾကာင္း
တအိတ္ထဲကို ယိုဖိတ္စီးေနတဲ့
ေငြပင္လယ္ၾကီးအေၾကာင္း
ကဗ်ာတပိုင္းတစနဲ႔ သံစဥ္စာသားတခ်ိဳ႕အေၾကာင္းကို
ဒူးခ်င္းတိုက္ ေခါင္းခ်င္းရုိက္္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ငယ္ဘဝတုန္းဆီက
ေဆာင္းကာလတခ်ိဳ႕ကို ၿပန္ရဖို႔ဆိုတာလည္း…
ဘယ္လိုမွ မၿဖစ္ႏူိင္ေတာ့ပါဘူး ေမေမ…

သံေယာဇဥ္ ထမင္းဝိုင္းရဲ့
စေန တနဂၤေႏြ မနက္နဲ႔ညစာကို
မိသားစုအတူတကြ လက္ဆံုစားၾကရင္း
ေမေမ့သံေယာဇဥ္ ဟင္းအပိုတဖတ္
တခါတရံမွာ ပိုရတတ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တခ်ိဳ႕က
ခုေတာ့လည္း…..
ဆံပင္ေတြၿဖဴလာခါစ ေခါင္းထဲမွာ
ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အလြမ္းဓာတ္ခံေကာင္းတဲ့
ႏွလံုးသားရဲ့ ေဒါင့္စြန္းတေနရာမွာ
လြမ္းေမာစရာ အမွတ္အသားတခုအၿဖစ္သာ
ပံုရက္သား က်ိဳးပ်က္ေၾကမြလို႔ေပါ့ ေမေမရယ္…
ဓနေငြေၾကး မၾကြယ္ဝခဲ့ေပမယ့္
လွပဖူးခဲ့တဲ့ မိသားစုအတိတ္ကာလေတြကို
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ…..
ရီဝိုင္းၿပန္လုပ္လို႔ မရေတာ့တာလည္း
အေသအခ်ာေပါ့ ေမေမရယ္…

”လေရာင္”ကို ေပြ႔ယူ ေထာင္ဖမ္းဖို႔အတြက္
ၿမဝါးရုံ ေအာက္ဖက္ဆီက
စံပယ္ရုံေလးေဘး ဂစ္တာသံေပးရင္း
ေတးသီခ်င္းလုပ္ သံစဥ္ထုတ္ခဲ့ဖူးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက
က်ေနာ္ ဘာကိုမွ သိပ္မမုန္းတတ္ခဲ့ေသးပါဘူး ေမေမရယ္…

အမုန္းတရားေတြက
ခုလို စြတ္စိုတဲ့ မိုးေႏွာင္းကာလတခုမွာပဲ
က်ေနာ့္လို ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ့ ရင္ခြင္ကိုၿဖန္းပက္လို႔
က်ေနာ္ဟာ အာဃာတလက္သီးကို
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္တတ္ခဲ့တာေပါ့ ေမေမရယ္..

တဘဝစာလံုးနီးပါး
ထားစရာေနရာ ေခါင္းပါးခဲ့ရတဲ့
စိတ္ ကိုယ္စီကိုယ္ငွအတြက္
အိပ္ေမာက် အတိတ္ဒဏ္ရာေတြထၾကြလို႔
လက္သီးမာမာကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး
ေပါက္ကြဲမႈေတြကို ခါးခါးသီးသီးအန္ထုတ္မိၾကခါမွ
စိတ္ေတြ မလြတ္မလပ္ေနခဲ့ရတဲ့ တိုင္းၿပည္ထဲမွာ
ေၿခေတြ လက္ေတြပါ ထပ္ၿပီးေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတာက
ဘယ္လို ေလာကပါလ ဥပေဒသစိုးမိုးမႈေၾကာင့္မွန္းလည္း
က်ေနာ္ မခန္႔မွန္းတတ္ခဲ့ပါဘူး ေမေမ….

စကားလံုးေတြ
ကမ္းကုန္ေအာင္ ေၿပာခဲ့ၾကၿပီးတာေတာင္
အမွားဆံုး အေကာင္က
တရားရႈံးေအာင္ အဝိဇၹာဖံုးေနတုန္းမို႔
အေကာင္းဆံုး မ်ိဳးေစ့ကိုၾကဲဖို႔
လက္ပစ္ဗံုးကို ဆြဲ
ေမာင္းၿပန္ေအေက ေသနက္တလက္နဲ႔
ေတာနက္နက္ထဲ ဝင္ခဲ့မိတာ
က်ေနာ္မွားသြားခဲ့ပါသလား ေမေမရယ္…..

