Saturday, January 24, 2009

”ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုစာအေတြးမ်ားဆီမွ ေနာက္ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုစာဆီသို႔….”
ဆူဆူညံညံဂီတသံလိုထည့္ထားတဲ့ ဆဲလ္ဖုန္းထဲကဖုန္းေခၚသံၾကားလို႔ ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္
လိုက္ရင္း ဧရိယာကုဒ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကမဟုတ္ဘဲ တၿခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကတစ္
ေယာက္ေယာက္ကဖုန္းေခၚေနတာမွန္းသိလိုက္ရတယ္။ ဖုန္းထဲမွာတစ္ဖက္လူကစကားစ
ေၿပာေၿပာခ်င္းဘဲ ကိုယ္ကကိုယ့္ကိုဖုန္းဆက္တဲ့သူဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာကြဲကြဲၿပားၿပား
သိလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္အသက္
တစ္ႏွစ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကီးတဲ့ ေတာခိုရဲေဘာ္ရဲဘက္ေဟာင္းသူငယ္ခ်င္းအမၾကီးတစ္ေယာက္
ကဖုန္းထဲကေန ”ဟဲ့…..နင္ကပုသိမ္ကမဟုတ္လား!”တဲ့..”ဟုတ္တယ္ေလ မ…..ရယ္ က်ေနာ္
၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ရန္ကုန္ကေန ပုသိမ္ကိုေၿပာင္းသြားၿပီးဟိုမွာဘဲေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္ေလ
အေရးအခင္းမၿဖစ္ခင္အထိဆိုေတာ့ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပုသိမ္မွာေနခဲ့တယ္ေလဗ်ာ…
ဘာၿဖစ္လို႔လဲ!ေအး..ဒါဆိုဒီမွာပုသိမ္ကတစ္ေယာက္ကနင္နဲ႔စကားေၿပာခ်င္လို႔တဲ့..နင့္ကိုသူသိ
တယ္လို႔လည္းေၿပာတယ္.သူ႔နာမည္က………တဲ့…ဟုတ္လား..က်ေနာ္ေတာ့မသိဘူးထင္တာဘဲ.


ဒါေပမယ့္စကားေၿပာၾကည့္မယ္ေလ…ဟဲလို.အကိုကကို…..မဟုတ္လား အကိုေတာခိုသြား
တုန္းက ကို….ရယ္ ကို…..တို႔နဲ႔အတူတူမဟုတ္လား! ေအးဟုတ္တယ္ေလညီေလးရာ..ဒါနဲ႔မင္း
ကအကို႔ကိုသိလို႔လားလို႔က်ေနာ္ကသူ႔ကိုေမးလိုက္ေတာ့..အကိုကလည္းအေရးအခင္းတုန္းက
အကိုတို႔ပုသိမ္ကမထြက္ခင္မွာ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွေတာင္အိပ္သြားခဲ့ေသးတာဘဲ.တံတားၾကီး
လမ္းက ဦး……တို႔ေဘးအိမ္ကက်ေနာ္တို႔အိမ္ေပါ့..အကိုအဲဒီတံတားၾကီးလမ္းက ဦး…….ကို
မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား…က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာကေတာ့ဇေဝဇဝါရယ္ပါ..အေၿပးအလႊားနဲ႔လြန္ခဲ့
တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကိိုၿပန္ေတြးၾကည့္လိုက္မိမွခပ္ေရးေရးၿပန္ေပၚလာတဲ့ပံုရိပ္တခ်ိဳ႕ကို
အေၿပးအလႊားတစ္စစီလိုက္ေကာက္ၾကည့္ၿပီးမွဘဲ..ေအးေအးမွတ္မိၿပီ..ဒါနဲ႔မင္းကဘယ္တုန္း
က အေမရိကားကိုေရာက္လာတာလဲ.ၿပီးေတာ့ဘယ္တုန္းကၿမန္မာၿပည္ကထြက္လာတာလဲ.
ဘယ္ကေနၿပီးအေမရိကားကိုေရာက္လာတာလဲ..စသၿဖင့္..စသၿဖင့္..ေမးခြန္းေပါင္း
ေသာင္းေၿခာက္ေထာင္ေလာက္ကိုေမးလိုက္ၿပီးမွ တစ္ဖက္ကညီေလးကိုအားနာသြားၿပီး.ဟဲဟဲ
ေဆာရီးညီေလးရာ.အင္တာဗ်ဴးေမးသလိုေမးခြန္းေတြမ်ားသြားၿပီလို႔ေၿပာလိုက္ေတာ့.သူကရပါ
တယ္အကိုရာ.က်ေနာ္ထိုင္းကိုအရင္ေရာက္တာ ႏူိ႔ဘိုးဒုကၡသည္စခန္းမွာေနၿပီးမွ.အေမရိကား
ကိုေရာက္တာ ၇လေလာက္ဘဲရွိေသးတယ္.ပထမေရာက္ခါစတုန္းကေတာ့ဆူရွီလိပ္တယ္.အခု
ေလာေလာဆယ္ကေတာ့ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး.ပုသိမ္ကထြက္လာတာေတာ့ၾကာၿပီေပါ့ဗ်ာ.


