”နာရီမ်ားကို တီးခတ္ၿခင္း”

ကဗ်ာေတြေပ်ာက္ေနတဲ့ ေန႔ေတြမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ရွာလို႔မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး
ခုတေလာေတြက
အရင္တေလာေတြထဲက ခြဲထြက္ၿခားနား
မနက္ညေန စိတ္ေတြဗ်ာမ်ားေနတယ္….

ထို႔ေၾကာင့္…တို႔ေၾကာင့္…ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား
ေၾကာင့္ၾကမႈ ဓားသြားေတြထက္
ေသာကေရာင္လက္ေနၾကတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ
ကိုယ့္နာမည္ေခၚသံေတြကိုေတာင္
ကိုယ္တိုင္ၿပန္ခါးသက္ေနမိၿပန္တယ္…

အတၱမွာယဥ္ပါး
မာနသူရာရည္မွာ ေတာက္စားေနခဲ့တဲ့
ေမ့ေလ်ာ့ၿခင္းလွ်ာကိုၿဖတ္လို႔
သစၥာေကာင္းကင္ေပၚကိုတက္ဖို႔
ကိုငွက္ရဲ့ ”ညီေလးေရ”သီခ်င္းတပုဒ္ကို
စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ဟစ္ထုတ္ခဲ့ဖူးတဲ့အတိတ္
အခုေတာ့…
ပစၥဳပၸန္နဲ႔စီးခ်င္းထိုးေနရတဲ့
ေခတ္ေပၚယႏၱရားေတြရဲ့ အရိပ္မွာ
ကြဲေၾက တိတ္ဆိတ္ေနေရာ့သလားမသိ….

တၾကိမ္တခါေမွာက္မွားမိခဲ့ရင္….
တဖက္ဖက္ကို လက္ညႈိးထိုးၾကည့္လို႔ရႏုိင္ေပမဲ့
အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါေမွာက္မွားမိရင္
ကိုယ့္လက္ညႈိးနဲ႔
ကိုယ့္ဖက္ကိုယ္ထိုးၾကည့္ရလိမ့္မယ္…

ကိုယ့္ၾကပ္တည္းမႈကို
ကိုယ့္အတၱနဲ႔ကိုယ္ၿပန္ယက္ေဖာက္ေနမိတဲ့
ေန႔ရက္ထီးထီးေတြေအာက္မွာ…
တခါတုန္းကဆိုတာေတြကို
ေၿပာေနဆိုေနၾကမိရင္းက
ေနာက္ထပ္…တခါတုန္းကဆိုတာေတြ
ထပ္တလဲလဲထပ္ၿဖစ္သြားမွာကိုလည္း
ေၿခာက္ၿခားေနမိလို႔...ေၿခာက္ၿခားေနမိလို႔…..

ဒီေန႔..ကိုယ့္ေၿမယာမွာ ေခါင္ေနတဲ့မိုး
ကိုယ့္ၾကမ္းၾကားက တိုးေနတဲ့ေလ
ကိုယ့္အိမ္ေခါင္ကို ေဖာက္ထြက္ေနတဲ့ေနအတြက္
စိတ္ပ်က္ၿခင္းေသြးေတြကို ေဖာက္ထုတ္ၿပီး
စည္းလံုးမႈလက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔
အာဏာခလုတ္ေမာင္းေတြကို ရိုက္ၿဖဳတ္ခ်ိဳးဖို႔
ေၿခာက္ၾကိဳးနာရီကို ကဗ်ာသီညွိတီးခတ္လိုက္မိတယ္……။