"""""' စိတ္ကူးကိုေက်ာ္ၿပီးမွ ၿမိဳ႕ေရာက္ႏုိင္တယ္ "

စိတ္ကူးထားတဲ့ အနာဂတ္ကို ထိုင္ၾကည့္ဖို႔အတြက္
အတိတ္အိပ္မက္ကို လက္မွတ္မၿဖတ္ခဲ့ရေသးလို႔.....

ရိကၡာမဝတဲ့ အတိတ္ကာလရဲ့
မီးေတာက္ေနတဲ့ ေခါင္းထဲမွာ
ခရီးမေပါက္တဲ့ ေခါင္းတြဲကို ဆဲေရးတိုင္းထြာေနခဲ့မိသလို
ထီးေပ်ာက္ေနတဲ့ မိုးကိုလည္း သူခိုးလို႔စြပ္စြဲေနခဲ့မိတယ္...

ပစၥဳပၸန္မွာ
ကမၻာဟာ ရြာသာသာပဲ က်န္တယ္ဆိုေပမယ့္
ဇာတိနဲ႔ ေၿခဦးမတည့္ခဲ့တဲ့ သကၠရာဇ္ေတြမွာ
ဘဝကို ခက္ဆစ္ဖြဲ႔ဖို႔ ခက္ခဲခဲ့သလို
အရင္လိုနက္နဲတဲ့ အားအင္ေတြက
ပါးၿပင္ေပၚကေန ဇရာရဲ့သေကၤတအၿဖစ္နဲ႔ ကြာက်ခဲ့ရတယ္...

အလံၿဖဴေထာင္ထားတဲ့ အရပ္မွာ
ေနဝင္တာကို ထိုင္ၾကည့္ခ်င္မိသူရဲ့ စိတ္ကူးဟာ
ကမၻာထက္က်ယ္သလို ပင္လယ္ထက္လည္း နက္ရႈိင္းခဲ့ပါတယ္...

ဝါက်မဆံုးခင္အထိေတာ့
မင္နီၾကက္ေၿခခတ္ေတြနဲ႔...ငါဟာ..
ၿမိဳ႕ကိုတည္ေဆာက္ လမ္းေဖာက္ေနရဦးမွာပဲ...

လမ္းဆံုးမွာ
ၿမိဳ႕ဟာ သူ႔အဘိဓမၼာနဲ႔သူေပါ့..။         ။