က်ေနာ္ ”သစ္ေကာင္းအိမ္” ဆိုတဲ့ကေလာင္နဲ႔ကဗ်ာေတြေရးပါတယ္အကို…”ဟာ..သစ္ေကာင္း
အိမ္
ဆိုတာမင္းလား..ညီေလးကဗ်ာေတြကိုအကိုၾကိဳက္တယ္ကြ.ေအးတခ်ိဳ႕အကို႔သူငယ္ခ်င္း
ေတြေၿပာၿပလို႔မင္းက ပုသိမ္ကဆိုတာေတာ့သိတယ္.ဒါေပမယ့္လူခ်င္းတစ္ခါမွမၿမင္ဘူးေသး
တစ္ခါမွအခုလိုစကားမေၿပာဖူးေသးေတာ့ မင္းဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာအကိုလည္းဘယ္သိပါ့
မလဲကြာ.ေအးကြာဝမ္းသာပါတယ္.အကိုမင္းကဗ်ာေတြကိုမၾကာမၾကာဖတ္ရပါတယ္.မင္းရဲ့
ဘေလာ့ကိုေတာင္လာလည္ၾကည့္ၿပီးစီေဘာက္စ္မွာေတာင္စာေရးထားခဲ့ေသးတာ.ဟုတ္တယ္
အကိုအဲဒီဘေလာ့ကေတာ့က်ေနာ္အေမရိကားေရာက္ၿပီးမွ ဒီက ကိုဇာနည္ဝင္း လုပ္ထားေပး
တာ ေလာေလာဆယ္ေတာ့က်ေနာ္လည္းဘာမွဆက္မလုပ္ႏူိင္ေသးဘူး ေသေသခ်ာခ်ာေလ့
လာရဦးမွာ..ဒါနဲ႔အကိုကေရာဘာေတြလုပ္ေနလဲ.ေနာက္ၿပီးအကိုနဲ႔အတူတူပုသိမ္ကထြက္လာ
တဲ့ကိုေအာင္ခိုင္ၿမင့္ကေရာဘယ္မွာလဲ..ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုၿပီးက်ေနာ့္ကိုသူကၿပန္ၿပီးအင္
တာဗ်ဴးေမးခြန္းေတြေမးသလိုေမးၿပန္ပါေတာ့တယ္..ေအာင္ခိုင္ၿမင့္က ကေနဒါမွာ သူလည္းဘ
ေလာ့တစ္ခုလုပ္ထားတယ္.မင္းရဲေက်ာ္စြာ ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ကဗ်ာေတြေရးတယ္ေလ.သူကေတာ့့