မတရားတာကို မတရားမွန္းသိလာတဲ့အခါ
ေတာ္လွန္ ပုန္ကန္တဲ့နည္း
အမ်ားၾကီး မရွိခဲ့ပါဘူး ေမေမ
ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕စကားနဲ႔ ပုန္ကန္ၾကသလို
က်ေနာ္က ဓားနဲ႔ ပုန္ကန္ခဲ့ပါတယ္ ေမေမ….

ေတာ္လွန္ ပုန္ကန္မႈေတြထဲမွာမွ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈဟာ
လက္တြန္႔ခ်င္စရာ အေကာင္းဆံုးနဲ႔
ေခ်ာက္ၿခားခ်င္စရာအေကာင္းဆံုး အလုပ္တခုပါပဲ ေမေမ….

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္ခ်စ္တတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ
က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္အၿပစ္ကိုယ္ၿပန္ၿပီး
မီးထြန္း လိုက္ရွာဖို႔အတြက္
မိမိကိုယ္မိမိ ေဝဖန္ဆန္းစစ္ေရးဆိုတဲ့
ေသနတ္တလက္ကို တဘဝစာေမာင္းတင္
ကိုယ့္အမွားကိုကိုယ္ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲဖို႔အတြက္ေတာ့
အတၱကို ပိုင္းၿဖတ္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ႏူိင္မယ့္
အသြားထက္ထက္ ဓားတလက္ေဆာင္ထားခဲ့ပါတယ္ ေမေမ…

စိတ္ခလုတ္ကို ေတ့ၿဖဳတ္ခံလိုက္ရတဲ့
ေန႔ရက္ေတြရဲ့ အစြန္အဖ်ားမွာ
နားႏွစ္ဖက္ပိတ္ၿပီး ထိုင္ေနခဲ့တာေတာင္
ေခြးေလေခြးလြင့္ တေကာင္ရဲ့
ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူေဟာင္ေနတဲ့အသံကို ၾကားေနရတုန္း
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မုန္းမိတဲ့အထဲမွာ
က်ေနာ့္ နားရြက္ႏွစ္ဖက္လည္းပါခဲ့ပါတယ္ ေမေမ…

ကိုယ္တန္ဖိုးထား ေလးစားရတဲ့
မိခင္လို အမ်ိဳးသမီးတေယာက္
သူမရဲ့ေန႔ရက္မ်ားစြာမွာ တံခါးအလံုပိတ္ခံထားရတာကို
အေဝးကေနၿပီး ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနရတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္စိႏွစ္လံုး
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ တတိုင္းတၿပည္လံုး အေမွာင္ခ်ခံထားရတာကို
အေဝးကေနၿပီး ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနရတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္စိႏွစ္လံုး
အဲဒီမ်က္စိႏွစ္လံုးကို က်ေနာ္သိပ္မုန္းေနခဲ့မိၿပီ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မုန္းတဲ့အထဲမွာ
က်ေနာ့္ မ်က္စိႏွစ္လံုးလည္းပါခဲ့ပါတယ္ ေမေမ…

တကယ္ေတာ့
က်ေနာ့္ရဲ့ အိမ္ေၿခယာေၿခမဲ့ ေၿခေထာက္ေတြက
အေမရိကားေရာက္ေနေပမယ့္
ေလွ်ာက္စရာ ေၿမပံုေပ်ာက္ေနရၿပီး
ေခ်ာက္နက္နက္ၾကီးထဲ က်ေနခဲ့ရတုန္းေပါ့ ေမေမ….

က်ေနာ့္ ဘဝေပး လြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့
ယဥ္ခဲ့မိသမွ် စိတ္ကူးေတြက
ခုခ်ိန္ထိ မည္း နက္ ေမွာင္ ၿပာ
ဟိုတစဒီတစ အမႈိက္ေတြသာၿဖစ္ေနခဲ့ရေပါ့ ေမေမရယ္…

အမွတ္ထင္ထင္ အိုမင္းလာၿခင္းေတြရဲ့
စကၠန္႔ မိနစ္နဲ႔ နာရီ.. ၿပီးေတာ့..ေန႔ေတြ လေတြ
ႏွစ္ေတြ ရာစုေတြရဲ့ အေရးအေၾကာင္းေတြ အေပၚမွာ
ရာသီခြင္စူးေနၾကတဲ့
အနီရင့္ေရာင္ ဆူးခက္ေတြကသာ
သိသိသာသာ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကပါတယ္ ေမေမရယ္…

တသက္လံုး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့တဲ့
က်ေနာ့္ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို
ဘယ္နားသြားထားခဲ့ရမွာလဲ ေမေမေရ
မဟုတ္ဘူး…က်ေနာ္ဒီလိုအၿဖစ္မခံႏူိင္ဘူး ေမေမ
ရာခိုင္ႏႈန္းတခ်ိဳ႕တဝတ္ အေပၚမွာ
ရာခိုင္ႏႈန္းတခ်ဳိ႕တဝတ္ေလာက္ ေပးဆပ္ရမွ
က်ေနာ္..ဒီည ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ႏူိင္မွာပါ ေမေမ…

