”ေပါက္ကြဲမႈအပိုင္းအစအနမ်ား (၂)”

အသားအေရာင္ခြဲၿခားတတ္တဲ့ ကံၾကမၼာက
ဘဝကို သူ႔ရဲ့ေဆာက္ခ်က္ၿပင္းၿပင္းနဲ႔ႏွဲ႔ခဲ့လို႔
ပစၥည္းမဲ့ဘဝက တိတိပပရြဲ႕ခဲ့ရတယ္…

ေနပူပူမွာ ဒူးေတြပြန္းခဲ့ရတယ္
ၿခံဳထူထူမွာ တေတာင္ေတြပဲ့ခဲ့ရတယ္
က်ည္ဆံထူထူယမ္းခိုးအူတဲ့ ေတာနဲ႔ေတာင္တန္းေတြမွာ
မိခင္တခ်ိဳ႕ရဲ့ႏွလံုးသားေတြကို ဖဲ့ေၿခြေပးခဲ့ရတယ္….

တေန႔ေန႔မွာၿပန္လာခဲ့မယ္လို႔ ေၿပာဖူးခဲ့ေပမယ့္…..
ဒီကေန႔ထိေအာင္
ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္မိေအာင္မဖမ္းႏုိင္ခဲ့ေသးဘူး….

လြမ္းေလာက္စရာအားလံုးကို
တေန႔သံုးၾကိမ္ေလာက္ စားသံုးခဲ့ရဖူးၿပီး
ေသာကကို ေသရည္လိုႏွစ္ၿခ်ိက္စြာေသာက္သံုးခဲ့ဖူးသူဟာ
ဒဏ္ရာကေဖးကို ညတိုင္းဝင္ေသာက္
ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္ေနခဲ့မိလို႔
ခုခ်ိန္ထိ…ဘယ္ကိုမွမေရာက္တတ္ေသးဘူး..

ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲမွာ သရဲမေၾကာက္ခဲ့တဲ့
ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္ သူပုန္တေယာက္
ၿမိဳ႕ၿပေရာက္မွ သရဲကိုရင္တုန္ေအာင္ေၾကာက္ခဲ့ရ
ေလလႈိင္းေပၚကသရဲေတြ
ကမၻာခုန္ေအာင္ေၿခာက္တဲ့ ညေတြမွာဆိုရင္….

အဖက္ဖက္ကခၽြတ္ၿခံဳက်ေနရတဲ့ ေန႔ေတြထဲမွာ
စိတ္ဓာတ္ကိုခၽြတ္ၿခံဳမက်ေအာင္
ရဲေဆးတင္ေနရသလို…
အမ်ိဳးသမီးတဦးရဲ့ က်န္းမာၿခင္းသတင္းကို
မၿပတ္နာခံေနရရင္း….
ရဲေဘာ္ရဲဘက္တခ်ိဳ႕ရဲ့ က်န္းမာၿခင္းသတင္းကို
မၿပတ္နာခံေနရရင္း….
လက္ရွိေန႔ရက္ေတြအထိ
လြတ္ေၿမာက္ေရးတံခါးက ဆြဲေစ့ခံထားရတုန္းပဲ
ေလာင္ၿမိဳက္ၿခင္းက
ငါတို႔ေခါင္တည့္တည့္ကိုမွ ေရြးၿပီးေနရာခ်ရတယ္လို႔….

အေၿခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းအရ…
ကမၻာေၿမေၿခာက္ေသြ႔ၿခင္း သီခ်င္းစာသားကို
ဗမာၿပည္ေဂ်ာက္က်ၿခင္းသံစဥ္နဲ႔ တြဲဖက္သီဆိုေနရတုန္းပဲ….
လက္တေလာေန႔ရက္ေတြအထိ
အမ်ိဳးသားအလံကို တိုင္တဝတ္တိတိလႊင့္ထားေနရတုန္းမို႔
အခုက်င့္ေနရတဲ့ ကိုယ္တိုင္ေရးသံစဥ္သီခ်င္းတပုဒ္အတြက္
သံစဥ္ေရာစာသားပါ အသစ္စက္စက္ၿဖစ္ေနဖို႔လိုတယ္……...။