http://8888newgeneration.blogspot.com/ ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔သူ႔ဘေလာ့မွာသတင္းေတြအမ်ားဆံုး
တင္တယ္။ အကိုကေတာ့ေလာေလာဆယ္ ေဖာ့ဝိန္းမွာဘဲေနတယ္.ေအဂ်င္စီတစ္ခုမွာအလုပ္
လုပ္ၿပီး ကဗ်ာေလးဘာေလးေရးၿပီးဘေလာ့တစ္ခုေပၚမွာအဲဒီကဗ်ာေတြတင္တယ္ဆိုပါေတာ့..
ေဆာင္းယြန္းလ ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ေပါ့ကြာ…ဟာ..အကိုက ေဆာင္းယြန္းလ လား!ဆိုၿပီးသူကဒီ
တစ္ခါအံ့ၾကေနၿပန္ပါတယ္.က်ေနာ္အကို႔နာမည္ကိုသိေနတာၾကာၿပီ.ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္းသာ
သိမေနခဲ့တာ..ေအး..ဒါနဲ႔အကိုတို႔ပုသိမ္ကထြက္လာခဲ့တုန္းကေနာက္တစ္ေယာက္ကအခုဗမာ
ၿပည္ၿပန္ေရာက္သြားၿပီး လူအိမ္ ဆိုတဲ့ကေလာင္နဲ႔ကဗ်ာေတြေရးေနတယ္လို႔ၾကားတယ္.ဟုတ္
လားကြ! လို႔ က်ေနာ္ကသူ႔ကိုၿပန္ေမးလိုက္ေတာ့…ဟုတ္တယ္အကို...ကို……က လူအိမ္ ဆိုတဲ့
ကေလာင္နဲ႔ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုမဂၢဇင္းတခ်ိဳ႕မွာေရးေနတယ္ေလ..ေအးကြာ.အကိုတို႔
အားလံုးလည္းသူ႔ကိုသတိရေနပါတယ္ကြာ.ဘယ္ေတာ့မွၿပန္ဆံုႏူိင္ၾကမယ္မသိပါဘူး.ဒီလိုနဲ႔ဘဲ
သစ္ေကာင္းအိမ္ နဲ႔က်ေနာ္အလာပသလာပေတြေၿပာေနၾကရင္း က်ေနာ္ကသူ႔ကို ”မင္းအားရင္
အကိုတို႔ေဖာ့ဝိန္းကိုလည္းလာလည္ဦးေလကြာ.တို႔ေအးေအးေဆးေဆးေတြ႔ၿပီးစကားေတြအ
မ်ားၾကီးေၿပာၾကတာေပါ့” လို႔ ေၿပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ၾကိဳးစားၿပီးလာခဲ့ပါ့မယ္လို႔က်ေနာ့္ကိုၿပန္
ေၿပာပါတယ္..ေအးေအးေနာက္ၿပီးအကို႔ဖုန္းနံပါတ္လည္းယူထားၿပီးေနာင္လည္းဖုန္းေတြဘာ
ေတြဆက္လိုက္ေလကြာလို႔က်ေနာ္ကသူ႔ကိုၿပန္ေၿပာလိုက္ပါတယ္..ဒီမွာဘဲဖုန္းကၿပတ္သြားၿပီး
က်ေနာ္တို႔စကားစၿပတ္သြားပါေတာ့တယ္..

သစ္ေကာင္းအိမ္ နဲ႔ဖုန္းထဲမွာစကားေၿပာၿပီးသြားတဲ့အခိုက္အတန္႔ခဏတာမွာ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ
မွာ အေတြးမ်ားစြာနဲ႔ခ်ာခ်ာလည္ေနပါေတာ့တယ္..က်ေနာ္ေတြးမိေနတာေတြကေတာ့………
သစ္ေကာင္းအိမ္ တို႔လိုက်ေနာ္တို႔ဗမာၿပည္ကေနေတာခိုလာတုန္းက က်န္ခဲ့ၾကတဲ့လူငယ္ေတြ
ကက်ေနာ္တို႔ဘယ္ေတာ့ေအာင္ပြဲခံၿပီးၿပန္လာၾကမယ္ဆိုတာကိုေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ႔ေစာင့္ေနရင္း
က်ေနာ္တို႔ၿပန္မလာႏူိင္ၾကတဲ့အဆံုးမွာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္တိုင္းတပါးကိုထြက္လာၾကရင္းလက္
ေတြ႔မွာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္းနယ္စပ္ကိုေရာက္ေတာ့ထင္ထားသလိုဘာမွမလုပ္ႏူိင္ၾကေတာ့
တဲ့အဆံုးမွာ တတိယႏူိင္ငံေတြကိုဒုကၡသည္အၿဖစ္ခံယူရင္းထြက္လာခဲ့ၾကရတဲ့မ်ိဳးဆက္သစ္လူ
ငယ္ေတြဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားခဲ့ၿပီလဲ! ေနာက္ၿပီးေတာ့သူတို႔လူငယ္ေတြရဲ့စိတ္ထဲမွာ


