”ၿပကၡဒိန္ေတြကို ဆြဲစုတ္ပစ္ခ်င္ေနတဲ့စိတ္”
ေဟာ့ဒီမွာ….
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အခါခါေပါက္ဖူးတဲ့
က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ၾကီးလည္း ဖုန္းဆိုးေၿမလိုေၿခာက္
ဘဝအၿပင္းစား တခြက္ကို
ေရမေရာပဲ မွ်ဥ္းေသာက္ေနရေပါ့…အေမ….

ဒါေပမယ့္
နတ္မလိုက္ႏိူင္တဲ့ လူ႔အလိုေတာ္ကို
စိတ္ထဲမွာ မ်ိဳးက်ဲ
တဖက္ေလးငါးရာေသာ
နတ္သမီးေလးေတြနဲ႔လည္း
တၾကိမ္တခါမွ မတြဲခ်င္ခဲ့မိတာ
က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ သိပ္ေသခ်ာတယ္….အေမ…

ဘုရားေပးတဲ့ အားေဆးတစက္ကို
လွ်ာနဲ႔ တို႔ထိလ်က္ၿမိဳႏူိင္ဖို႔တြက္
ဘုရင့္ေနာင္လို ေဖာင္ကိုဖ်က္
”ပရ”ပင္လယ္နက္ထဲ
လက္ပစ္ကူးခဲ့ဖူးတဲ့
နာရီနဲ႔ ေန႔ရက္ေတြက
ေဟာဒီလူရဲ့ ကမၻာေၿမမွာ
”တခ်က္ခ်က္”ၿမည္လို႔ေၾကြရင္း…..

ဘိုးဘိုးေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းမေပးႏူိင္တဲ့ကံကို
စိတ္တို႔ရဲ့ပုခံုးေပၚမွာ ထမ္းပိုး
အနာဂတ္ကို
ထီတေစာင္လို စမ္းထိုးၾကည့္ခဲ့မိတာလည္း
အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ……..

ကံၾကမၼာက ေဂ်ာက္ခ်လို႔
ေပ်ာက္ရွခဲ့ရတဲ့ လမ္းမကို
လြမ္းဆြတ္ၿခင္း အလိုေတာ္ေတြနဲ႔
လမ္းၿပေၿမပံုတခ်ပ္္ ၿပန္ဆြဲ
မၾကာမၾကာ အေမ့အိမ္ထဲ ၿပန္ေခြလွဲတယ္…

ထပ္တူထပ္မွ်
စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ၿပိဳင္တူအိုလာရတဲ့ ဘဝမွာ
ဒါလီရဲ့ နာရီေတြကို အရည္ၾကိဳခ်ၿပီး
အတိတ္ၿမင္းရုိင္းကို ၿပန္ဒုန္းမစိုင္းလိုေတာ့ပါဘူး…အေမ…..

ၿပင္ပဇီဝေတြက
ခႏၵာဝန္ကို စိန္ေခၚထိုးေၿခမႊသေလာက္
ၿပန္မေရာက္ႏူိင္ေသးတဲ့ ေနရာမွာ
စံပင္ပင္ေတြမေပါက္တာ အေတာ္ၾကာၿပီလို႔
အေမေပးတဲ့နားေတြနဲ႔ ၾကားသိေနရတဲ့အခါ
ရွိသမွ်စိတ္ေတြ အကုန္နာတယ္…အေမ….

ဒီတခါ အိမ္ၿပန္လာႏူိင္ဖို႔အတြက္
ရွိသမွ်အားေတြနဲ႔ လက္ေတြဆန္႔ထုတ္
ၿပကၡဒိန္ေတြကို ဆြဲစုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္…အေမ…။