Tuesday, February 16, 2010

”ညီမေလးနဲ႔ၿပန္ေတြ႔တဲ့ေနတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ”

ေခတ္မီ အင္တာနက္ကမၻာၾကီးရဲ့
ၾကီးၿမတ္တဲ့ မဟာေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္
ငါတို႔အခ်င္းခ်င္းၾကား ၿဖတ္ေတာက္ၿခင္းခံထားရတဲ့
ဆက္သြယ္မႈ ေတးစာသားေတြကို
တံတားတခုအၿဖစ္
ခုလို…ၿပန္ဆက္ခြင့္ရခဲ့တာေပါ့ ညီမေလးရယ္….

ဆယ္စုႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၿခားၿခား
ယူဇနာမိုင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး
တေသြးတစိတ္တည္း ဆက္သြယ္ထားမႈမွာေတာ့
ေခတ္မီနည္းပညာေတြ မလိုခဲ့သလို
မာစတာနဲ႔ပီအိတ္ခ်္ဒီဘြဲ႔ေတြလည္း မလိုခဲ့ပါဘူး….

ညီမေလးေရ
ငါတို႔ စိတ္အခ်င္းခ်င္း ထံုကူးထားခဲ့ၾကတဲ့
သတင္းပြင့္နဲ႔ စကားပန္းေတြရဲ့
သင္းရနံ႔ေတြကိုေတာ့
ဘယ္လို မာရ္နတ္မ်ိဳးေတြကမွ
သူတို႔ရဲ့ မာယာအတတ္ေတြနဲ႔
ခိုးယူလွည့္ဖ်ား စည္းၿခားလို႔ရခဲ့မွာမဟုတ္ပါဘူးကြယ္…..

တေခတ္တခါဆီက
ႏွလံုးသားရွိသူေတြေနတဲ့ အရပ္မွာ
ရင္ဘတ္နဲ႔ စိုက္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့
အၿဖဴထည္သက္သက္ သစ္တပင္ထက္က
ဆႏၵသစ္ရြက္ ကိုင္းဖ်ားခက္လက္ေတြေပၚမွာ
ေခတ္အဆက္ဆက္ မႏြမ္းတဲ့ပန္းေတြ
တပြင့္ေၾကြရင္ ႏွစ္ပြင့္ေဝေနမယ္ဆိုတာ
ကမၻာကုန္တည္သမွ်
ယံုၾကည္စိတ္ခ်ထားပါတယ္ ညီမေလးရယ္……

ေခတ္မီနည္းပညာေတြရဲ့
ေက်းဇူးေတာ္အနႏၱေၾကာင့္
အခုေရးၿဖစ္တဲ့ ေဟာဒီကဗ်ာဟာ
ညီမေလးရဲ့ ရင္ဘတ္ထဲမွာ
ခြန္အားတခုအၿဖစ္ ပြင့္သစ္ပါေစလို႔ဆုေတာင္းရင္း
တရားမဲ့ၿခင္းေတြခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစဖို႔ …….အာမင္.။ ။

12 comments:

Nge Naing said...

ကဗ်ာလာဖတ္သြားပါတယ္။ အင္တာနက္ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေ၀းေနသူေတြလည္း နီးနီးေလးလိုပဲ လိုအခန္းနံရံေလာက္ေတာင္ မျခားပဲ အတူတူ ေတြ႔ေနရသလိုပဲေနာ့္။

လင္းဒီပ said...

တကယ္ျပန္ေတြ႕ၾကသလိုပါပဲ...
ဆိုင္ဘာစက္ဝန္းထဲ...
ပံုရိပ္ေတြ အသံေတြ ေငးေမာ နားေထာင္ရင္း တခါ ျပန္ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ ရခဲ့

ဒ႑ာရီ said...