က်ေနာ္တို႔ေတာခိုလာခါစကနယ္စပ္မွာ ၿပည္ခ်စ္ေဟာင္းေတြကိုေတြ႔ရင္ သူတို႔ညံ့ခဲ့ၾကလို႔ ငါတို႔
အခုလိုေတာခိုလာရၿပီးမၿပီးဆံုးေသးတဲ့ေတာ္လွန္ေရးတစ္ရပ္ကိုဆက္ၿပီးဆင္ႏႊဲေနၾကရတာေပါ့
လို႔မ်ားေတြးေနၾကဦးမွာလား! အဲဒီတုန္းကေတာ့က်ေနာ္တို႔စိတ္ထဲမွာ သူတို႔တေတြအဆံုးမ
သတ္ႏူိင္ခဲ့ၾကလို႔ေပါ့.ငါတို႔ေခတ္မွာေတာ့ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔
တိုက္ပြဲေတြဝင္လာခဲ့ၾကတာ အခုဆိုရင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ေက်ာ္လာခဲ့ပါၿပီေပါ့.ေရႊၿပည္
ေတာ္ၾကီးကေတာ့ေမွ်ာ္ေလေဝးေလၿဖစ္လာခဲ့ရရင္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ တတိယႏူိင္ငံမွာ
အကြဲကြဲအၿပဲၿပဲအလူးလူးအလဲလဲဘဝေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ေနရေလၿပီမဟုတ္ပါလား….ေနာက္ထပ္
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွာဘာေတြထပ္ၿဖစ္လာဦးမွာလဲ..ဒီလိုဘဲဇာတ္ေၿမာၾကီးထဲမွာဘဲသံသရာမဆံုး
မခ်င္းတဝဲဝဲလည္ေနၾကရဦးမွားလား..ေနာက္ထပ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေပါင္းဘယ္ႏွစ္ဆက္ထပ္ၿပီး
ဒီသံသရာဝဲဂယက္ထဲမွာလည္ပတ္ၾကရဦးမွာလဲ…ဘာေၾကာင့္ငါတို႔ေတာ္လွန္ေရးၾကီးခုထိအ
ဓြန္႔ရွည္ေနခဲ့ရတာလဲ..ငါတို႔တေတြကဘဲသိပ္ညံ့ေနၾကတာလား..ဒါမွမဟုတ္ စစ္အုပ္စုကဘဲ
သိပ္ၿပီးေတာ္ေနတာလား..စတဲ့အေတြးေတြကတစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္နဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ့ေခါင္းထဲမွာအ
ေတြးသံသရာလည္ေနပါေတာ့တယ္……။

ဒို႔ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့ၾကရေတာ့မွာလား
ဒီစကားေတြထဲမွာဘဲ
တဝဲဝဲသံသရာလည္ရင္း
ၿပကၡဒိန္အေဟာင္းအၿမင္းေတြကိုဆြဲၿဖဲ
ေသြးေတြရဲလာခဲ့လိုက္ၾကတာ
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ၾကာလာခဲ့ေပါ့….

လူငယ္ဆိုေတာ့
ေခါင္းေမာ့ ရင္ကိုေကာ့
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြးေခၚ
စိတ္ကူးေတြေပၚမွာတိုက္ပြဲေတြပံုေဖာ္ခဲ့ရင္း
ၿမစ္မ်ားစြာေပၚ ၿဖတ္သန္းစီးဆင္းခဲ့ၾက
ခုေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကို ၿပန္မရႏူိင္ေတာ့ဘူး…

ထိရွခဲ့ရရင္း
တိုးတိုက္ခဲ့ရရင္း
၃၁ဘံုတြင္းမွာ က်င္လည္လာခဲ့ရေလေသာ
လူသားကၽြႏူ္ပ္
အမွားေတြထဲမွာဘဲ ပြဲထုတ္ခံရခဲ့လို႔လား
ခုမ်ားေတာ့ ငုတ္တုတ္
ဘုတ္အုပ္ကိုလွန္ရင္း
သကၠရာဇ္မ်ဥ္းေတြေပၚမွာ ထြန္ယက္
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတြရဲ့ တစ္မနက္မွာ
ေနာက္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္စာကို ေတြးေနရရွာေပါ့….။

12 comments:

ကုိေအာင္ said...

ဒီလုိဘဲ ၾကိဳးစားၾကတာေပါ့ အကုိေရ၊ ကဗ်ာေလးက
ေကာင္းတယ္။

Anonymous said...

အင္း.. ေတြးမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ရင္ေမာစရာ ရင္ေလးစရာၾကီးပါပဲဦးရာ.. ဒီလိုပဲေပါ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ႔ ဆက္လုပ္ၾကရမွာပဲ။ အားေပးတယ္...

ATN said...

တူညီတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြပါပဲ ညီေရ႕...
တို႕ေတြ ညံ့ၾကတာလဲ တစိတ္တပိုင္းပါမွာပါပဲ...
က်န္တဲ့ အခ်က္ေတြကလည္း တစိတ္တပိုင္းေပါ့ေလ...
၅၀/၅၀ လို႕ပဲ စိတ္ထဲမွာ မွတ္ခ်က္ခ်ထားတယ္ ညီေရ႕.....

The Wild Rose said...

ကဗ်ာေလးကို လာခံစားရင္းနဲ႔ .......
အင္း ........ထပ္တူထပ္မွ်ပါဘဲ ကိုေဆာင္းယြန္း ..... ေရ

မမသီရိ said...

