”ေမတၱာနဲ႔လင္းမယ့္ ၿပတင္းတံခါးေတြကို ဖြင့္လိုက္ၾက”

တိမ္ေတြေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းမေပၚက
သဘာဝရဲ့ဂီတသံဟာ စည္းဝါးမမွန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး....

၂၁ရာစုရဲ့ ပထမဆယ္မ်က္ႏွာဟာ
အိုင္းအနာဝတ္ရုံကို ၿခံဳၿပီး
ကမၻာၾကီးကိုကိုင္လႈပ္ပစ္ခဲ့တာ ဘာမွေတာင္မၾကာလိုက္ေသးဘူး..

အခု..
စစ္ေသြးၾကြေနတဲ့ ကမၻာၾကီးထဲက
စီးပြားပ်က္ကပ္ဟာလည္း
သူ႔ရဲ့မ်က္ရည္သီခ်င္းကို Fade Out မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေသးဘူး...

မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြကို လွန္ဖတ္ၾကည့္ရင္
ငိုေနတဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔
မၿပံဳးႏုိင္တဲ့ကာတြန္းေတြကို မဖတ္ပဲေတြ႔ေနရတယ္...

အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာလည္း..
ေသြးထြက္ေနတဲ့ ၿဖစ္ရပ္မွန္ေတြရယ္
ရာသီအေမွာက္အမွားမွာ ေဖာက္ၿပားေနသူ လူတစုအေၾကာင္း
သတင္းေဆာင္းပါးေတြကို မဖတ္ပဲေတြ႔ေနရတယ္...

ေကာင္းကင္ၾကီးၿပာဖံုးတဲ့ အေၾကာင္းကစလို႔
ေရၿပတ္လပ္ ေမတၱာငတ္မြတ္တဲ့ အေၾကာင္းအဆံုး
အစစနဲ႔အရာရာကို ေခါင္းအံုးေအာက္ထားရင္း
အိပ္မေပ်ာ္ၿခင္းေတြနဲ႔ စစ္မက္ခင္းေနရေတာ့တာပဲ....

ကဗ်ာသီခ်င္းေတြနားေထာင္လို႔ သတင္းေဆာင္းပါးေတြဖတ္ၿပီး
အိမ္ၿပတင္းေပါက္ၾကီးေတြကို ဖြင့္ၾကည့္ရုံေလာက္နဲ႔ေတာ့
ရႈခင္းစိမ္းေတြရဲ့ ဂီတကို
သူတို႔ေရာငါတို႔ပါ နားဆင္ခြင့္ရႏုိင္ၾကမွာမဟုတ္ေသးဘူး...

အားလံုးရဲ့ ေမတၱာတံခါးကို
စိတ္ထားမွန္မွန္နဲ႔ ဖြင့္ႏုိင္မယ့္အခ်ိန္က်မွပဲ
သဘာဝရဲ့ဂီတဟာ စည္းခ်က္ဝါးခ်က္မွန္ၿပီး
ငါတို႔လည္း အလင္းမွန္တဲ့မနက္ၿဖန္ရဲ့ကဗ်ာေတြကို ေရးႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္...။ ။