”လြယ္လြယ္ေလးကိုမ်ား”

ဒီအက္ေၾကာင္းက ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနၿပီ
အင္း…..သိတယ္ဗ်
က်ေနာ္လည္း ရုန္းရင္းကန္ရင္း ခုန္ေပါက္ရင္းကိုးဗ်
ေဟာဗ်ာ…ေၿပာရင္းဆိုရင္း
ေလသံက
အက္ေၾကာင္းထပ္ ဓာတ္ၿပားေဟာင္းၾကီးွဆီကိုပဲ
တန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္သြားၿပန္ပါၿပီ…

ခက္ပါသေကာဗ်ာ…
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တုသလားစစ္သလားေတာ့
ေသေသခ်ာခ်ာ ၿပန္ဆန္းစစ္ဦးမွ
အက္ေၾကာင္းေတြထပ္ေနတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္….

ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ
ဘာသာေဗဒတူသူမရွိ
စကားေၿပာေဖာ္လူကမရွိဆိုေတာ့လည္း ပိုဆိုးတယ္ဗ်…

ဒါနဲ႔
ခင္ဗ်ားနဲ႔စကားေၿပာတဲ့ အေၾကာင္းကို
က်ေနာ္ ဒီစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ခ်ေရးလိုက္ရမလား
ၿဖစ္တာေသခ်ာတယ္ေနာ္.
ခင္ဗ်ားပဲေၿပာတာ မြန္းက်ပ္မႈေတြကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး
လူေတြကို လမ္းေဘးကေဖး ေပးမအိပ္ဖို႔ဆိုတာ….

ကဲ…ခင္ဗ်ားဘက္ကေသခ်ာၿပီဆိုရင္
က်ေနာ္ ကဗ်ာစေရးေတာ့မယ္
ခင္ဗ်ားက တိုက္တြန္းလို႔သာ
က်ေနာ္ ဒီကဗ်ာကိုေရးၿဖစ္သြားခဲ့တာပါ
တကယ္တမ္းက်ေတာ့..
ဒီကဗ်ာအတြက္
က်ေနာ့္မွာ ကုန္ၾကမ္းတစက္မွ မရွိခဲ့ပါဘူး…

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္
အက္ေၾကာင္းေတြ တရစ္ၿပီးတရစ္ထေနတဲ့
မြန္းက်ပ္မႈတံတိုင္းကို ရုိက္ခ်ိဳးၿပီး
အနာဂတ္ ခရီးသစ္တခုထဲက
လက္ေတြ႔တံတားတခုဆီကို
ကိုယ္တိုင္လမ္းခင္းၿပီး ကိုယ္တိုင္ေမာင္းႏွင္ဖို႔
က်ေနာ္..ဒီကဗ်ာကို ေမာင္းတင္ၿပီးေရးလိုက္ၿပီ သူငယ္ခ်င္းေရ..

အလာပ သလာပေတြကိုၿဖဳတ္လိုက္ခ်င္ရင္
အေပၚအပိုဒ္ေတြထဲက က်ေနာ္ေရးထားခဲ့တာေတြကို
မဖတ္ရင္မဖတ္နဲ႔ေတာ့…..ၿဖစ္ပါတယ္…
ဒါေပမယ့္ အေပၚအပိုဒ္ေတြကိူ
ခင္ဗ်ား.ဖတ္ၿပီးၿပီမဟုတ္လား
အဲဒါကိုေၿပာတာေပါ့..လြယ္လြယ္ေလးပါဆိုတာ….

တကယ္တမ္း…
က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကိုေၿပာၿပခ်င္ေနတာက…
ေက်ာင္းကို ဇရပ္ထင္တဲ့လူေတြနဲ႔
ေဝးရာမွာေနရင္း
ေကြကြင္းရၿခင္း သီခ်င္းကို
ေၿပာင္းၿပန္လုပ္ဆိုၾကည့္မိတဲ့အခါ
အေတာ္ၾကာၾကာ မေပ်ာ္ပိုက္လာခဲ့မိတဲ့စိတ္
ဒီတညမွာ
ေဟာဒီကဗ်ာေၾကာင့္ပဲ
က်ေနာ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္မိေတာ့မယ္ဆိုတာပါပဲ
ကဲ…ၿပီးပါၿပီ……
ဒီေလာက္ပါပဲ သူငယ္ခ်င္းေရ
ကဗ်ာၿဖစ္မၿဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္းမသိဘူးဗ်
ေပ်ာ္သလိုဖတ္ၿပီး ေတာ္သလိုသာမွတ္ေပေတာ့ဗ်ာ….။

သူငယ္ခ်င္းၾကီးကိုေက်ာ္သက္နဲ႔စကားေတြေၿပာၿပီး ေရးၿဖစ္သြားတာပါ။