သမိုင္းဆို တာ...ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နဲ႕..ေျပာင္းလို႕ ရမယ္ မယ္လို႕... ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ၾကီး နဲ႕..စိတ္မပ်က္ သင့္ သလို..
ေနာက္ ေပါင္း ၂၀ ရယ္ လို႕ လဲ...အားမေလွ်ာ့ သင့္ဘူး ထင္ တာပဲ...
တို႕ အားလုံး ရဲ႕...တာ၀န္ က...Be Ready & Be Alert
ေလ......
ၾကက္ဥအေရာင္..တိမ္ေတာင္သဖြယ္....ဆိုတဲ့အတိုင္း...အားလုံး ရဲ႕ ဆႏၵေတြ ထပ္တူက်မဲ့ အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ ဟာ..တို႕ေတြနဲ႕..အနီးဆုံး မွာ ရွိမေနဘူး လို႕ ဘယ္သူ ေျပာႏိုင္မလဲ.....
ဆရာ လုပ္တာ မဟုတ္ ဘူးေနာ္..
တခ်ိန္လုံး ပဲ..စိတ္ပ်က္ေနရင္..ေရွ႕ ကို ဘယ္လို ဆက္ေလွ်ာက္ ၾကမလဲ....

Nyein Chan Aung said...

ကဗ်ာေကာင္းတယ္ကိုေဆာင္း။ ကိုေဆာင္းလက္က ၾကာေလေကာင္းေလပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကြန္ျပဴတာ ဗိုင္းစ္ရပ္ထိသြားလို႔ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ အေမရိကားဗိုင္းစ္ရပ္က ပိုျပင္းသလားမသိဘူး။ မဖတ္ရေသးတဲ့ ကဗ်ာေတြ ဖတ္သြားတယ္။ ခင္မင္စြာျဖင့္..

ကလူသစ္ said...

ေၾကာင္ဖါးေတြ၊ အစြန္းေရာက္ေတြကိုလဲ ထည္႔တြက္ရမွာေပါ႔ဗ်ာ

pandora said...

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတြရဲ႕ တမနက္မွာ
ေနာက္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္စာကို ေတြးေနတာကပဲ ေတာ္လွပါၿပီ။ ဆက္ေတြးရင္း ဆက္ေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့။

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ေတြးေနသမွ် ရင္ဘတ္ထဲ႐ွိေနသမွ်
အိပ္မက္ဆိုတာ အေရာင္မမွိန္တတ္ပါဘူး
အစ္ကိုေရ .......

ေလးစားခင္မင္လွ်က္

Anonymous said...

ဂဏန္းလို လြယ္အိတ္လို လူေတြ ေတာ္လွန္ေရးမွာလဲ အမ်ားသားလား? ငါကိုယ္တိုင္လဲ ေစာင္းငန္း ေစာင္းငန္း နဲ႔ပဲေလ .... တို႔ေတာ္လွန္ေရးက ထူးဆန္းတယ္ ကမာၻေတာ္လွန္ေရးက သူေ႒းေတြ ပညာတတ္ေတြ လူ႔ဘဝထဲ ခုန္ဆင္း ဝင္လာခဲ႔တယ္၊ တို႔ေတာ္လွန္ေရးက လူမြဲေၾကာင္ဖါးေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၿပီး ခ်မ္းသာသြားၾကတယ္ အဲဒီမွာ ကတဲက ပြဲ ျပတ္ေနၿပီ၊ အားနာလို႔ ရန္သူ႔အားရ မျဖစ္ေအာင္ မေျပာၾကေပမဲ႔ အႏွစ္ ၂၀ဆိုတာ သန္း၆၀ လူထုရဲ႔ နိစၥဓူဝ ... နဲတဲ႔ ဒုကၡေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ သီကံုးထားေလ ေရာ႔သလား? အို ... အသင္ ! ရဲေဘာ္...။

ေမ့သမီး said...

အစ္ကိုေရ ညီမမသိမမီလိုက္တဲ့ကာလတစ္ခုျဖစ္ေပမယ့္ ျပန္ၾကားရတိုင္းမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့လူငယ္ေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အနာဂါတ္ေပ်ာက္သြားရတဲ့ လူငယ္ေတြအားလံုးအတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ဘယ္ေတာ့မ်ား ငါတုိ႕ဘက္ကအႏုိင္ရပါ့မလဲလို႕ေတြးမိ တာလည္းအႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ ငါတုိ႕အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ ဒီအေျခအေနေတြေျပာင္းလဲပါ့မလားလို႕လဲခဏခဏ ေတြးမိတယ္။ စေတးလုိက္ရတာေတြကသိပ္မ်ားေနၿပီ။

Kaung Kin Ko said...

အစ္ကုိနဲ ့ထပ္တူ ခံစားသြားတယ္ အစ္ကိုရာ။