”မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ကဗ်ာ”

အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့
အားလံုး အိမ္ၿပန္ၾကရမယ္ဆိုတာ
ၿငင္းခ်က္ထုတ္မရႏူိင္တဲ့ ဓမၼတာသေဘာ
ဒီလိုပဲ ေစာေၾကာမိခဲ့ပါတယ္ေလ….

သစ္ရြက္ ပန္းပြင့္ေတြေတာင္မွ
ဖူးငံုပြင့္ေဝၿပီးၾကရင္ ေၾကြၾကစၿမဲ
မိုးစက္ေတြေတာင္မွ
ၿဖစ္တည္ၿပီးရင္ စီးဆင္းေပ်ာက္ကြယ္ၾကၿမဲ
ဒီလို မၿမဲၿခင္းတရားေတြအေၾကာင္း
ဆင္ၿခင္တံုေခါင္းနဲ႔ သံုးသပ္ေနခဲ့မိတာေတာင္မွ
ေဟာဒီရင္ဘတ္ေပၚမွာ ရလာတဲ့အနာ
ဒီတခါ…ေၿဖစရာေဆးမရွိေသးဘူး….

သမားအေယာင္ေဆာင္ၿပီး
ၿမွားတေထာင္ကို ၿမိဳခ်ထားတဲ့ကံၾကမၼာက
မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ခဲနဲ႔ပစ္ခဲ့ေလေတာ့
၅၂၈နဲ႔ ဖြဲ႔တည္ထားခဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားေပၚမွာ
နာနာက်င္က်င္ ဆူးႏွစ္ေခ်ာင္းကစူးနစ္
အရာရာ အိပ္မက္ၿဖစ္ခဲ့ရင္လည္း အေကာင္းသား….

၇ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ ညီမေလးကအေၾကာင္းၾကားခဲ့လို႔
သိခြင့္ရလိုက္တဲ့ ညီေလးရဲ့ နာေရးသတင္းနဲ႔
ဒီသၾကၤန္တြင္းမွာ ဆံုးပါးသြားတဲ့
ေနာက္ညီေလးတေယာက္ရဲ့ နာေရးသတင္း
ဘယ္လိုမာန္နဲ႔ တင္းၿပီးခံခံ
ထိခ်က္ေတြက ႏွလံုးသားတည့္တည့္ကိုမွန္ေလေတာ့
အခုေရးေနတဲ့ ေဟာ့ဒီကဗ်ာေပၚမွာ….
က်ေနာ့္မ်က္ရည္စက္ေတြပါတယ္….

ဒီလိုေန႔ရက္ေတြမွာ
အေဖနဲ႔အေမ့ ႏွလံုးသား
ဘယ္ေလာက္ နာဖ်ားေနၾကမလဲ
က်ေနာ္မစဥ္းစားရဲဘူး
ဟုတ္တယ္..က်ေနာ္မစဥ္းစားရဲဘူး…။

က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ နာက်င္စြာနဲ႔ၿမည္ေနတဲ့ အသံေတြကို ကဗ်ာတပုဒ္အၿဖစ္
ဟစ္ထုတ္လိုက္တာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က က်ေနာ့္ရဲ့ ေအာက္
တေယာက္ေက်ာ္က ညီတေယာက္ဆံုးသြားခဲ့တာကို အေဖနဲ႔အေမက ဖံုးဖိထား
ခဲ့ၿပီး က်ေနာ့္ကိုမေၿပာခဲ့ၾကလို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မသိခဲ့ရပါဘူး။
ညီေလးဆံုးၿပီး ၇ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္္ေလာက္ၾကာမွ ညီမေလးက အီးေမးလ္ပို႔ၿပီး
အေၾကာင္းၾကားခဲ့လို႔ က်ေနာ့္ညီဆံုးတဲ့အေၾကာင္းကို သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
အခုလည္း ဒီသၾကၤန္တြင္းမွာ က်ေနာ့္ညီအငယ္ဆံုးရဲ့ အထက္ကညီိတေယာက္
ထပ္ၿပီးဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပန္တယ္ဆိုတာကို စင္ကာပူမွာရွိေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီဝမ္းကြဲက
ဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားခဲ့လို႔ မေန႔ညကမွသိခဲ့ရပါတယ္။ ပိုၿပီးဝမ္းနည္းတာက
က်ေနာ့္ညီမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ တူေလးလားတူမေလးလားမသိရေသးတဲ့ သံုးလ
သားအရြယ္ကေလးေလးတေယာက္ သူ႔အေမနဲ႔အတူ လူ႔ေလာကအလယ္မွာ
မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔က်န္ခဲ့မယ္ဆိုတာကို ေတြးေနမိလို႔ပါ။