”ရႈံးနိမ့္ခဲ့ေလသူ”
ကိုယ့္ရဲ့ႏွလံုးသားမွာပန္းတစ္ပြင့္ကိုစိုက္
ၿပီးေတာ့…
အဲဒီပန္းပြင့္ကိုဘဲမင္းကအၿပီးၿပန္သိမ္းပိုက္ရက္ေလခဲ့…

ေပါ့ေပါ့ေလးခ်စ္စကားေၿပာတတ္ၿပီး
ေပါ့ေပါ့ေလးေတြးတတ္သူရဲ့မာယာပင္လယ္ထဲမွာ
ခဏတၿဖဳတ္နစ္ေၿမာသြားတာေတာင္မွ
ရခဲ့မိတဲ့အနာကမက်က္ေသးဘူး
ႏွလံုးသားမွာဆူးစူးသလိုနာက်င္ခံခက္
မင္းရက္စက္ခဲ့တယ္လို႔လည္းမစြပ္စြဲခ်င္ေတာ့ဘူး
ကိုယ္သာရုးမိုက္စြာရႈံးနိမ့္္ခဲ့ရသူပါ…

ကိုယ္ဟာ…
ဘာၿမဴဒါၾတိဂံထဲမွာလမ္းေပ်ာက္သြားသူလိုိမိ်ဳး
ကိုယ္ဟာ..
မုသားကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္ခဲ့ရသူလိုမ်ိဳး
ကိုယ့္ရဲ့နာရီေတြအားလံုးလည္းခိုးယူခံခဲ့ရ…

ေန႔ညမရွိေတာ့တဲ့ကိုယ့္ရဲ့ဘ၀မွာ
မင္းမ်က္ႏွာကိုကဗ်ာဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုလည္းၿပန္မတမ္းတခ်င္ေတာ့
ေခါင္းလည္းမေမာ့ခ်င္ေတာ့ဘူး..မင္းမ်က္ႏွာကိုေမာ္ဖူးဖို႔
ေခါင္းလည္းမငံု႔ခ်င္ေတာ့ဘူး..ရူးသြပ္စြာနဲ႔မင္းပါးၿပင္ကိုနမ္းရႈိက္ဖို႔…..

ေမ့ေဆးမပါဘဲ အစိမ္းလိုက္အခြဲခံခဲ့ရတဲ့အသည္း
ရဲရဲနီစရာေသြးလည္းမရွိေတာ့
မင္းေမာ့ေသာက္သြားတဲ့ကိုယ့္ရဲ့ႏွလံုးေသြးေတြထဲမွာ
အခ်စ္ရဲ့ဆဲလ္ေတြအကုန္ပါသြားခဲ့ေလၿပီ
မၿမင္ကြယ္ရာမွာမင္းေခါင္းေမာ့ၿပီးရယ္ရင္လည္းရယ္ႏူိင္တယ္
တကယ္ေတာ့…ကိုယ္သာရႈံးနိမ့္ခဲ့သူပါကြယ္….