”လူကိုသီခ်င္းက ၿပန္ဆိိုတဲ့ည”
အကၽြမ္းတဝင္ရွိေနၿပီးသား
ေန႔နဲ႔ညဆိုတဲ့ မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းၾကားမွာ
ဒုကၡမုန္႔လံုးအတြက္ စကၠဴမၿဖဳန္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး.

အရုိးစူးေနတဲ့ ရာသီခြင္ေတြမွာ
စိတ္ေတြကို ေကာ္ဖီတခြက္ထဲထည့္ေဖ်ာ္ရင္း
ဗီတာမင္ခ်ဥ္ၿခင္းတပ္ေနတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔
ရက္သတၱတပတ္တာကို ဆြဲလွည့္
ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ တည့္တည့္ၿဖစ္ေအာင္
အေမွာင္ထဲက စိတ္ငုတ္တုပ္ကို ဆြဲထုတ္
ဖေယာင္းတိုင္ခလုတ္ကို ဖြင့္ထုတ္လိုက္တယ္…

သမုဒၵရာထက္ နယ္နမိတ္က်ယ္တဲ့ စိတ္ကို
တထြာမၿပည့္တဲ့ ဝမ္းစာေရးအတြက္
အပြန္းအပဲ့ အက်ိဳးအၿပတ္မခံရေအာင္
ကဗ်ာေလတံခြန္မွာ ၾကိဳးတပ္
ႏူးညံ့မႈတို႔ ေစရာအရပ္ကို လႊင့္ထုတ္လိုက္တယ္…

ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို
အေကာင္းဆံုးေသာ အနာဂတ္ေတြအတြက္
ဆရာေမာင္သစ္မင္း ေၿပာတဲ့
”နတၳိ”အခန္းထဲမွာပဲ ေရးမွတ္ေနရင္းက
လူပီသမႈ သီခ်င္းတပုဒ္က
လူကိုၿပန္ၿပီး ၿငီးထုတ္လိုက္မိတဲ့ညမွာ
”တေယာက္တည္းလားေမးေတာ့ ငါတေယာက္တည္းပါ”။