ရနံ႔မေမႊးႏုိင္ေတာ့တဲ့ စပယ္ပင္မကေလး … သို႔

ဘုရားသခင္အေၾကာင္းေၿပာေတာ့
သူမက ရယ္ေမာတယ္။
ရယ္လိုက္ရင္ ၿမစ္တစင္းလိုပဲ
တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့
သူမရဲ့ ရယ္ေမာၿခင္းေတြထဲကို
က်ေနာ္က က်ေနာ့္စိတ္ေတြနဲ႔ ရြက္လႊင့္ေနခဲ့လိုက္မိတယ္။

အဲဒါ…
လြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက
ၿပန္မလွန္ၾကည့္ၿဖစ္ေတာ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေတြထဲမွာေပါ့။

အခုေတာ့ …
က်ေနာ့္ စပယ္ပင္ကေလးက
သူမရဲ့ ပန္းပြင့္တပြင့္ခ်င္းစီေပၚမွာ
မြန္းၾကပ္မႈေတြကို ကပိုကရုိ လိမ္းက်ံလို႔ ….

ဖုန္ထူတဲ့ လမ္းမေပၚမွာ ေသာကကို ေနပူစာလႈံလို႔…

ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ အမႈခင္းအမႈရာေတြထဲမွာ
ဘုရားသခင္လည္း တေရးတေမာမွ မအိပ္စက္ႏုိင္
မိုးစင္စင္လင္းကတည္းက တသသ တေနၾကတဲ့
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေပါင္း သန္းေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္ရဲ့ စကၠန္႔တံေတြေပၚမွာ ။

အခုေတာ့လည္း
ဘုရားသခင္ရဲ့ အလိုေတာ္အတိုင္း
ၿပန္မႏုိးေတာ့တဲ့ အိပ္ေပ်ာ္ၿခင္းေတြထဲမွာ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေနၾကသူေတြက
နင္နဲ႔ငါ့ကို ၿပန္ၿပီးအမွ်ေဝရမယ့္ ကိန္းၾကီးဆိုက္ေနပါၿပီ စပယ္ပင္မကေလးေရ ။