”ေခတ္ေပၚဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္သီခ်င္း”

အပ်င္းေၿပရေအာင္
သတင္းေတြ နားေထာင္ေနတာမဟုတ္ဘူး
စိတ္ရူးေပါက္တိုင္း ေပါက္ကြဲၿပီးေလွ်ာက္ဆဲေနတဲ့
ေမာင္းကြဲေအာ္လံၾကီးေတြကိုလည္း နားၿငီးတယ္..

ႏွိပ္ၿပီဆိုရင္လည္း
အေညာင္းေၿပေအာင္
ဘူဒိုဇာနဲ႔သာတက္ၾကိတ္ပစ္လိုက္ေပါ့
စႏၵယားခလုတ္ကေလးေတြကို မလႈပ္တလႈပ္ႏွိပ္သလိုမ်ိဳးွ
တိုးတိုးတိတ္တိတ္
ခိုးခိုးႏွိပ္ေနတာေတြကို ၿမင္ရေတာ့လည္း ခါးသီးတယ္...

မိုးသက္ေလၿပင္းေတြ
တနာရီမိုင္တေထာင္ႏႈန္းေလာက္တိုက္ေနတဲ့ လမ္းမွာ
”ပန္းေတြလန္းႏုိင္ေသးတာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္” လို႔
ေထြလီကာလီနဖူးေပၚကို
ဂေယာင္ေၿခာက္ၿခားလက္ဖဝါးတင္ၿပီး
မေယာင္ရာဆီလူးေနသူေတြကို ေတြ႔ရေတာ့လည္း
ေခတ္ပ်က္ၾကီးကိုပဲ အားနာတယ္...

တခါတေလ ကိုယ္ေဖာ့အေတြးနဲ႔
ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေငးေနတာေတာင္မွ
အလစ္ေခ်ာင္းေနတဲ့ သိကၹာၿဖိဳလက္ဝါးေစာင္းေတြက
ဂမူးရႈးထိုးသိုင္းကြက္နင္းၿပီး
အေမွာင္ၾကိဳေဂ်ာင္ၾကားကေန
ငလ်င္လႈပ္သလို ၿပိဳက်လာတတ္ေသးေတာ့
ၿပိဳက်လာတဲ့ လက္ဖဝါးေတြကိုပဲ သနားလာတယ္....

ဘရိတ္ဖက္စ္ကို
တိုင္းေရးၿပည္ရာဘီယာနဲ႔ ၿမည္းသူေတြမ်ားလာေတာ့
မလြတ္မကၽြတ္ႏုိင္ေသးသူေတြရဲ့ ဘဝကို သနားလာတယ္....

ေန႔လည္စာကို
ဒီမိုကေရစီေဝဖန္ေရးေဖ်ာ္ရည္နဲ႔ ေၿမွာခ်သူေတြမ်ားလာေတာ့
၆၅ႏွစ္အက်ဥ္းက်ေနသူေတြအတြက္ အားနာတယ္...

”ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးၾကီး အဓြန္႔ရွည္ပါေစ” လို႔
လက္သီလက္ေမာင္းတန္းၿပီး
ၾကင္ယာအသစ္ရဲ့ၿခင္ေထာင္ထဲမွာ ဒင္နာကိုစား
ဘလူးေလဘယ္လ္နဲ႔ ေလလံုးထြားသူေတြပိုမ်ားလာေတာ့
ငွက္ဖ်ားကို ေစာင္လိုၿခံဳၿပီး
ေတာ္လွန္စစ္အတြက္
အသက္ပံုအပ္ထားသူေတြရဲ့ ဘဝကို သနားလာတယ္...

အမွန္ကိုသိဖို႔ မွန္ကိုအၿပန္ၿပန္အလွန္လွန္ၾကည့္ၿပီး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဝဖန္ၾကည့္ဖို႔က်ေတာ့လည္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အားနာတယ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ သနားလာတယ္.။ ။