Friday, January 29, 2010

ရနံ႔မေမႊးႏုိင္ေတာ့တဲ့ စပယ္ပင္မကေလး … သို႔

ဘုရားသခင္အေၾကာင္းေၿပာေတာ့
သူမက ရယ္ေမာတယ္။
ရယ္လိုက္ရင္ ၿမစ္တစင္းလိုပဲ
တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့
သူမရဲ့ ရယ္ေမာၿခင္းေတြထဲကို
က်ေနာ္က က်ေနာ့္စိတ္ေတြနဲ႔ ရြက္လႊင့္ေနခဲ့လိုက္မိတယ္။

အဲဒါ…
လြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက
ၿပန္မလွန္ၾကည့္ၿဖစ္ေတာ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေတြထဲမွာေပါ့။

အခုေတာ့ …
က်ေနာ့္ စပယ္ပင္ကေလးက
သူမရဲ့ ပန္းပြင့္တပြင့္ခ်င္းစီေပၚမွာ
မြန္းၾကပ္မႈေတြကို ကပိုကရုိ လိမ္းက်ံလို႔ ….

ဖုန္ထူတဲ့ လမ္းမေပၚမွာ ေသာကကို ေနပူစာလႈံလို႔…

ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ အမႈခင္းအမႈရာေတြထဲမွာ
ဘုရားသခင္လည္း တေရးတေမာမွ မအိပ္စက္ႏုိင္
မိုးစင္စင္လင္းကတည္းက တသသ တေနၾကတဲ့
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေပါင္း သန္းေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္ရဲ့ စကၠန္႔တံေတြေပၚမွာ ။

အခုေတာ့လည္း
ဘုရားသခင္ရဲ့ အလိုေတာ္အတိုင္း
ၿပန္မႏုိးေတာ့တဲ့ အိပ္ေပ်ာ္ၿခင္းေတြထဲမွာ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေနၾကသူေတြက
နင္နဲ႔ငါ့ကို ၿပန္ၿပီးအမွ်ေဝရမယ့္ ကိန္းၾကီးဆိုက္ေနပါၿပီ စပယ္ပင္မကေလးေရ ။

7 comments:

ကိုခ်စ္ေဖ said...

ျပန္မနိူးနိုင္တဲ့သူေတြက အမွ် မေ၀လဲ..က်ေနာ္ကမွ်ေ၀ပါတယ္ဗ်ာ..ရွင္လူေတြရဲ့ေ၀ဒနာကို

ဒ႑ာရီ said...

အကို ကဗ်ာအဖြဲ႔ေလးက အရမ္း ဖတ္လို႔ ေကာင္းတာပဲ..။ "ဖုန္ထူတဲ့ လမ္းမေပၚမွာ ေသာကကို ေနပူစာလႈံလို႔"
မွန္လိုက္တာ အကိုရာ.. အဲဒီ စာသားေလးကို အရမ္းၾကိဳက္တယ္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

သဒၶါလိႈင္း said...

ေကာင္းလုိက္တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ အကိုေဆာင္းယြန္းလ...

ခင္တဲ့
သဒၶါ

မိုးစက္အိမ္ said...

ဖုန္ထူတဲ့ လမ္းမေပၚမွာ ေသာကကို ေနပူစာလႈံလို႔…
:)

Unknown said...

စပယ္နံ႔ေတြကို လာထိေတြ႔သြားပါတယ္..

ကုိေအာင္ said...

ကုိေဆာင္းေရ ကဗ်ာလာဖတ္တယ္အကုိ၊ အကုိ႕ေမြးေန႕နဲ႕ တုိက္ဆုိက္ေနခဲ့ရင္ happy birthday ပါ အကုိ။

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ကိုေဆာင္းေရ....
ညီ ကဗ်ာေလးလာဖတ္တယ္ဗ်ာ...
မွန္တာေျပာရရင္...အစ္ကို႔ကဗ်ာေလးေတြတင္လိုက္တိုင္းေရာက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ဖတ္တယ္...။ ေနာက္ေတာ့ ခံစားမိတယ္...။ ဒါေပမယ့္ ေကာ္မန္႔ေရးခါနီးက်ရင္ ဘာေရးရမွန္းမသိေတာ့ဘူး....။ ခံစားရတာ...၊ ေတြးမိတာေတြက မ်ားေနလို႔ေလ....။
”စည္းၿခားထားတဲ့ နံရံ တံခါးေတြရဲ့ အေၾကာင္း” နဲ႔
”အလင္းဆာေနတဲ့ ကဗ်ာ.. ဒဏ္ရာကေဖးထဲမွာ အသက္ရႈမဝတဝနဲ႔” ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္မွာလည္း...ဒီအတိုင္းပါပဲ...။
ခဏခဏလာဖတ္ျဖစ္တယ္...။ ဖတ္တိုင္းလည္း...အသစ္လိုပဲ..ျပန္ျပန္ခံစားမိရတယ္...။
အစ္ကို႔ရဲ႕ကဗ်ာေတြကို...အရမ္းႏွစ္သက္စြာဖတ္ေနခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ...။

ခင္မင္ေလးစားေနမိတဲ့ညီ...
ဏီလင္းညိဳ