”အၿမဲတမ္း ေနေကာင္းပါတယ္” ဆိုတဲ့လူဟာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မသိမသာညာေနခဲ့မိသူေပါ့ ေမေမ…
ဒီမွာေတာ့….လူခ်င္းနီးၿပီး
စိတ္ဆယ္ကမၻာေလာက္စီ ၿခားေနၾကတဲ့
ဘာသာေဗဒမတူသူေတြနဲ႔
ႏႈတ္ခြန္းဆက္ ေဗြေဆာ္ဦးစကားကလြဲရင္
က်န္တာေတြ အားလံုးက
ေရေပၚမွာေရးၿခစ္ခဲ့မိတဲ့ အရုပ္ေတြလို
ေကာက္ေၾကာင္းေတြက လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္
ေလာကနယ္ပယ္မွာ
က်ေနာ္လည္း မငယ္ေတာ့ပါဘူး ေမေမ….

မစိမ္းမက်က္ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတိုင္း
”ဟိုင္း”တလံုးကလြဲရင္
ေၿပာစရာစကား တၿခားဘာမွမရွိ
ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္မႈေတြကို
မလိုအပ္ပဲ အပိုအိတ္ေထာင္ထဲ
ထပ္ၿပီး ဇြတ္မထည့္ခ်င္ေတာ့တာ
ဘဝကေပးလာတဲ့ သင္ခန္းစာတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ပါ ေမေမ…

မနက္ဖန္အေၾကာင္း မစဥ္းစားမိတာကလည္း
မနဲလွေတာ့တဲ့ မေရမရာ မေန႔တေန႔ေတြနဲ႔
အဖန္တရာေတ မေသမခ်ာ ဒီကေန႔ေတြေၾကာင့္ပါ ေမေမ
ဒါေပမယ့္…က်ေနာ္ဟာ
ပစကၡမွာ တည့္တည့္ပဲေနဖို႔ၾကိဳးစားေနပါတယ္ ေမေမ…

ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္
ေမေမတားၿမစ္ခဲ့တဲ့ သစ္သီး
က်ေနာ္ဟာ ခုခ်ိန္ထိ ၿမည္းေတာင္မၿမည္းၾကည့္ခဲ့ပါဘူး
ဒါေၾကာင့္လည္း
ေမေမ ေမြးဖြားသန္႔စင္ေပးခဲ့တဲ့
ရုိးသားၿခင္း ဂုဏ္အရွိန္
ခုခ်ိန္ထိေတာ့.အေရာင္မမွိန္ခဲ့ေသးပါဘူး ေမေမ…

ေမေမ
ေမေမေမြးဖြားေပးခဲ့လို႔
လူလားေၿမာက္ခဲ့တဲ့ ေမေမ့သား
ေလာကပါလတရားထဲ
အမွားနည္းေအာင္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့တိုင္
အနည္မထိုင္ေသးတဲ့ အမွားတခ်ိဳ႕အတြက္
လည္ပတ္ၿခင္း သံသရာဝဲဂယက္မွာေတာ့
ခဲဖ်က္တခုကို ခဲရာခဲဆစ္ရွာေဖြေနရတုန္းေပါ့ ေမေမ…

၄၀မွ ဘဝစတယ္လို႔ တခ်ိဳ႕ကေၿပာၾကတဲ့တိုင္
ေမေမ့သား…က်ေနာ္
ေလာကရဲ့ သင္ပုန္းၾကီးတန္းမွာတင္
ဘဝစာေမးပြဲေတြ တဖုန္းဖုန္းက်
တခါတရံ ခြက်တတ္ခဲ့သူမို႔
လူမႈေရးသတ္ပံုေတြလည္း လံုးလံုးမလွခဲ့ေသးပါဘူး ေမေမ…

သို႔….ေမေမ
ေဟာဒီ စက္တင္ဘာလရဲ့ ေနာက္ဆံုးတရက္မွာ
ေဟာဒီကဗ်ာကို ၂၁ႏွစ္စာဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး ေရးၿဖစ္တဲ့အတြက္
ေမေမ့ႏွလံုးသားနဲ႔ ဖတ္ရႈနားလည္ႏူိင္ခဲ့ေသာ္
က်ေနာ္ေက်နပ္ေနေပ်ာ္မွာပါ ေမေမ
မာတာမိခင္၏ ေက်းဇူးအား
အမိႏူိင္ငံကို ခ်စ္ၿမတ္ေသာစိတ္ထားၿဖင့္
ေဖးမကယ္တင္ ေပးဆပ္ၿခင္းအမႈကို ၿပဳပါရေစ ေမေမ……….။