”ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးကို ဦးေႏွာက္နဲ႔ၿဖဳတ္ၾကည့္ၿခင္း”

အရုိင္းစိုင္းဆံုး မုန္တိုင္းက
ငါတို႔ကမ္းေၿခကိုမွ ေရြးၿပီး စတည္းခ်ရတယ္လို႔….

အေရးၾကီးၾကီး မၾကီးၾကီး
ေသြးနီးေနမွ လက္ပမ္းမက်ႏုိင္မယ့္
ပင္လယ္ၿပင္ခရီးကို
တနည္းမဟုတ္ တနည္းနဲ႔ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ၿဖတ္ရမယ္….

အေၿဖေတြကို
ေမးခြန္းထဲ ၿပဴးၿပဲ ရွာၾကည့္မိေတာ့
သံုးရာေၿခာက္ဆယ့္ငါးရက္ဆိုတဲ့ တႏွစ္မွာ
စိုက္ထုတ္မႈက ဘယ္ႏွစ္နာရီစာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေလ်ာ့ေနတယ္မသိ…

အားေတြသြန္လိုက္ၾက အခြံေတြစိုက္လိုက္ၾကနဲ႔
ဘယ္လိုစီးဆင္းမႈမ်ိဳးမွ မေပါက္ေရာက္တဲ့အခါ
ဘဝကို ပစ္ကြင္းတခုလို သေဘာထားရင္း
ဘဝထဲကို အလိုမက်ၿခင္း ၿမားေတြတစင္းၿပီးတစင္း ပစ္ခြင္းေနမိၾက….

အေအးမိ ႏွာေစးတာေလာက္ဆိုရင္ေတာ့
ငယ္ငယ္က အေၿပာင္အပ်က္ေၿပာသလို
ဒါေလးမ်ား….ဘာမီတြန္ေသာက္ ေပ်ာက္ေပါ့…

အေတြးေတြကို
တခ်ပ္ေမွာက္ဖဲလို ကစားၾကည့္ေတာ့လည္း
တစ္ကိုးကင္း ေထြခင္းေနရတဲ့ ကႏၱာရထဲ
ေရလိုက္လြဲေနတဲ့ ၾကမၼာမြဲမြဲကိုပဲ အစိမ္းလတ္လတ္ေတြ႔ေနရေသးတယ္…

ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ေနရတဲ့ အၿဖစ္ထက္
ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်ေနရၿခင္း အၿဖစ္ထက္
တက္က်ိဳးလို႔ လက္နဲ႔ထိုးေလွာ္ေနရတာကမွ
တေန႔တလံ ပုဂံအနား တေရြ႕ေရြ႕ အေရာက္သြားႏုိင္ဦးေတာ့မယ္…

အေၿဖထြက္ဖို႔အတြက္
အတိတ္ေန႔ရက္ေဟာင္းေတြနဲ႔ မီးေမာင္းထိုးရွာခဲ့ၾကၿပီးၿပီ
ဆီကုန္တာသာ အဖတ္တင္ခဲ့တယ္
လက္တေလာေန႔ရက္ေတြရဲ့ တတိတိတိုက္စားမႈေတြေအာက္
ေနညိဳမွာ လမ္းမေပ်ာက္ေအာင္ ေၿခတိုေအာင္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရဦးမယ္…….။