၀မ္းသာပါတယ္ အကိုေရ.. ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း ေ၀းေနခဲ့တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ ဒီလို နည္းပညာေတြေၾကာင့္ ခုလို ျပန္ေတ႔ြရတယ္ဆိုတာ ၾကားရတဲ့ အတြက္ပါ။

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ကိုေဆာင္းေရ....
အေနဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း.... ရင္ဘတ္ျခင္းတူရင္...စိတ္ႏွလံုးသားခ်င္းကေတာ့ နီးေနမွာေပါ့ေနာ္ဗ်ာ....။
ကဗ်ာေလးကို ခံစားဖတ္သြားပါတယ္အစ္ကို....
ခင္မင္ေလးစားရင္းနဲ႔
ညီ....
ဏီလင္းညိဳ

ေမ့သမီး said...

အကိုေရ နည္းပညာေက်းဇူးေၾကာင့္ တၿမိဳ႕တည္းသား တခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အင္တာနက္မွာလာဆံုတာလည္းရိွတယ္ေလ။ :D

သဒၶါလိႈင္း said...

ကိုေဆာင္းေရ..
ကဗ်ာေလးကိုခံစားဖတ္သြားပါတယ္။ တခါတေလမွာ အေ၀းမွာေနေပမဲ့ အင္တာနက္ေက်းဇူးေၾကာင့္ နီးခြင့္ရေစတယ္။ လူခ်င္းနီးေနေပမဲ့ စကားမေျပာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြ ရိွၾကတယ္ေနာ္.

ခင္တဲ့
ညီမသဒၶါ

ရီမိုးျပည္ ့ said...

အစ္ကို ေဆာင္းယြန္းေရ...

ညီမလဲ ဒါေလးအားကိုးျပီး မိသားစုနဲ ့ဆက္သြယ္ေနရတာ... အစ္ကို ့ကဗ်ာေလးဖတ္ျပီး ခံစားမူ ့ေတြထပ္ရသြားပါတယ္...

Flower said...

ကဗ်ာေလးကို သေဘာက်မိပါတယ္..
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ နည္းပညာေၾကာင္႕
ေ၀းေနသူေတြ နီးေစတာ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါေနာ္
ဒါေလးကို ကဗ်ာေလးျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႕ျပထားတာကိုက
ၾကည္ႏူးစရာေလးပါ

ေက်းဇူးပါရွင္...

ေႏြဆူးလကၤာ said...

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္လည္း ႏွစ္အတန္ၾကာ အဆက္အသြယ္ျပတ္ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္း မသိတဲ႔ ညီမေလးတစ္ေယာက္ကို Facebook မွာ ျပန္ေတြ႔ၿပီး ဂ်ီေတာ့နဲ႔ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္ဗ်။ တကယ္ေတာ္တာေတာ့ က်ေနာ့္တူမဝမ္းကြဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္တန္းကို တစ္ခန္းထဲက အတူတူ ေအာင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြပါ။ ဒါနဲ႔ မေန႔က မိုးမခမွာ ဖတ္ရကတည္းက က်ေနာ္ ကူးၿပီး သူ႔ဆီ ပို႔ခဲ႔ပါတယ္။ ခုမွ ခြင့္ေတာင္းရတယ္ေနာ္ ဟီး။

မိုးစက္အိမ္ said...

ေခတ္အဆက္ဆက္ မႏြမ္းတဲ့ပန္းေတြ
တပြင့္ေၾကြရင္ ႏွစ္ပြင့္ေဝေနမယ္ဆိုတာ
ကမၻာကုန္တည္သမွ်
ယံုၾကည္စိတ္ခ်ထားပါတယ္

အမွန္ပါဘဲအစ္ကိုေရ ...

သိဂၤါေက်ာ္ said...

ညီမေလးနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ေနျပီဆို ဝမ္းသာပါတယ္ အစ္ကို...

ေက်ာ္ညိဳေသြး said...

ကဗ်ာေလးဖတ္ရတာ ရင္ထဲထိတယ္
ၾကိဳက္တယ္ဗ်။