”အသစ္နဲ႔အေဟာင္းထဲမွာ အစစ္ကို လွန္ေလွာရွာေဖြၿခင္း”

လူတကာကို ေရတြက္ဖို႔ထက္
မိမိကိုယ္မိမိ လွန္ေလွာရွာေဖြၾကည့္ရေအာင္
ကိုယ့္ဘဝက္ို ကိုယ္မက္ခဲ့တယ္…

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္…
မိမိကိုယ္မိမိ ေရတြက္ၾကည့္မိတဲ့ ခရီးမွာ
အက်ိဳးမဲ့ဆယ္စုႏွစ္ေတြက ေလးလံဖိဆီးလို႔
ေသာကမီးေတာက္ေတြရဲ့ အေပၚမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လိုက္လံေဖြရွာရင္း
မိမိကိုယ္မိမိ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ရ…

ဖဝါးၿပင္ေပၚက
ဇာတိ မရဏ အေရးအေၾကာင္းေတြထက္
မ်က္ႏွာေပၚက
ဇရာအေရးအေၾကာင္းေတြထက္
ပိုၿပီး အေရးၾကီးခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္မ်ား
ကိုယ့္ေအာ္သံကိုယ္ ၿပန္မၾကားႏူိင္ခဲ့တဲ့
ေတာအုပ္တခုထဲက
သုညေတြေပါက္တဲ့ အပင္အိုထက္မွာ
ေနေလာင္ရင့္မွည့္ခဲ့ၾက…

အၿပန္လမ္းမွာ
ဘာနဲ႔ဘယ္လို ထုတ္ပိုးသယ္ေဆာင္ရမွန္းကို
မေန႔တေန႔ကအထိ မသိႏုိင္ခဲ့ေသး…..

ခပ္ေဝးေဝးမွာရွိေနခဲ့ၾကဖူးတဲ့
သံေဝဂတရားတခ်ိဳ႕က
ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနထိုင္ၾကီးၿပင္းမႈကို
လက္တို႔ သတိေပး
ကိုယ္နဲ႔ေဝးေနခဲ့ၾကတဲ့ အေတြးမ်ား
တေၿဖးေၿဖး….ကိုယ္နဲ႔နီးကပ္လာခဲ့ၾက….

ေရတြက္ႏုိင္ခဲ့သမွ်ကို သယ္ေဆာင္ခဲ့သူရဲ့
ရင္ခြင္အခန္းဝမွာ
အနာဂတ္မဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကသာ
မေလွ်ာ္ဖြပ္ရေသးတဲ့ အိပ္ယာခင္းတခုလို
တြန္႔ေၾကမြလိပ္
ညေတြကို…
လြမ္းဆြတ္ၿခင္း ေတးသားေတြထဲ
အၾကိမ္ၾကိမ္ ထည့္သိပ္ခဲ့ရ…

အရာအားလံုးကို..
အေကာင္းဆံုး ထားရစ္ခဲ့ႏုိင္ဖို႔အတြက္
လတ္တေလာေန႔ရက္ေတြမွာ
အသက္ကို ခပ္ၿပင္းၿပင္းရႈထုတ္သြင္းရင္း
ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္း စာအုပ္ေပၚမွာ
လက္ေရးလွက်င့္တဲ့ ကေလးငယ္တေယာက္လို
”ဘဝ”ဆိုတဲ့ စာသားကို
အမွားမွားအယြင္းယြင္း ေရးၿခစ္ေလ့က်င့္ေနရတုန္း…

အၿပန္ခရီးမွာ
ကိုယ္နဲ႔အတူ သယ္ယူသြားႏုိင္မယ့္
တစံုတခုအတြက္
တခ်ိဳ႕ကိုလႊင့္ပစ္ တခ်ိဳ႕ကိုသိမ္းဆည္းလို႔
သိကၡာနဲ႔အရွက္ကို ထူထူထဲထဲထုပ္ပိုးရင္း
အသစ္နဲ႔ အေဟာင္းေတြထဲက
အစစ္တခုကိုေတြ႔ေအာင္
ရွာေဖြတူးဆြေနရဦးေတာ့မယ္……………….။