”သစၥာလက္က်န္ရွင္းတမ္းမွာ အေၾကြးမရွိေၾကး”

ဘာလို႔…
သစၥာမရွိတဲ့ ပန္းေတြမွ
ငါတို႔ ဥတုမွာ ခုိးေၾကာင္ခိုးဝွက္ လုယက္ေရြးပြင့္ၿပၾကရတာလဲ….

ေဖာ္လန္ဖားမွ လန္းမယ့္ ပန္းေတြ
တေတာလံုး ေၿမခခဲ့ရင္ေတာင္
ဝမ္းနည္းၿခင္းေတြ တလံုးတပါဒမွ ေၾကြက်မိမွာ မဟုတ္ပါဘူး…

တပြင့္တည္း ပြင့္မယ့္ ပန္းကိုမွ
ထိကပါးရိကပါး ေလာင္းရိပ္က မၾကာခဏ လာက်ရသတဲ့လား….

အသိတရားမဲ့ ၿမားပစ္ခ်က္ေတြက နားဝမွာ တဝီဝီ
ကံမလို႔သာ ေၿခာက္ေပက်င္း ႏႈတ္ခမ္းဝက သီသီေလး လြတ္ခဲ့ရတယ္…

လူပီသမႈမ်ားစြာနဲ႔ တၾကိမ္တခါေတာ့ ရူးသြပ္ မိုက္မဲခဲ့ဖူးတာေပါ့…

ေနကို ခူးဆြတ္ဖို႔ ရူးသြပ္ခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္သလို
လကို သိမ္းပိုက္ဖို႔လည္း မိုက္မဲခဲ့ဖူးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး…

ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ၿဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ေဂါတမတရားေတာ္အတိုင္း
ေခတ္ရဲ့ ေစခိုင္းခ်က္ကို ကၽြဲပခံုးထေအာင္ ထမ္းပိုး
တေန႔တလံဆိုတဲ့ တံုးတိတိ အသိမ်ိဳးနဲ႔ပဲ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို မ်က္ေၿခမၿပတ္ရေအာင္ ေရွ႕ဆက္တိုးေနခဲ့တာပါ…

ဒီေလာက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးမွ ရသေလာက္ကို ကုန္းေကာက္
အိမ္တံခါးကို ေနာက္ေဖးေပါက္က တိတ္တိတ္ေခါက္ရမယ္ဆိုရင္
ဟိုအရင္ ေဒါင္းေမာင္းတင္ထားတဲ့ မာနေတြက
ေစ်းေခါင္းမကြဲခင္ ဒစ္စေကာင့္ခ်ခံရတဲ့ ဖန္ခြက္တလံုးေလာက္မွ တန္ဖိုးရွိပါ့မလား…

ေဟ့………ဒီ………မွာ……………………………………………….
သစၥာေသနတ္ေၿပာင္းမွာ ေမာင္းတင္ထားတဲ့ မာနဆိုတာ
ေတြ႔ကရာေနရာကို ထင္သလို ပစ္ခ်လိုက္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး…….

ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ အလံၿဖဴတပ္ ေသနတ္နဲ႔ ၿပန္ခ်ိန္ေနတာေလာက္
သစၥာေဖာက္တဲ့ ရွက္ေၾကာက္စရာကိစၥ ေဟာဒီေလာကမွာ ရွိႏိုင္ပါ့ဦးမလား…..

စကားေတြဖာလိုက္ၾက တရားေတြနာလိုက္ၾကနဲ႔
မုသာဝါဒ အပင္ေတြ ေရာေထြး ယွက္တင္ေနၾကတဲ့
ေမွာ္ရုံတခြင္မွာမွ ေခၽြးသိပ္ေတးနဲ႔ ေပ်ာ္ခ်င္ အိပ္ခ်င္ ေငးခ်င္ၾကသတဲ့လား..

လူေတြရဲ့ သည္းေၿခၾကိဳက္က
အငိုက္မွာ အရႈိက္ကို ဘယ္ညာဝိုက္ထိုးတတ္တဲ့
မိုက္တိုင္ဆန္ရဲ့ လက္သီးမ်ိဳးထက္ တည့္တည့္မွန္တယ္ ၿပင္းတယ္ ထန္တယ္….

တခုခုရဖို႔ တခုခုကိုမွ တင္းမခံႏုိင္ရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာက လွည့္ၿပန္
သစၥာလက္က်န္ရွင္းတမ္းမွာ အေၾကြးမထားေၾကး
လူတိုင္း ကိုယ့္အသိတရား ကိုယ္ေသြးၿပီး ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးေနၾကတာပါ…..။